نامه های عاشقانه فرانسوی پس از 250 سال باز شدند

نامه‌های تحویل‌نشده به ملوانان فرانسوی در طول جنگ قرن هجدهم بین بریتانیا و فرانسه، پس از گذشت بیش از ۲۵۰ سال و خاک خوردنِ بسیار، سرانجام باز و خوانده شدند! این نامه های عاشقانه فرانسوی بینشی نادر از زندگی ملوانان و خانواده‌هایشان در دهه 1700 ارائه کرده است، از همسر یک افسر ارشد نیروی دریایی گرفته تا مادری مسن که پسرش را به خاطر ننوشتن نامه سرزنش می‌کرده‌است!

نیروی دریایی سلطنتی این پیام‌ها را در طول جنگ هفت ساله گرفته بود، یک درگیری جهانی که در سال 1763 پایان یافت و باعث شد بریتانیا و فرانسه اتحادهای رقیب را رهبری کنند.

نامه های عاشقانه فرانسوی

ماری دوبوسک به همسرش لویی چمبرلین، ستوان اول یک کشتی جنگی فرانسوی در سال 1758، نوشته است: «می‌توانم تمام شب را بیدار بنشینم و برایت بنویسم… من همسر تا ابد وفادار تو هستم. شب به خیر دوست عزیز من. نیمه شب است. فکر می‌کنم وقت آن است که استراحت کنم.»

محققان دانشگاه کمبریج پی برده‌اند که کشتی گالاتی، همسر ماری که برای او ناشناخته بود، توسط بریتانیایی‌ها تصرف شده بود. لویی هرگز نامه را دریافت نکرد و همسرش سال بعد، تقریباً به طور قطع قبل از اینکه او توسط بریتانیا آزاد شود، درگذشت.

در نامه‌ای دیگر به تاریخ 27 ژانویه 1758، مادر ملوان جوان نیکلاس کوئسنل از نرماندی او را در مورد اینکه خبری از خودش نمی‌دهد مورد سرزنش قرار می‌دهد.

مارگریت 61 ساله در نامه ای که احتمالاً شخص دیگری برایش نوشته، گفته است: “من بیشتر به تو فکر می‌کنم تا تو به من… در هر صورت، سال نویی پر از برکات خداوند را برای تو آرزو می‌کنم.” او افزوده: ” سه هفته است که مریضم. از ورین (یک همسفر در کشتی) تشکر کن، فقط همسر اوست که خبرهای تو را به من می‌دهد.»

گالاتی در مسیر بوردو به کبک در سال 1758 به تصرف بریتانیایی‌ها درآمد.

“تجارب جهانی بشر“

مقامات دریاسالاری بریتانیا در آن زمان نامه‌ها را عاری از اهمیت نظامی می‌دانستند و اکثریت قریب به اتفاق آن‌ها در بایگانی‌ها به صورت باز نشده مانده بودند، تا زمانی که توجه پروفسور تاریخ کمبریج، رنو موریو را به خود جلب کردند.

موریو، که یافته‌هایش روز سه‌شنبه در مجله «Annales. Histoire, Sciences Sociales» منتشر شد، گفت: «من فقط برای کنجکاوی جعبه حاوی نامه‌ها را خواستم.»

سه بسته بزرگ نامه که با روبان روی هم بسته شده بودند به موریو تحویل داده شد. او می‌گوید: “متوجه شدم که من اولین کسی بودم که این پیام‌های بسیار شخصی را از زمان نوشتن آنها خوانده‌ام”.

او ادامه می‌دهد: “کسانی که این نامه‌ها برای‌شان نوشته شده بود، شانس خواندن آنها را نداشتند. این موضوع احساسات من را به شدت برانگیخت.”

موریو هر یک از اعضای خدمه 181 نفره گالاتی را با نامه‌هایی خطاب به یک چهارم آنها شناسایی کرد و همچنین تحقیقاتی را در رابطه با شجره نامه این مردان و ارسال‌کننده‌های نامه‌ها انجام داد. تنها در سال 1758 یک سوم ملوانان فرانسه توسط انگلیسی‌ها اسیر شدند. در کل دوره جنگ هفت ساله، نزدیک به 65000 نفر توسط بریتانیا زندانی شدند.

به گفته موریو این نامه‌ها تنها وسیله ای بود که خانواده‌هایشان برای تماس با آنها داشتند. در واقع این نامه‌ها به نوعی تجربیات جهانی بشر هستند و منحصر به فرانسه یا قرن هجدهم نیستند. آنها نشان می‌دهند که چگونه همه ما با چالش‌های بزرگ زندگی کنار می‌آییم.»

این مورخ ادامه می‌دهد: «زمانی که ما با رویدادهایی خارج از کنترل‌مان مانند همه‌گیری یا جنگ‌ از عزیزانمان جدا می‌شویم، باید در تماس بمانیم، یاد بگیریم که چطور به هم قوت قلب بدهیم، به مردم انگیزه دهیم و شور و شوق را زنده نگه داریم. امروز ما زوم و واتس اپ را داریم. در قرن هجدهم، مردم فقط نامه داشتند اما آنچه در نامه‌ها می‌نوشتند بسیار آشنا به نظر می‌رسد.»