وقتی پزشک حرف‌هایمان را جدی نمی‌گیرد، چه کنیم؟

برایتان پیش آمده که به پزشک مراجعه کنید و با دلواپسی علائم نگران‌کننده‌تان را شرح دهید اما او بگوید همه‌اش استرس است و هیچ مشکلی ندارید؟ اگر مطمئن باشید که مشکلی دارید و پزشک جدی‌تان نمی‌گیرد، چه؟ در چنین مواقعی چطور باید پزشک را قانع کنیم؟

یکی از حقارت‌آمیزترین لحظات زندگی، زمانی است که به پزشک مراجعه کنید و او صحبت‌هایتان را جدی نگیرد. یکی از رایج‌ترین و غیر قابل تحمل‌ترین تجربه‌ها برای هر کسی این است که به او بگویند به خاطر استرس، یک سری علائم بیماری را نشان می‌دهد؛ استرسی که هیچ ارتباطی به وضعیت سلامت روانی ندارد.

همه ما تجربه مراجعه به پزشک و تشخیص استرس و اضطراب، به جای مشکل جسمانی را داریم. ممکن است علائم کوفتگی، دل درد و سردرد نشان دهیم و پزشک به جای تشخیص یک بیماری، ما را به آزمایش‌های عصبی ارجاع بدهد. وقتی تمام آزمایش‌ها منفی شد و هیچ علائمی از مشکل عصبی دیده نشد، بالاخره پزشک می‌پذیرد که ما راست می‌گفتیم و واقعاً یک سری علائم بیماری جسمی داریم!

شاید تعجب کنید اما در واقع، روزانه تعداد افراد زیادی با این موضوع دست به گریبان می‌شوند. همین موضوع سبب شد تا در «چطور»، بررسی کنیم که در چنین شرایطی باید چه کنیم؟ برای تهیه این مقاله، از نظرات مشاوران سلامت روان استفاده شده است.

با همراه نزد پزشک بروید

به طور کلی، بهتر است تنها به پزشک مراجعه نکنید؛ به خصوص اگر مضطرب می‌شوید یا علائم متعددی دارید که نگرانید همه آن‌ها را به یاد نیاورید. همراه‌کردن یک دوست با خود، به یادآوری بهتر علائم کمک می‌کند و در عین حال، به گفته‌های شما اعتبار و سندیت می‌دهد. چند پژوهش نشان داده‌اند که گاهی اوقات، پزشکان با بیماران زن رفتار متفاوتی نسبت به بیماران مرد در پیش می‌گیرند. شواهد و تجربه نشان می‌دهند که اگر یک مرد را با خود نزد پزشک ببرید، احتمال جدی‌گرفتن حرف‌های‌تان بیشتر است!

علائم‌تان را رصد کنید

هر چه اطلاعات بیشتری از علائم خود به پزشک اعلام کنید، بهتر است. می‌توانید علائم خود را با ثبت دقیق روز و ساعت، محرک احتمالی (برای مثال، دقیقاً پس از غذا خوردن) و مدت زمان طول کشیدن آن‌ها، روی کاغذ یادداشت کنید. این کار ممکن است در زمان بیماری، کمی دشوار باشد و از شما انرژی بگیرد اما تأثیر مطلوبی بر مشخص‌شدن مشکل و سیر علائم در اختیارتان می‌گذارد.

علائم خود را به وضوح شرح دهید

مراقبت‌های بهداشتی مطلوب نیازمند برقراری ارتباطی قوی هستند. پیش از صحبت با پزشک، زمانی اختصاص دهید تا بهترین شیوه در شرح دقیق و شفاف علائم خود را طرح‌ریزی کنید. برای مثال، جمله «گاهی اوقات، حتی وقتی که آرام هستم، نفس کم می‌آورم»، تفاوت بسیار زیادی با «گاهی اوقات حس اضطراب می‌کنم» دارد. در شرح وضعیت خود، حتماً به چند مسئله دقت کنید:

• محل درد
• داروهای مصرفی
• علائم مرتبط
• وجود عامل تشدیدکننده یا آرام‌کننده مشکل

همچنین، پیش از جلسه معاینه، به شدت درد یا علائم خود از یک تا ۱۰ نمره بدهید.

پرسش‌های درست بپرسید

در زمان معاینه، همکار پزشک‌تان باشید! می‌توانید این گونه از پزشک، برای بررسی و آزمایش‌های اضافی درخواست کنید: «میشه چند تا آزمایش دیگه هم انجام بدم که دیگه هر احتمالی رو رد کنیم؟ این خیلی ذهنمو آروم می‌کنه.»

اگر پزشک‌تان همچنان به رد علائم ادامه داد و گفت که این نگرانی‌ها فقط در ذهن‌تان است؛ پیشنهاد می‌کنیم چنین پاسخی بدهید: «اگر تأثیر اضطراب نباشه، دیگه چی می‌تونه باشه؟ اگر فلان چیز باشه، چطور میشه ردش کرد؟» اگر وی باز هم تمایلی به تجویز آزمایش و بررسی‌های بیشتر نشان نداد، از او بپرسید که چه علائمی (و با چه دوره‌ای از علائم) نشان می‌دهند که نیاز به انجام آزمایش است. این کار، پزشک را به تشریح مسئله و علت واکنش او ترغیب می‌کند.

از ارائه‌دهندگان خدمات درمانی خود، درخواست همکاری کنید

خدمات مراقبت مشارکتی به معنی همکاری بین بخش‌های مختلف پزشکی یا همکاری بین بیمار با ارائه‌دهندگان درمان است. با استفاده از خدمات مراقبت مشارکتی می‌توان مطمئن شد که علائم جسمانی شما ارتباطی با مشکلات سلامت روان ندارند.

اگر چنین خدماتی دریافت نمی‌کنید، می‌توانید از پزشکان خود با تخصص‌های مختلف درخواست کنید که با یکدیگر ارتباط بگیرند و از علائم شما مطمئن شوند. این کار کمک می‌کند تا پزشک شما مطمئن شود که موضوع مهمی را نادیده نگرفته است.

از پزشک بخواهید که تشخیص خود مبنی بر عدم لزوم بررسی بیشتر بیماری را ثبت و امضا کند

اگر اعتقاد دارید که نیاز به بررسی بیشتر وضعیت سلامتی شما وجود دارد و پزشک از این کار خودداری می‌کند، از او بخواهید که تشخیصش را در پرونده پزشکی‌تان ثبت کند. این مستندسازی پزشکی، شواهد و مدارک شما برای پیگیری قضایی خواهند بود. به علاوه، پزشک متوجه می‌شود که بهتر است جوانب امر را در نظر بگیرد و با احتیاط بیشتری رفتار کند. احتمالاً پس از این درخواست، او تصمیم می‌گیرد که آزمایش‌های بیشتری از شما بگیرد.

احساسات انسانی پزشک را بیدار کنید

یک سوال در این شرایط، معمولاً کارگشاست: «اگر عزیز خودتون این علائم رو داشت، براش چیکار می‌کردید؟» این پرسش کمک می‌کند تا پزشک، موقعیت را با صبر و اهمیت بیشتری بررسی کند.

آیا در شرح علائم بیماری خود به پزشک مشکل دارید؟

اگر برای خودتان پیش نیامده باشد، قطعاً زمانی را به یاد می‌آورید که یکی از عزیزان‌تان را نزد پزشک ببرید و او بگوید مسئله جدی وجود ندارد و همه‌اش از استرس است. در چنین مواقعی، چه واکنشی نشان می‌دهید؟ چقدر احتمال دارد که حرف پزشک را بپذیرید و به تجربه او اطمینان کنید؟ اگر به علائم شک داشتید، چطور پزشک را وادار می‌کنید که مسئله را عمیق‌تر بررسی کند؟ لطفاً پیشنهادات و نظرات خود در این باره را با ما و دیگر کاربران «چطور» در میان بگذارید.

منبع: time

گامی برای تسلط شما بر مهارت‌های برقراری ارتباط

هشدار! این مطلب صرفا جنبه آموزشی دارد و برای استفاده از آن لازم است با پزشک یا متخصص مربوطه مشورت کنید. اطلاعات بیشتر