نگاهی به مجموعه آنتولوژی Solos – یک جاه‌طلبی دیگر از آمازون

مجموعه آنتولوژی Solos یک خصیصه بسیار ویژه دارد، و آن هم این است که می‌تواند لقب یکی از «متناسب‌ترین» سریال‌های تلویزیونی مخصوص پاندمی و قرنطینه را به خود بگیرد.

این آنتولوژی علمی تخیلی از دیوید ویل (سازنده Hunters) یک آزمایش جالب ذهنی است، مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه با حضور یک یا دو کاراکتر (یا نسخه مختلف از یک کاراکتر). وقتی ان هتوی با نسخه‌های مختلف خودش در خطوط زمانی دیگر حرف می‌زند، یا آنتونی مکی باید نسخه رباتی خودش ملاقات کند، با خود فکر می‌کنید فیلم‌برداری چنین چیزی که به افراد زیادی سر صحنه احتیاج ندارد برای دوران قرنطینه بی‌نظیر است.

هر قسمت از مجموعه شامل یک بازیگر (یا در یک مورد، دو) در آینده‌ای نه چندان دور می‌شود؛ آینده‌ای که با مشکلات تکنولوژی، خانواده، شیاطین درونی یا بعضا تمامی این موارد رو به رو است. تیم بازیگری فوق‌العاده آن هم شامل هتوی (کت‌وومن در The Dark Knigh Rises)، آنتونی مکی (بازیگر نقش فالکون در دنیای سینمایی مارول)، اوزو ادوبا (Orange Is the New Black)، نیکول بهاری (Black Mirror: Striking Vipers)، مورگان فریمن (رستگاری در شاوشنگ، هفت، سه‌گانه بتمن نولان و…)، هلن میرن (سریع و خشن ۹)، دن استیونز (دیو و دلبر) و کنستانس وو (Crazy Rich Asians) می‌شود.

درست مثل دیگر آنتولوژی‌های مشهور از جمله Black Mirror (نتفلیکس) و Little America (اپل تی‌وی پلاس)، کیفیت قسمت‌های مختلف Solos متفاوت است. هتوی، به عنوان یک فیزیکدان که تلاش دارد ورای زندگی پراسترس و روزمره خود سفر در زمان را ممکن کند، بازیگر فوق‌العاده‌ای برای یکی از بهترین قسمت‌های سریال محسوب می‌شود؛ جایی که احساسات و علم به شکل هوشمندانه‌ای کنار هم قرار گرفته‌اند. از سوی دیگر در قسمت بعدی شاهد یک نیم ساعتِ کسل‌کننده هستیم که طی آن مکی با نسخه رباتی خود صحبت‌هایی توخالی دارد.

کنستانس وو چیزی حدود ۳۰ دقیقه درگیر صحبت‌های درونی زنی است که در اتاق انتظار گیر افتاده و خاطرات عجیبی دارد. این قسمت از Solos شامل بهترین و پیچیده‌ترین پایان‌بندی ممکن است. اوزو ادوبا یک قسمت بسیار آهسته را در یک خانه هوشمند سپری می‌کند و دلش نمی‌خواهد آن را ترک کند چراکه یک ویروس خطرناک آن بیرون است. وی تمام این مدت با یک هوش مصنوعی شبیه به الکسا بگو مگو می‌کند.

فصل اول با یک قسمت نسبتا خوب به پایان می‌رسد، جایی که استیونز و فریمن در حال مرور و یادآوری خاطرات گذشته هستند.

گاهی اوقات اپیزودهای مختلف ارتباط تنگاتنگی باهم دارند – مثلا میرن نقش دخترخوانده مکی را ۷۰ سال بعد از اپیزودش بازی می‌کند – اما در بقیه موارد همه چیز کاملا جدا و متفاوت پیش می‌رود. داستان‌های هر قسمت دیالوگ زیادی دارد – که مشخصا به خاطر تیم بازیگری عالی سریال این مورد به خوبی کار شده – و مخاطب را به فکر فرو می‌برد. در اینجا هیچ خبری از اکشن یا ماجراجویی نیست و افراد صرفا در مورد این‌ها حرف می‌زنند. از بسیاری از جنبه‌ها، هر اپیزود شبیه به یک نمایش در سالن‌های کوچک تئاتر در نیویورک است. این رویه گاهی خوب از آب درمی‌آید و گاهی هم نه.

آنتولوژی Solos تلاش دارد سوال‌های بسیار بزرگی را مطرح کند اما خب در فراهم آوردن پاسخ‌های مورد نظر آنچنان قدرتمند عمل نمی‌کند. سایه‌های هشدار درباره تکنولوژی طی سریال مشاهده می‌شود اما نهایتا شاهد یک تم جامع که همه چیز را بهم متصل کند، نیستیم. و خب صحبت‌های تکه‌تکه و لحظه‌ای نمی‌توانند داستان بزرگی شکل دهند.

مثل اکثر اپیزودهای کم‌فروغش، آنتولوژی Solos مدت کوتاهی می‌درخشد و بعد ناپدید می‌شود. بدون شک بخش‌های زیادی از آن قرار نیست در خاطر شما بماند.

از مجموعه سریال‌های فراموش‌شده در ویجیاتو بخوانید:

• جیمز باند بی‌تربیت در سریال Archer
• فیلسوف کمدین نیویورکی در سریال Louie
• کمدی‌تر از زندگی کارمندی با سریال The Office
• وقتی والتر وایت در سریال Ozark حسابدار می‌شود
• سریال The X-Files و مخوف‌ترین پرونده‌های ماورایی
• سریال Sons of Anarchy و داستان رفتن و نرسیدن پیوسته
• شیوع ویروسی در سال ۲۰۲۰ در سریال The Last Man on Earth
• سریال Freaks and Geeks و روزهایی که ستاره‌های هالیوود نوجوان بودند