نگذارید فرزندتان اختلال دلبستگی واکنشی بگیرد

چه چیزی موجب اختلال وابستگی واکنشی می شود و نحوه درمان آن چگونه است؟

نوزادان با بزرگسالانی ارتباط برقرار می کنند که برای آنها مراقبت های باثبات و دوست داشتنی فراهم می کنند.آنها بزرگسالانی را که از آنها محافظت می کنند تشخیص می دهند و هنگامی که احساس تنش می کنند، آرام می شوند.

در اغلب موارد، آنها وابستگی سالم به مراقبین اولیه خود، مانند والدین، ارائه دهنده خدمات نگهداری روزانه، و یا شاید پدربزرگ و مادربزرگ که با آنها در ارتباط هستند، ایجاد می کنند.

اما گاهی اوقات بچه ها برای ایجاد روابط سالم ،با یک بزرگسال تلاش نمی کنند.در نتیجه، ممکن است اختلال دلبستگی واکنشی را ایجاد کنند، وضعیت سلامت روانی که باعث ایجاد روابط سالم و دوست داشتنی می شود.

اگر کودکی ارتباط احساسی و عاطفی بسیار ضعیفی با پدر و مادر خود برقرار می کند و نسبت به مراقبان خود احساس خودداری دارد؛ به ندرت هنگام ناراحتی و گریه به والدین خود نزدیک شود و اگر او را بغل کنند واکنش مثبتی نشان نمی دهد.این علامت ساده ترین نشانه های اختلال دلبستگی واکنشی است.

علل اختلال دلبستگی _واکنشی:

اختلال وابستگی مجدد ممکن است هنگامی رخ دهد که اطفال تحت مراقبت های پایدار و سازگار با مراقبت مناسب قرار نگیرند.اگر یک مراقب به گریه نوزاد پاسخ ندهد ،یا یک کودک را پرورش داده و دوست نداشته باشد، ممکن است یک پیوند سالم ایجاد نشود.

در این بخش از سلامت روان نمناک چند نمونه از زمان هایی که یک کودک ممکن است قادر به ایجاد دلبستگی امن به یک مراقب اصلی نباشد، ارائه شده است:

مادر کودک در زندان است:

کودک در حالی که مادر او در زندان است، با بستگان مختلف زندگی می کند و هیچ وقت مدت طولانی در همان خانه نمی ماند، تا بتواند ارتباط خوبی با هر بزرگسال داشته باشد.

مادری که افسردگی دارد:

در نتیجه، او برای مراقبت از فرزندش تلاش نمی کند.

وقتی او گریه می کند، پاسخ نمی دهد و احساسات زیادی را نشان نمی دهد.

کودکی که از محل تولد، والدین و محیط زندگی خود خارج می شود و در پرورشگاه قرار می گیرد:

او در طول یک سال در چندین پرورشگاه مختلف زندگی می کند و روابط امن با مراقبین نخواهد داشت.

هر دو والدین مشکلات جدی سوء مصرف مواد دارند:

این والدین تحت تاثیر مواد مخدر و الکل، قادر به ارائه مراقبت کافی از فرزند خود نیستند.

کودک در یتیم خانه می ماند:

مراقبت های مختلفی وجود دارد ،اما وقتی کودک گریه می کند، به ندرت از او مراقبت می شود . وی بیشتر وقت خود را در کابین می گذراند.

مادر جوان، اصول اولیه رشد کودک را درک نمی کند:

او فاقد دانش برای مراقبت از فرزند خود از لحاظ جسمی و احساسی است. کودک با مادر خود ارتباط برقرار نمی کند، زیرا به نیازهایش پاسخ نمی دهد.

هر زمان نیازهای عاطفی یا جسمی کودک نادیده گرفته شود ، ممکن است در معرض خطر اختلال دلبستگی واکنشی باشد.

فقدان تحریک و محبت نیز می تواند نقش مهمی داشته باشد.

به منظور واجد شرایط بودن برای تشخیص اختلال دلبستگی واکنشی، کودک باید یک الگوی مشابه از رفتار بازدارنده و غیرقابل انکار در رابطه با مراقبت از بزرگسالان داشته باشد.

کودکان مبتلا به اختلال وابستگی واکنشی:

هنگامی که ناراحت می شود، به ندرت به دنبال آسایش و آرامش است.

برای برآوردن معیارها، باید دو مورد از علائم زیر را نیز نشان دهند:

• حداقل پاسخ اجتماعی و احساسی به دیگران
• تأثیر مثبت محدود

قسمت هایی از تحریک پذیری غیر قابل توضیح، غم و اندوه، یا ترسو بودن که در طول تعاملات غیر تهدید کننده، با مراقبان بزرگسال دیده می شود.علاوه بر نشان دادن این علائم، کودک باید تحت مراقبت کافی قرار داشته باشد، که حداقل یکی از موارد زیر را تایید کند:

1. به ندرت کودک به هنگام پریشانی و ناراحتی از دیگران دلگرمی و حمایت عاطفی بخواهد یا این کار را در پایین ترین سطح ممکن انجام می دهد.
2. هنگام دلگرمی و آرام کردن کودک توسط دیگران ، کودک معمولا واکنش مثبتی نشان نمی دهد.
3. کودک نسبت به دیگران ، واکنش هیجانی و اجتماعی کمتری نشان می دهد و هیجان مثبت و عاطفه ی مثبت (خنده رویی، سرحالی، خوش اخلاقی و…) او بسیار کم است.
4. هنگامی که کودک در یک موقعیت عادی و ساده و بدون هیچ تهدیدی در حال برقراری ارتبا می باشد بدون هیچ گونه دلیلی هر از گاهی زود رنج ، خشمگین ، ترسو و یا ناراحت می شود.
5. کمبود مداوم محبت و احساس عاطفی از بزرگسالان. والدین و مراقبان بزرگسال کودک به طور پیاپی نسبت به نیازهای کودک به دلگرمی، تسکین، محبت و… غفلت، نادیده گرفتن و چشم پوشی دارند.
6. جایگزین شدن مداوم مراقبان کودک .کودک نیازمند دلبستگی ثابت دارد و تعویض مداوم مراقبان از ایجاد این احساس جلوگیری می کند .مثلا به جای مادر پرستاری از کودک مراقبت می کند که به ور مداوم با پرستار دیگر جایگزین می شود.
7. سمپتوم های کودک با معیارهای اختلال اتیسم مطابقت ندارد و با این اختلال، بهتر توجیه نشود.
8. تغییرات در مراقبت های اولیه که فرصت کودک را برای ایجاد روابط پایدار محدود می کند.
9. در یک محیطی که به شدت فرصت کودک برای ایجاد ضمانت های انتخابی را محدود می کند (مانند یتیم خانه).
10. علائم باید قبل از 5 سالگی باشد.
11. کودک حداقل 9 ماهه است (سن رشدی کودک حداقل 9 ماه است).

شیوع اختلال دلبستگی واکنش پذیر:

• از آنجایی که اختلال وابستگی واکنشی یک تشخیص نسبتا جدید است و بسیاری از کودکان بدون درمان شدن بزرگ می شوند ، مشخص نیست چند فرزند ممکن است معیارها را برآورده کند.
• در سال 2010، یک مطالعه نشان داد که کمتر از 0.4 درصد کودکان دانمارک دارای اختلال دلبستگی واکنشی بودند.
• در سال 2013، حدود 1.4 درصد کودکان که در منطقه فقیرنشین انگلستان زندگی می کردند، اختلالی دلبستگی داشتند.
• تخمین زده شده است که کودکان در مراقبت های پرستار – و کسانی که در یتیم خانه ها اقامت دارند-میزان بسیار بالاتری از اختلال دلبستگی واکنشی را نشان می دهند.
• سابقه بدرفتاری و اختلال در مراقبت از کودک احتمال خطر را افزایش می دهد.

چگونه اختلال دلبستگی واکنشی تشخیص داده می شود:

معلمان، ارائه دهندگان مراقبت روزانه و مراقبین اولیه ممکن است متوجه شوند که کودک مبتلا به اختلال دلبستگی واکنشی، مسائل عاطفی و رفتاری را نشان می دهد.

معاینه کامل توسط یک متخصص بهداشت روان می تواند تعیین کند که کودک آیا یک اختلال دلبستگی واکنشی دارد یا خیر.

ارزیابی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• مشاهده مستقیم کودک در تعامل با یک مراقب.
• یک تاریخ کامل از رشد کودک و وضعیت زندگی.
• مصاحبه با مراقبین اصلی ،برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد سبک های والدین.
• نظارت بر رفتار کودک.
• چند شرایط دیگر وجود دارد، که ممکن است با علائم عاطفی و رفتاری تشابه وجود داشته باشد.

یک متخصص بهداشت روان، تعیین خواهد کرد که علائم کودک ممکن است در شرایط دیگر، مانند زیر اینگونه باشد:

• اختلالات سازگاری
• اختلال استرس پس از ضربه
• معلولیت های شناختی
• اوتیسم
• اختلالات خلقی

گاهی اوقات، کودکان مبتلا به اختلال وابستگی واکنشی تجربه های همدردی را تجربه می کنند.تحقیقات ،نشان می دهد که کودکان مبتلا به اختلالات دلبستگی میزان بالای اختلالات اضطرابی و اختلالات رفتاری را تجربه می کنند.

درمان اختلال دلبستگی واکنش پذیر:

چنانچه در این بخش از سلامت نمناک گفته ایم گام اول در درمان کودک مبتلا به اختلال دلبستگی واکنشی معمولا شامل تضمین دادن کودک به یک محیط دوست داشتنی، مراقب و پایدار است.

درمان، معمولا شامل کودک و والدین یا مراقب اصلی می شود.گاهی اوقات، مراقبین تشویق می شوند که در کلاس های والدین شرکت کنند، تا نحوه مدیریت مشکلات رفتاری را بیاموزند و اگر مراقبت فرزند با گرمی و مهربانی باشد، آموزش والدین ممکن است برای کمک به یک کودک ایمن و دوست داشتنی باشد.

از پدر و مادرها با روشهای شناخت نیازهای کودک و تربیت او آشنایی کافی نددارند . آگاه ساختن و آموزش این افراد در جلوگیری از بروز اختلال دلبستگی واکنشی بسیار موثر است و در صورتی که کودک دچار این اختلال باشد می تواند در درمان آن بسیار مفید واقع شود.

اگر در خانواده به شرایط و نیازهای کودک توجهی نمی شود و یا خانواده برخورد درستی با کودک ندارد باید دولت، سازمان های حمایت از کودکان و حتی بستگان و آشنایان وارد عمل شده و نسبت به درمان و تربیت درست کودک اقدام کنند.

درمان های متضاد که توصیه نمی شوند:

در گذشته، بعضی از مراکز درمانی برای کودکان مبتلا به اختلال دلبستگی واکنشی، از چندین روش جنجالی استفاده می کردند.

به عنوان مثال، برگزاری درمان شامل یک درمانگر یا یک مراقب بهداشتی است که از نظر جسمی کودک را مهار می کند.انتظار می رود که کودک از طیف وسیعی از احساسات عبور کند ،تا زمانی که نتواند مقاومت کند.متأسفانه بعضی از کودکان در حالی که خودشان را محکم نگه داشته اند، فوت کرده اند.

یکی دیگر از درمان های جنجالی شامل تجدید حیات است.

در طی آن، کودکان مبتلا به اختلال دلبستگی واکنشی، در پتو قرار می گیرند و درمانگران شبیه سازی فرایند تولد را با عمل به طوری که فرزند از طریق کانال تولد حرکت می کند،انجام می دهند.

پس از اینکه در اثر این پروسه،کودک خفه شد، انجام این روش در چند ایالت غیرقانونی اعلام شد.انجمن روانپزشکی آمریکا و آکادمی آمریکایی روانپزشکی کودکان و نوجوانان اعلام کرده است که نسبت به برگزاری روش های درمان و تکنیک های اینگونه احتیاط کنند.

چنین تکنیک هایی به عنوان علوم شبیه سازی در نظر گرفته شده و شواهدی وجود ندارد که نشانه های مرتبط با اختلال دلبستگی واکنشی را کاهش دهند.

اگر شما هر گونه درمان غیر سنتی برای کودک خود را در نظر بگیرید، مهم است که قبل از شروع درمان، با پزشک کودک خود صحبت کنید.

پیش آگهی طولانی مدت برای کودکان مبتلا به اختلال دلبستگی واکنشی

بدون درمان، یک کودک مبتلا به اختلال وابستگی واکنشی ممکن است مشکلات اجتماعی، عاطفی و رفتاری مداوم داشته باشدئو این ممکن است کودک را در معرض مشکلات بزرگتر قرار دهد ،چون او رشد می کند.

محققان تخمین زده اند که 52 درصد از مجرمان نوجوان دارای اختلال دلبستگی یا اختلال وابستگی مرزی هستند.اکثریت قریب به اتفاق این نوجوانان، بدرفتاری و یا نادیده گرفتن در اوایل زندگی را تجربه کرده اند.

مداخله زودهنگام ممکن است کلیدی برای کمک به بچه ها در ایجاد ضعف های سالم در زندگی باشد و هر چه زودتر درمان آنها دریافت شود، ممکن است در طول زمان مشکلات کمتری داشته باشند.

چگونگی کاهش خطر اختلال دلبستگی واکنشی:

راه های متعددی وجود دارد که ممکن است، مراقبین اولیه بتوانند خطر ایجاد اختلال دلبستگی واکنشی را در کودکان کاهش دهند.

در مورد توسعه کودک آموزش ببینید.

یادگیری نحوه پاسخ دادن به نشانه های کودکتان و نحوه کمک به کاهش استرس کودکتان می تواند در ایجاد دلبستگی سالم کمک کننده باشد.

توجه مثبت را جلب کنید :

با بازی کردن با کودکتان، خواندن برای او و دوست داشتن او می توانید به ایجاد ارتباط دوست داشتنی و اعتماد آن کمک کنید.

پرورش فرزندتان با فعالیت های ساده روزمره، مانند تغییر پوشک نوزاد و تغذیه او، فرصت هایی برای پیوند دادن است.

درباره مسائل دلبستگی بیشتر بدانید:

اگر فرزندانی را که سابقه عدم توجه، بدرفتاری و یا وقفه های مراقبتی دارند،باید درباره مسایل مربوط به دلبستگی آموزش ببینید.