کلید دستیابی به هدف سازمان ملل برای کاهش هزینه های حواله به کمتر از 3٪ تا سال 2030 – Op-Ed Bitcoin News

آخرین داده‌های بانک جهانی نشان می‌دهد که هزینه‌ای که مهاجران یا مهاجران آفریقایی در هنگام ارسال وجوه از طریق به اصطلاح کریدورهای رسمی متحمل می‌شوند، بسیار بالاتر از هدف کمتر از سه درصدی سازمان ملل است. از سوی دیگر، هنگام استفاده از ارزهای دیجیتال، هزینه بسیار کمتر از هدف است.

میانگین جهانی بالاتر از هدف SDG

بر اساس آخرین داده‌های حواله‌های بانک جهانی (WB)، جنوب صحرای آفریقا بار دیگر به عنوان گران‌ترین منطقه برای ارسال وجوه ظاهر شده است. با میانگین هزینه 7.8 درصدی برای هر 200 دلار ارسال، منطقه ای که 49 میلیارد دلار در سال 2021 حواله دریافت کرد، تنها 0.4 درصد از رقم سال 2020 بهتر شد.

نیجریه که بیشترین حجم وجوه ارسالی منطقه را به خود اختصاص می دهد، شاهد افزایش 11.2 درصدی ورودی آن بود. به گفته بانک جهانی، رشد ارزش حواله‌های ارسال شده به نیجریه از طریق کانال‌های رسمی را می‌توان به سیاست‌های این کشور نسبت داد که دریافت‌کنندگان را تشویق می‌کند از طریق پلتفرم‌های تنظیم‌شده پول نقد دریافت کنند. سایر کشورهای منطقه که رشد قابل توجهی در جریان ورودی خود داشته اند عبارتند از کابو ورد که حواله های ورودی آن 23.3 درصد، گامبیا (31 درصد) و کنیا (20.1 درصد) افزایش یافته است.

در سطح جهانی، میانگین هزینه حواله وجوه از طریق مرزها در مدت مشابه 6 درصد بوده است. بر اساس گزارش بانک جهانی، هم کشورهای جنوب صحرای آفریقا و هم میانگین هزینه های معاملات جهانی هنوز بسیار بالاتر از هدف توسعه پایدار (SDG) 10.3 زیر 3 درصد است.

با این حال، علی‌رغم تلاش‌های مداوم برای کاهش این رقم، هزینه جابجایی وجوه از طریق مرزها به سادگی بالاست و سال‌هاست بالا بوده است. این نشان می دهد که هدف دستیابی به هدف SDG 10.3 سازمان ملل متحد برای کاهش هزینه های مبادله حواله های مهاجر به کمتر از 3 درصد تا سال 2030 بعید است محقق شود. به طور مشابه، ماموریت سازمان ملل برای حذف کریدورهای حواله با هزینه های بالاتر از 5 درصد دست نیافتنی به نظر می رسد.

چرا مهاجران به کریپتو روی می آورند؟

در همین حال، هزینه بالای ارسال حواله ها از طریق کانال های رسمی و استانداردهای سختگیرانه KYC همراه با آن که اعمال می شود، اغلب مهاجران را مجبور می کند به دنبال کانال های راحت تر و کمتر دست و پا گیر باشند. پیک‌ها، کامیون‌های مرزی یا رانندگان اتوبوس برخی از راه‌های غیررسمی هستند که مهاجران برای ارسال وجوه به عزیزان خود استفاده می‌کنند. با این حال، چنین روش‌های غیررسمی چالش‌های خاص خود را دارند که اصلی‌ترین آنها امنیت وجوه است.

بنابراین، در حالی که ارزهای دیجیتال در ابتدا برای حل این معضل ایجاد نشدند، استفاده رو به رشد آنها توسط مهاجرانی که به عزیزانشان پول ارسال می کنند نشان می دهد که آنها می توانند بخشی از راه حل باشند. همانطور که گزارش سال 2021 جغرافیای رمزارز توسط شرکت اطلاعاتی بلاک چین Chainalysis تأیید می کند، تعداد فزاینده ای از مهاجران آفریقایی اکنون می توانند از پلتفرم های مبادله ارزهای دیجیتال همتا به همتا هنگام ارسال وجوه به خانه خود استفاده کنند.

برای نشان دادن، داده های این شرکت اطلاعاتی نشان می دهد که بین جولای 2020 تا ژوئن 2021، در مجموع 105.6 میلیارد دلار ارز دیجیتال برای دریافت کنندگان در قاره آفریقا ارسال شده است. از این مجموع، نقل و انتقالات بین منطقه ای نزدیک به 96 درصد را تشکیل می دهد.

تعداد نقل و انتقالات دریافتی که کمتر از 1000 دلار است، معیار دیگری است که در این گزارش استفاده شده است، که باز هم از این ادعا حمایت می کند که مهاجران آفریقایی از ارزهای دیجیتال برای واریز وجوه استفاده می کنند. بر اساس گزارش Chainalysis، تعداد چنین نقل و انتقالاتی برای اولین بار در ماه می 2020 از مرز 200000 عبور کرد و از آن زمان تاکنون بالاتر از این سطح باقی مانده است. در واقع، تا می 2021، تعداد نقل و انتقالات زیر 1000 دلار کمتر از 800000 بود.

رمزارزها علاوه بر اینکه راهی سریع‌تر و شاید مطمئن‌تر برای ارسال وجوه هستند، در مقایسه با کانال‌های به اصطلاح رسمی بسیار ارزان‌تر هستند. در حالی که ممکن است هزینه انتقال 100 دلار از آفریقای جنوبی به زیمبابوه در هنگام استفاده از راهروهای معمولی 10 دلار (10%) باشد، برای مثال ارسال 200 دلار از طریق شبکه BCH یا کمتر از یک درصد هزینه تقریباً 0.01 دلار دارد. حتی انتقال همان مقدار در شبکه استلار بسیار کمتر از یک سنت است. علاوه بر این دو مثال، چندین مثال دیگر وجود دارد که ثابت می کند ارزهای دیجیتال می توانند جایگزین بهتری برای کانال های حواله های معمولی باشند.

تنظیم کننده ها نباید استفاده از نوآوری عملکردی را محدود کنند

بنابراین، در حالی که منتقدان – به ویژه آنهایی که در اقتصادهای پیشرفته مستقر هستند – مشتاق هستند تا نقایص ارزهای دیجیتال را برجسته کنند، مهاجران نه تنها از آفریقا بلکه از سراسر جهان ثابت می کنند که رمزارزها بهتر از کانال های سنتی هستند. اگر قرار بود ارزهای رمزنگاری شده به طور ناگهانی به ابزاری پرکاربرد برای انتقال وجه در حوزه‌های قضایی مختلف تبدیل شوند، دستیابی به هدف SDG 10.3 برای دستیابی به هزینه‌های حواله کمتر از سه درصد می‌تواند بسیار قبل از ضرب‌الاجل سال 2030 اتفاق بیفتد.

بنابراین منطقی است که رگولاتورها باید در هنگام برخورد با ارزهای رمزنگاری شده بیشتر بر اساس حقایق هدایت شوند و نه بدخواهی. همانطور که کنفرانس تجارت و توسعه سازمان ملل متحد (UNCTAD) در یک خلاصه سیاست اخیر توصیه کرده است، مقررات ارزهای دیجیتال نباید محدود به استفاده از آنها باشد.

در عوض، رگولاتورها باید افزایش استفاده از ارزهای رمزنگاری شده را در جایی که مفید بودن آنها ثابت شده است، ترویج یا تشویق کنند. نوآوری که فقرا را رها می کند یا تلاش می کند زمین بازی را یکسان کند باید محافظت شود و طرد نشود.

ایمیل خود را اینجا ثبت کنید تا به‌روزرسانی هفتگی اخبار آفریقا را به صندوق ورودی خود دریافت کنید:

افکار خود را در مورد این داستان چیست؟ نظر خود را در بخش نظرات زیر با ما در میان بگذارید.

ترنس زیموارا

ترنس زیموارا روزنامه نگار، نویسنده و نویسنده برنده جایزه زیمبابوه است. او به طور گسترده در مورد مشکلات اقتصادی برخی از کشورهای آفریقایی و همچنین اینکه چگونه ارزهای دیجیتال می توانند راه فراری را برای آفریقایی ها فراهم کنند، نوشته است.