کدام شخصیت حقوقی‌ در ایران می‌تواند ما را از اینترنت محروم کند؟

شماره ١۵٣ ماهنامه «مدیریت ارتباطات» منتشر شد. در این شماره آثاری از صادق زیباکلام، عباس عبدی، بابک زمانی، مسعود سپهر، وحید آگاه، سعید ارکان‌زاده، امیرحسن موسوی، محسن محمودی، مصطفی سلیمانی و … منتشر شده است.

ماهنامه «مدیریت ارتباطات» در شماره اخیر خود، صفحاتی درباره فقدان نهاد روابط عمومی کارآمد در ساخت سیاسی ایران دارد. همچنین محسن محمودی در ترجمه-تألیفی سراغ این پرسش اساسی رفته است که هراس از هوش مصنوعی، چه هنگام و چگونه متولد شد و چرا در اندک‌زمانی این‌چنین تقویت شد؟ چرا با وجود آن که هوش مصنوعی تا به امروز وجوه بسیاری از زندگی ما را تحت تأثیر خود قرار داده و در لایه‌لایه‌های زندگی ما وارد شده، بی‌اعتمادی و هراس شدیدی نسبت به آن وجود دارد؟ او در این نوشته، به سراغ تبارشناسی این هراس می‌رود و دلایل پیوند هوش مصنوعی با روایت‌های حولِ آخرالزمان‌گرایی را مورد بررسی قرار داده است.

همچنین وحید آگاه، حقوقدان و استاد دانشگاه علامه طباطبایی در سلسله یادداشت‌هایش درباره قطع اینترنت از منظر حقوقی به حکایت تعلیق حق بر اینترنت در قانون اساسی ایران پرداخته است. در بخش چهارم این یادداشت که «عادت نمی‌کنیم» نام دارد، او بررسی کرده است که چه شخصیت حقوقی‌ای در ایران به لحاظ قانونی می‌تواند، حق بر اینترنت را معلق کند. بابک زمانی، نورولوژیست و نویسنده هم در یادداشتی تحلیلی با نام «هیچ مرده‌ای تاکنون زنده نشده» نگاهی به اسطوره دیالکتیک و رفتار سلبی در ارتباطات سیاسی امروز ایران داشته است.

ترجمه بخشی از کتاب «روابط عمومی راهبردی: رشته‌ای دائماً در حال تحول» که مباحث جدید و چالش‌های فسلفه‌ای را درباره «اخلاق و حقوق در روابط عمومی» دربردارد در ادامه سرفصل «بینش روابط عمومی» است و مطالب نظری/کاربردی زیادی برای فعالان و پژوهشگران حوزه ارتباطات دارد. مصطفی سلیمانی، دین‌پژوه هم در مقاله‌ای بلند با نام «شکاف روحانی» به آسیب‌شناسی ارتباط طبقه روحانیت و جامعه در ایرانِ امروز پرداخته است و نیوشا طبیبی هم از «آخرین نسل ایرانیانی که خانه‌های سنتی را در شرایط واقعی خود دیده‌اند» نوشته است.

۲۵۹۲۵۹