پاپ می گوید شنیدن درد بازماندگان مدارس کانادا مانند سیلی بود

پاپ سخنرانی خود در حضار عمومی هفتگی خود را به سفر هفته گذشته خود به کانادا اختصاص داد، جایی که او یک عذرخواهی تاریخی برای نقش کلیسا در مدارس تحت تحریم دولت، که بین سال های 1870 و 1996 فعالیت می کردند، ارائه کرد.

بیش از 150000 کودک بومی از خانواده های خود جدا و به مدارس مسکونی آورده شدند. دستورات مذهبی کاتولیک اکثر آنها را تحت سیاست یکسان سازی دولت های کانادا اداره می کردند.

این کودکان به دلیل صحبت به زبان مادری خود مورد ضرب و شتم قرار گرفتند و بسیاری از آنها در سیستمی که کمیسیون حقیقت و آشتی کانادا به نام “نسل کشی فرهنگی” نامیده شد مورد آزار جنسی قرار گرفتند.

پاپ در طول سفر با بازماندگان بومی ملاقات کرد و در روز آخر، اکثر بازماندگان مدرسه مسن در ایکالویت، پایتخت قلمرو منزوی نوناووت در قطب شمال، در یک جلسه خصوصی داستان های خود را به او گفتند.

«به شما اطمینان می‌دهم که در این دیدارها، به‌ویژه جلسه آخر، باید درد این افراد را حس می‌کردم، مثل سیلی، چگونه باختند، چگونه سالمندان فرزندان خود را از دست دادند و نمی‌دانستند به کجا رسیدند. فرانسیس در اظهارنظرهای بدون نسخه گفت: به دلیل این سیاست جذب.

او گفت: «لحظه بسیار دردناکی بود، اما ما باید روبه‌رو می‌شدیم، باید قبل از خطاها و گناهانمان روبرو شویم.»

در طول این سفر، عذرخواهی پاپ احساسات شدید و تمجید را به عنوان اولین گام برای آشتی برانگیخت، اما برخی از بازماندگان گفتند که آنها انتظارات را برآورده نکردند.

برخی از منتقدان بعداً زمانی که پاپ در گفت‌وگو با خبرنگاران در هواپیمایی که روز شنبه او را به رم بازمی‌گرداند، آنچه را که در مدارس اتفاق افتاد به‌عنوان «نسل‌کشی» نامید، خوشحال شدند.

فرانسیس که از بیماری زانو رنج می برد، حدود 20 متر (یاردی) را با استفاده از عصا تا محل نشستن خود روی صحنه سالن تماشاگران واتیکان طی کرد و در پایان به استقبال برخی شرکت کنندگان ایستاد. او بعداً هنگامی که دستیاران او را در میان جمعیت حرکت دادند از ویلچر استفاده کرد.

او بیشتر در طول سفر به کانادا از ویلچر استفاده می کرد، از جمله در جریان کنفرانس خبری خود در پرواز در پرواز برگشت.

(گزارش توسط فیلیپ پوللا، ویرایش توسط ویلیام مکلین)