ناهید: عبدالوهاب شهیدی عودنوازی عربی را ایرانی کرد

حسن ناهید» نوازنده نی که سابقه ۶۰ سال دوستی و همکاری با عبدالوهاب شهیدی را داشته است، درباره خاطرات خود از سلوک هنری این استاد فقید گفت: استاد شهیدی عاشق کار خود بود و در زمینه نواختن عود پیش رو بود. در زمینه آواز نیز همین گونه بود و ۲۱ سال فعالیت در جامعه باربد تاثیر زیادی بر کار او داشت. من کسی را نمی‌شناسم که هم‌زمان در نوازندگی و خوانندگی چنین مهارتی داشته باشد.

 او با اشاره به اینکه شهیدی، عود را ایرانی کرده و از مضراب تار برای نواختن آن استفاده  می‌کرد، گفت: اصولاً کسانی که عود می‌نوازند از مضراب‌های پلاستیکی استفاده می‌کنند اما تحولی که استاد شهیدی ایجاد کرد این بود که سبک عربی را به ایرانی تبدیل کرد و همان مضرابی که روی تار استفاده می‌شد به عود منتقل کرد. امروز هم کسانی که عود می‌نوازند دنباله‌رو سبک ایشان هستند و به جای عود عربی که مضراب‌های آن سکته دارد و به هم پیوسته نیست، عود را مانند تار می‌نوازند.

کیوان ساکت آهنگساز و نوازنده تار نیز درباره ماندگاری آثار عبدالوهاب شهیدی و سایر هنرمندان آن دوران گفت: شرایط اجتماعی هر دوران در خلق آثار هنری، تاثیرگذاری، ماندگاری یا فراموش شدن آن‌ها نقش مهمی دارد. آرامشی که در آن نسل بود باعث به وجود آمدن آن مجموعه آثار شد. هنرمند از جامعه جدا نیست و از آن تاثیر می‌گیرد. اگر شرایط سخت یا ناامنی در جامعه یا در مسیر تولید آثار هنری وجود داشته باشد نتیجه خیلی متفاوتی به دست می‌آید. در دوران استاد شهیدی برای اینکه زندگی هنرمندان تأمین شود توسط وزارت فرهنگ در ادارات و وزارتخانه‌های مختلف استخدام می‌شدند و بدون اینکه در آن اداره‌ها حضور داشته باشند، به فعالیت هنری می‌پرداختند و زندگی آن‌ها نیز تأمین می‌شد. درحالی‌که امروز هنرمندان دغدغه تأمین معاش و گذران زندگی دارند.

وی افزود: درعین‌حال پس از خلق هر اثر هنری و ارائه آن در کنسرت، هنرمندان مدتی را صرف این می‌کردند که روحشان تازه شود و مطالعه‌های دیگری داشته باشند و پس‌ازآن دوباره به خلق اثر هنری بپردازند، درحالی‌که امروزه شتاب فراوانی در تولید وجود دارد. در آن روزگار همه هنرمندان درجه یک ما در رادیو و تلویزیون مشغول فعالیت بودند درحالی‌که امروزه صدا و سیما خود عامل پخش آثار بی‌کیفیت است.

ساکت  با بیان اینکه هیچ جایگزینی برای استاد شهیدی وجود ندارد، گفت: در آن دوران هنرمندان با هم زندگی می‌کردند و آن وابستگی روحی و محیطی که در آن کار می‌کردند را نمی‌توان نادیده گرفت. همین‌ها باعث ایجاد آثاری ماندگار می‌شد اما هر چه می‌گذرد می‌بینیم آثاری که تولید می‌شود حتی اگر در نگاه اول زیبا باشند، یک‌بارمصرف هستند و عمر آن‌ها خیلی کوتاه است.

۵۸۵۸