پناه گرفتن خانواده های ترک در قطار پس از زلزله که زندگی را متوقف کرد

صبریه که در 18 روز گذشته با نهیر 13 ساله یک اتاق خواب دو تخته مشترک داشته است، گفت: «ما هرگز تصور نمی کردیم که اینجا زندگی کنیم. «به طور معمول، سفر با قطار لذت بخش است. اما الان فرق کرده است.»

مقامات ترکیه برای یافتن مسکن برای بیش از 1.5 میلیون نفر بی خانمان پس از زمین لرزه های عظیم فوریه که حدود 50000 نفر در ترکیه و سوریه کشته شدند، رقابت می کنند. بازماندگان در چادرها، خانه‌های کانتینری، استراحتگاه‌های هتل و حتی واگن‌های قطار در اسکندرون، شهر بندری در استان هاتای که به شدت تحت تأثیر زلزله قرار گرفته، پناه گرفته‌اند.

اگر چه آپارتمان طبقه سوم صابریه و نهیر تنها مورد اصابت خفیف قرار گرفت و برخی ترک ها روی دیوارها ظاهر شد، اما آنها می ترسند که به عقب برگردند. زمین لرزه ها و پس لرزه های بعدی باعث آسیب بیشتر به ساختمان های ضعیف شده و مقامات به مردم هشدار داده اند که ورود بسیاری از آنها ناامن است.

ایستگاه اسکندرون باز است اما دو مسیر مملو از واگن هایی است که صدها بازمانده را در خود جای داده است. کسانی که برای اولین بار وارد شدند، مانند صبریه و نهیر، کابین های خواب را پیدا کردند. برخی دیگر مانند عرفات آتس 63 ساله و همسرش زلیحه 53 ساله روی صندلی ها صاف می خوابند.

آنها با تاسف گفتند: “هتای، سرزمین زیبای ما.” ما نمی دانیم چگونه از این فاجعه عبور خواهیم کرد.»

در کالسکه دیگری یوسف کورما 20 ساله و آیسل اوزچلیک 20 ساله دست در دست هم نشسته بودند. این زوج که قصد ازدواج داشتند، پس از اولین شوک برای یافتن یکدیگر دویدند. حالا ممکن است عروسی را به تعویق بیندازند. اوزچلیک گفت: «وقتی تعداد زیادی مرده داریم، نمی‌توانیم عروسی برگزار کنیم.

ترس از رفتن به خانه

نردبان‌های پلکانی و نیمکت‌های کوچک روی مسیرها پراکنده‌اند تا به مردم کمک کنند تا به کالسکه‌ها برسند. گاهی اوقات، یکی از کارکنان ایستگاه به بازماندگانی که در مسیر راه می روند هشدار می دهد که قطاری در حال نزدیک شدن است.

ابتدا هر بار قطاری که در حال عبور بود بوق می زد، صبریه و نهیر را از جا در می آورد. منشی شرکت حقوقی 57 ساله گفت: «اکنون به آن عادت کرده ایم.

کابین باریک آنها، به عرض پنجره قطار، چند مورد ضروری را در خود جای می دهد و در شب های سرد از یک چادر گرمتر است. آنها حداقل 18 ساعت در روز را در داخل می گذرانند و فقط برای پیاده روی کوتاه در ایستگاه و صف کشیدن صبحانه و شام که توسط گروه های امدادی سرو می شود، ترک می کنند.

صبریه گفت که شرکت پراکنده از زمانی که زلزله زندگی آنها را مختل کرد، سلامت روان آنها را تحت تأثیر قرار داده است. شوهرش در سال 2020 بر اثر کووید درگذشت، و او برای کنار آمدن با این فقدان تلاش می‌کرد که اکنون با آسیب‌های ناشی از زلزله تشدید شده است.

او گفت: “من خیلی احساس تنهایی می کنم.” دلم برای زندگی اجتماعی و نوشیدن قهوه با همسایه ها تنگ شده است.»

مادر و دختر یک روز در میان برای چند ساعت از آپارتمان خود دیدن می کنند. آنها با احتیاط از آن عبور می کنند، اما دوش می گیرند، لباس ها را می شستند و مقداری غذا می خورند. وقتی می روند صبریه دعایی می خواند.

او گفت: «نمی‌دانم وقتی برمی‌گردم، همچنان پابرجا خواهد ماند یا نه.

پس از اینکه مقامات محلی تشخیص دادند که ساختمان آنها فقط آسیب متوسطی داشته و در نتیجه ایمن است، این زوج سعی کردند دوباره در خانه بخوابند. صبریه گفت، اما وقتی احساس کردند که لرزش دیگری بود، وحشت کردند و فرار کردند.

ما از رفتن به خانه خیلی می ترسیم، به خصوص در شب.»

او اصرار دارد که روزی به خانه اش باز خواهد گشت و محتویات آن را دست نخورده باقی گذاشته است. او تلویزیون را روی زمین گذاشت و بالش هایی را دور آن قرار داد تا در صورت بروز شوک دیگر.

در حال حاضر، گذرا بودن که معمولاً با ایستگاه‌های قطار مرتبط است، برای این دو به یک دوام دوسوگرا تبدیل شده است.

اما حتی در ایمنی نسبی واگن قطار، اضطراب باقی می ماند. یک شب در حالی که یک کارگر قطار مشغول تعمیر ریل ها بود، قطار تکان خورد و باعث شد نهیر نفس نفس بزند و به مادرش بچسبد.

صبریه گفت: «اینجا، وقتی می لرزیم، مردم می میرند.

(گزارش توسط الویزا لوپز و هنریت چاکار؛ ویرایش توسط الکساندرا هادسون)