کلیسای کاتولیک ایتالیا در دوراهی بر سر تحقیقات سوء استفاده جنسی

وقتی اسقف‌های ایتالیایی هفته آینده برای انتخاب رئیس‌جمهور جدید گرد هم می‌آیند، زاناردی امیدوار است که شاهد شروع یک حسابرسی طولانی مدت برای کلیسا باشد، که رهبران آن درباره انجام تحقیقات مستقل درباره سوء استفاده مشابه آنچه در فرانسه و آلمان انجام شده است بحث خواهند کرد.

زاناردی، 51 ساله، از آپارتمانش در مرکز ساوونا در شمال ایتالیا، Rete l’Abuso (شبکه سوء استفاده) را اداره می کند که یکی از بزرگترین آرشیوهای دیجیتال در مورد سوء استفاده جنسی از روحانیون در این کشور را دارد.

او بیشتر وقت خود را صرف جستجوی اسناد دادگاه، ردیابی محل اختفای افراد مظنون به سوء استفاده، صحبت با وکلایی می کند که در پرونده ها به او کمک می کنند و نکات قربانیان را بررسی می کند.

زناردی گفت: «رشته مشترکی که من در میان قربانیان پیدا کرده‌ام این است که آنها نمی‌خواهند این اتفاق برای دیگران بیفتد، زیرا فقط یک قربانی می‌داند که در درون با شما چه می‌کند، حتی اگر از بیرون لبخند بزند و عادی به نظر برسد.

در ماه فوریه، زاناردی و هشت گروه دیگر کنسرسیومی به نام «فراتر از سکوت بزرگ» تشکیل دادند و هشتگ #ItalyChurchToo را راه‌اندازی کردند تا کلیسای ایتالیا را تحت فشار قرار دهند تا با تحقیقات بی‌طرفانه موافقت کند.

انتخاب رئیس بعدی آن برای یک دوره پنج ساله بسیار مهم است، زیرا اسقف ها در مورد اینکه آیا یک تحقیق نهایی نهایی باید داخلی باشد، با استفاده از منابع موجود مانند کمیته های ضد سوء استفاده اسقف نشین، یا توسط یک گروه خارجی، که احتمالاً شامل دانشگاهیان می شود، اختلاف نظر دارند. ، وکلا و کارشناسان سوء استفاده.

آنها همچنین در مورد اینکه آیا باید به گذشته نزدیک محدود شود یا به دهه ها قبل بازگردد، اختلاف نظر دارند.

سخنگوی کنفرانس اسقفان ایتالیایی گفت که در هنگام ملاقات در مورد چگونگی ادامه صحبت خواهند کرد.

بحران آزار جنسی در سراسر جهان به کلیسای کاتولیک روم صدمات زیادی به اعتبار آن وارد کرده است و صدها میلیون دلار برای شهرک‌سازی هزینه کرده است و برخی از اسقف‌ها اعلام ورشکستگی کرده‌اند.

کلیسای ایتالیا، به‌عنوان یک گروه، عذرخواهی رسمی گسترده‌ای را به دلیل سوءاستفاده صادر نکرده است، اگرچه اسقف‌های فردی این کار را کرده‌اند.

نوجوانان مشکل دار

گروه‌های قربانیان می‌گویند که برای چندین دهه کلیسای ایتالیا مانند بسیاری از کلیساهای ملی دیگر با آزار و اذیت برخورد می‌کرد – جابجایی کشیش‌های شکارچی از محلی به محله دیگر، ایمان به درمان روان‌شناختی با تأثیر مشکوک، بی‌اعتبار کردن قربانی و استفاده از قدرت خود نزد مقامات مدنی برای خاموش کردن اوضاع.

در یک مورد حدود 20 سال پیش، یک اسقف نامه و پرونده ای را در مورد نلو گیراودو، کشیشی که در آن زمان به آزار نوجوانان در اردوگاه و در خانه ای برای نوجوانان مشکل دار متهم شده بود، به واتیکان فرستاد. او و وکیلش تمامی اتهامات علیه خود را رد کرده اند.

اسقف در این نامه که رویترز به همراه سایر مکاتبات و اسناد دادگاه مشاهده کرد، گفت که “تا حد امکان” تلاش خواهد کرد تا مطمئن شود که کشیش دیگر با کودکان و نوجوانان تماس نخواهد داشت.

اما حدود دو ماه بعد، اسقف ژیرادو را به عنوان رهبری یک محله در منطقه دیگری منصوب کرد. به او وظایف عبادت، عیادت از بیماران، ملاقات با خانواده ها و آموزش دین به بزرگسالان داده شد. اما در نامه تعیین تکلیف هیچ اشاره ای به دوری از کودکان نشده بود.

یک یادداشت داخلی اسقف نشینی که تقریباً در همان زمان نوشته شد، می گوید که ظنینی در مورد بازگشت ژیرادو به بیش از دو دهه قبل وجود دارد.

کشیش تحت درمان روانشناختی قرار گرفت. نامه دیگری فاش کرد که او “گرایشات پدوفیلی” خود را به یکی از دوستان خود مخفی کرده است. با وجود تمام هشدارها، او از زمین خارج نشد.

او در سال 2010 کشیش را ترک کرد و در سال 2012 دادگاه به اتهام آزار یک پسر 17 ساله در اردوگاهی در سال 2005 به یک سال حبس تعلیقی به او محکوم کرد.

ژیرادو از گفت‌وگو با خبرنگار رویترز که بیرون از خانه‌اش در ساوونا به او نزدیک شد تا درباره اتهامات علیه او صحبت کند، خودداری کرد.

زاناردی گفت که در 12 سالگی توسط ژیرادو مورد آزار و اذیت قرار گرفت و بعداً سالها دچار افسردگی و سوء مصرف مواد شد.

بهترین نیت ها

قربانیانی مانند زاناردی می گویند صدها مورد وجود دارد که مقامات کلیسا یا نتوانستند مداخله کنند، سرپوش گذاشتند، یا خیلی دیر اقدام کردند تا از تکرار سوء استفاده جلوگیری کنند.

آنها می گویند که یک تحقیق کامل عملی پاکسازی برای کلیسای ایتالیا خواهد بود، کلیسایی که از لحاظ تاریخی تأثیر زیادی بر زندگی داشت و غیرقابل لمس تلقی می شد.

پدر هانس زولنر، آلمانی که ریاست بخش حفاظت و پیشگیری از سوء استفاده جنسی در دانشگاه پاپی گریگوریان رم را بر عهده دارد، سال هاست که از کلیسای ایتالیا خواسته است تا با یک گزارش مستقل موافقت کند.

زولنر گفت: “ما می توانیم بهترین نیت ها را داشته باشیم، اما تا زمانی که این کار را در داخل انجام دهیم، هیچ کس ما را باور نخواهد کرد.”

حامیان تحقیقات داخلی می گویند که کلیسا دارای منابع است و خاطرنشان کردند که حدود 62 درصد از 226 اسقف نشین ایتالیا «مراکز گوش دادن» را ایجاد کرده اند که قربانیان و سایرین می توانند شکایات خود را در مورد سوء استفاده در گذشته یا حال ثبت کنند.

اسقف ها که به مدت پنج روز پشت درهای بسته در هتلی در خارج از رم گرد هم می آیند، به سه نامزد برای ریاست کنفرانس رأی خواهند داد و آنها را به پاپ فرانسیس پیشنهاد می کنند تا یکی از آنها را انتخاب کند.

فرانسیس از ناتوانی کلیسای کاتولیک در سرتاسر جهان در رسیدگی به موارد سوء استفاده جنسی ابراز شرمساری کرده و گفته است که باید خود را به “خانه ای امن برای همه” تبدیل کند.

ماه گذشته، او درخواست کرد تا یک ممیزی سالانه ارزیابی شود که چگونه کلیساهای کاتولیک ملی اقداماتی را برای محافظت از کودکان در برابر آزار جنسی روحانیان اجرا می کنند.

در سال 2019 فرانسیس دستور پاپی را صادر کرد و به هر اسقف نشین در سراسر جهان دستور داد تا “سیستم های عمومی، پایدار و به راحتی در دسترس برای ارائه” گزارش های سوء استفاده جنسی ایجاد کنند.

برخی از کشورها، مانند ایالات متحده، حتی قبل از این دستورالعمل، رویه هایی را ایجاد کردند، اما برخی دیگر به کندی عمل کردند.

زناردی می‌گوید که برایش اهمیتی ندارد که چه کسی به عنوان رئیس کنفرانس اسقف‌ها انتخاب می‌شود «تا زمانی که او حداقل کاری را که در خارج از کشور انجام شده است انجام دهد».

(فیلیپ پوللا گزارش شده از رم؛ نوشته فیلیپ پوللا؛ ویرایش توسط آلیسون ویلیامز)