نگاه دار سر رشته تا نگه دارد

این پرونده خبرآنلاین، پیشکشی ست به مناسبت روز دهم « ماه » خواندن «او».

او تکیه گاه است.
«ذرّه»های معلّق در هوا، در نور خورشید است که به چشم می آید. اگر فروغی برآنها نتابد، «هیچ»ند.
خدا، هستی مطلق و قدرت تامه هستی است و هر توانایی، از توان او سرچشمه گرفته است. پس مؤمن، بر او تکیه دارد و توکّلش بر اوست.
خداوند، تنها پشتوانه ای است که زایل شدنی نیست.
تنها تکیه گاهی است که اطمینان بخش است.
تنها مرجع و ملجأ و پناهگاهی است که هم قدرت وعلم دارد، هم رؤوف و مهربان است و هم بنده نواز و کریم.

حال که چنین است، در مشکلات، چرا خدا را تکیه گاه نیروبخش دل و جانمان قرار ندهیم و چرا استمداد از او نجوییم؟
هرکه به غیر خدا دل بندد و تکیه کند باخته است، چرا که جز خدا همه چیز نابود شدنی است، و «تنها خداست که می ماند»!

آنکه «بت» می پرستد، روزی خواهد دید که: «اِنَّ القُوَّهَ لِلّهِ جَمیعاً».
آنکه به قدرت های بزرگ دلبسته است، روزی خواهد یافت که: «کُلُّ شَی ءٍ هالِکٌ إلاّ وَجهَهُ»
آنکه گرفتار یأس و دلخستگی و سستی است، روزی آگاه و پشیمان می شود که چرا تکیه گاه و امیدی چون «خدا» را فراموش کرده است؟

در قرآن فراوان می خوانیم: «وَ عَلی اللّه ِ فَلیَتَوَکَّلِ المُؤمِنُونَ».
مؤمنان، باید تنها بر خدا توکّل کنند و تنها تکیه گاهشان «او» باشد.
ما که ادعای ایمان داریم، به همان دلیل درپی اتّکال و اتّکاء به اوییم و از این رو از ذات بی همتایش می خواهیم ما را از توکّل کنندگان بر او قرار دهد.

| حافظ:
شاه‌نشین چشم من تکیه گه خیال توست
جای دعاست شاه من بی تو مباد جای تو

آیین رستگاری
فائز، کسی است که به آرزوی والای خویش، به هدف مقدّس و آرمان پاکش می رسد. «فوز»، آن است که بذر وجودی انسان، از مرحله کالی و خامی بگذرد، برسد و پخته شود و کمال یابد.
امیرمؤمنان علیه السلام، با شهادتش به عشق و آرزویش رسید و در محراب شهادت، ندایِ «فُزتُ وَرَبِّ الکَعبَه» سرداد.
حسین علیه السلام و یاران شهیدش در قربانگاه عشق، رستگار شدند و به فوز الهی و فیض ابدی رسیدند و چهارده قرن است که حسرتِ آن رستگاری بزرگ را بر دل شهادت طلبان گذاشته اند، که همواره آرزو می کنند کاش در «کربلا» بودند و همراه آن فائزان، به فوز و فیض می رسیدند و دعای «یالَیتَنا کُنّا مَعَکُم فَنَفُوزَ مَعَکُم…» برلب داشته و دارند.

چه کسی نزد خدا، به جایگاه رفیع فوز و رستگاری می رسد؟

آنکه از همه تعلّقات، رسته و از همه بندها، گسسته باشد،
جان را از هر رنگ و ننگی شسته و «توکّل» برخدا کرده و از او «فوز» طلبیده باشد. و این نیز، نیازمندِ توفیق الهی است.
او باید دست اراده و ارادتمان را به آستان «حق» و «حقپرستان» برساند.
اوست که باید ما را بپذیرد و این شایستگی را عطا کند. وگرنه، عنایتش اگر باشد، بذر وجودمان در مزرع حیات، فاسد می شود و از کِشته امروز خویش، جز «حسرت فردا» نخواهیم چید.

شرح دعای روز دهم ماه مبارک رمضان به قلم استاد جواد محدثی

/6262