نامه جواد خیابانی خطاب به قلعه‌نویی/ سراغ منم منم گفتن نرو؛ با گواردیولا و کلوپ جلسه بگذار!

خیابانی در این یادداشت انتظارات و آرزوهای خود را به رشته تحریر درآورده که خواندنش خالی از لطف نیست. او که برای حضور تیم ملی در این رقابتها لحظه‌شماری می‌کند، قهرمانی جام ملتهای آسیا را از سرمربی تیم ملی ایران طلب کرده است:

این مقاله در مدح و ستایش هیچکس در کنایه و نقد هیچ آدمی هم نیست .
فقط سربلندی سرزمینم و افتخار جوانان کشورم را می خواهم و آرزو میکنم تیم ملی ایرانم قهرمان آسیا بشود تا آن پیرمرد محروم و فقیر سرزمینم بخندد و آن دختر جوان و بی امکانات کشورم از قهرمانی شادمان شود.
از امیر قلعه نویی هم حمایت میکنم چون الان پرچمدار تیم من است اما هیچ عقد اخوتی با او نبسته ام و امیدوارم بتواند هم به خودش هم به تیم کشورم توان فوق العاده ای بدهد تا قهرمان بشود چون هم خودش و هم تیمش لیاقت این قهرمانی را دارد .
قلعه نویی را از زمانی که جوان شماره 8 تیم راه آهن بود و در میانه میدان در مقابل آبی ها و قرمزهای تهران می درخشید به یاد دارم که مدتی بعد لباس سفید شاهین را پوشید و به تیم ملی هم رسید اما هرگز حق فوتبالی خود را از تیم ملی بعنوان یک بازیکن نگرفت و افتخاری کسب نکرد. او را به یاد دارم که همراه با مهدی رضایی مجد ، صمد مرفاوی ، علی اصغر کامیاب و خسرو پارسا در تیم ملی جوانان ایران بازی میکرد ولی آن نسل شگفت انگیز فوتبال با تصمیم وزارت امور خارجه وقت بخاطر عدم حضور در مقابل تیم عراق از ادامه جام جوانان آسیا محروم شدند تا نشان دهیم که همیشه بیش از آنچه دیگران قوی باشند و ما را ببرند به ضعف درونی خودمان باخته ایم .
به یاد دارم مصطفی داوودی ، حسین آبشناسان و بهروز صحابه چه کردند تا از دو جام جهانی محروم بشویم و با طرح هایی عجیب مثل 27 ساله ها و منطقه ای شدن مسابقات و درجه تقواسنجی مدیران در میان بازیکنان دهه 60 هرگز به قهرمانی جام آسیا نرسیم و جام جهانی 82 اسپانیا و 86 مکزیک را از دست بدهیم و از دوران داسایف و تاردلی و مارادونا فقط حسرت به دلمان بماند .
در اوج این حسرت ها امیر هم همراه دل دردمند ما بود . حتی بعد از قضایای دشت مغان با دهداری و استعفانامه سئول و قهر آن پیرمرد که با گلوله های برفی دشنامش دادیم ، جام جهانی 1990 هم آتشی سوزان بر دلمان شد و جام جهانی 1994 از راه رسید که با علی پروین و بهت و بی تدبیری آن گروه از مربیان نیز به جایی نرسیم . در آن مسابقات همین قلعه نویی اگر یک شوت بهتر به عراق می زد شاید ما نمی باختیم و دلمان را به گل های دایی خوش نمیکردیم که اگر آن شوت گل می شد الان مربی تیم ملی را با سابقه حضور در جام جهانی روی نیمکت می دیدیم .
او خیلی زود و این بار در معیت یک مربی در 2007 به جام ملت ها رفت . در مالزی او بی شکست بود اما به هیچ جامی نرسید و اخراج شد تا اینکه 16 سال بعد آماده تر و با تجربه تر برای فتح آسیا بازگردد .
بازگشت او به مسابقاتی است که برای همه ما بسیار اهمیت دارد و می دانیم شاید موفقیت تیم ایران در این بازی ها حتی از صعود به جام جهانی بعدی هم مهم تر باشد .
ما همه باید از او حمایت کنیم اما این جانبداری به معنای سکوت و ماله کشی و فرار از واقعیت ها نیست. او که سردی شکست ها را چشیده و داغی قهرمانی های باشگاهی را نیز حس کرده حالا باید بداند میلیونها نفر در انتظار چه هستند و از این جماعت میلیونی که نام ایران را فریاد خواهند زد ، هستند کسانی که دلشان میخواهد تیم او ببازد تا فریاد وامصیبتا سر بدهند و از غاز پیر همسایه بگویند که دیدید مربی وطنی هم فایده ای نکرد ؟
قلعه نویی حتما یادش هست که وقتی محمد صفی زاده رییس فدراسیون فوتبال ایران شد صحبت از مربیگری فرانتس بکن بائر در تیم ملی ایران به میان آمد و علی پروین با جملات خاص خود چنین پاسخ داد که اگر مربی خارجی بیاید من نیستم !
قلعه نویی عضو همان تیمی بود که یک در میان بازی ها را می باخت و در نهایت 4-3 مقابل عربستان شکست خورد و به جام جهانی نرفت .

اینک بعد از 28 سال از بازیکن آن سال ها و مربی فعلی می پرسم:

آیا تیم ملی ایران در مقدماتی 1994 با علم و اصول مدیریت مدرن آشنا بود؟

آیا وقتی عابدزاده در مسابقه با تایوان مصدوم شد و حتی ساده ترین تماشاگر فوتبال هم میدانست که با اتکا به غلامپور نمی توان به جام جهانی رفت چه بلایی بر سر تیم آمد؟ شکست باشگاهی پاس در مقابل الانصار لبنان و حذف این تیم چه پیامدی برای دروازه بان شایسته ایران در مسابقات زیرگروهی داشت؟

از باخت 3-0 ایران به استرالیا در تابستان 52 و شکست 3-0 به کره جنوبی در پاییز 72 چه نتیجه ای گرفتیم ؟

آیا غیر از این است که ما همیشه از درون به خودمان باخته ایم نه به حریفان ؟ کاش محمود بیاتی زنده بود و شهادت میداد که در تابستان 52 چه بلایی بر سر تیمش آوردند . کاش پرویز خسروانی هم بود تا از او می پرسیدیم که چرا مجله خود را با کاریکاتوری زشت بر علیه قلیچ خانی به اردوی تیم فرستاد ؟

کاش علی پروین یک بار پاسخ می داد که چگونه تیم خود را با آن همه مسابقه تدارکاتی برای بازی های دوحه 93 آماده نکرد ؟ و حالا امیر قلعه نویی آماده باشد که در دوحه 2023 از او قهرمانی می خواهیم یا حداقل کاری که مایلی کهن در امارات 96 کرد و جمال قندور مصری اجازه نداد آن همه افتخار کامل شود .

مربی تیم ملی هر کشوری باید بهترین اهل فوتبال آن کشور باشد . مربی تیم ملی نباید همزمان مربی تیمی باشگاهی یا هر گروه دیگری باشد . اینکه یک مربی در رده باشگاهی ده ها عنوان کسب کرده باشد دلیلی بر موفقیت او در رده ملی نخواهد بود لذا مربی تیم ملی باید با دانش ترین و به روز ترین اهل فوتبال آن کشور هم باشد زیرا مربی بدون دانش تقریبا هیچکاره است و در دنیای پیشرفت و روش های نوین بی شک رو به شکست است . مربی تیم ملی فقط می تواند به مقام های پرتعدادش ببالد اما نمی تواند به آنها تکیه کند تا با اتکا بر آن قهرمان آسیا شود .

*وظیفه قلعه نویی است که از هر نوع آموزش شانه خالی نکند و با مربیان بزرگ دنیا مانند کارلو آنچلوتی ، پپ گواردیولا ، یورگن کلوپ و دیگران جلسه بگذارد و به دیدار آنها برود و ساعت ها با آنان درباره فوتبال بحث کند . از حشمت مهاجرانی ، حسن حبیبی ، جلال چراغپور ، اصغر شرفی ، مهدی مناجاتی ، علی پروین ، افشین قطبی و هریک از مربیان سابق مشاوره بگیرد .

* بر قلعه نویی است که تقویم داشته باشد . بر حرف و اندیشه خود استوار باشد اما بداند که هر اندیشه ای می تواند بهتر شود و روزانه تصمیم بگیرد و تصمیمات خود را اگر تغییر می دهد حتما با دلایل فنی باشد . اجازه دخالت هیچکس را به حریم جلسات فنی و تخصصی تیم ملی ندهد و مانع از تداخل دخالت ها و مسئولیت ها بشود.

* امیر می تواند بر رختکن تیم ملی حاکم شود و باید هم بشود . این را همه می دانیم که او شخصیت اداره تیم را دارد . می دانیم که او خودش در زمان بازیگری شلوغ کننده رختکن بود و هرگز کمتر از بازیکن سالارهای دوران خود نبود. می دانیم که در مقابل هر حرفی سکوت نمی کرد پس حالا هم ضمن حق دادن به برخی اعتراضات بازیکنان قطعا می تواند با مربی سالاری خویش از عهده بزرگان برآید.

* او باید بین همکاران خود تقسیم وظایف کند و حد و حدود هر یک خط کشی شود. سال ها دیده و شنیده ام که کمک مربیان تیم ها چشم دیدن همدیگر را ندارند و تیمی موفق بوده که گروهی متحد داشته است . حسین صدقیانی با سوچ . بیوک جدیکار با مساروش . محمود بیاتی با ایگور نتو . علی پروین با کونوف . همایون بهزادی با آلن راجرز . ناصر حجازی با دهداری و رایکوف و حتی حشمت مهاجرانی هم سال ها با فرانک اوفارل درگیر بود .

*سرمربی تیم ملی هرگز به سراغ منم منم گفتن ها نرود . درست است که حرف اول و آخر با اوست اما حتما با دستیارانش مشورت کند و به آنها احترام بگذارد و بیش از آنچه حرف بزند بهتر است بشنود و مدام یاد بگیرد . وقت را از دست ندهد . دل خوش به چند ستاره نباشد که اگر مصدوم شدند یا ناز کردند یا دو اخطاره و محروم شدند چه باید کند ؟ او باید شفاف و راستگو اما محکم و جدی باشد و فقط به موفقیت تیم ملی و نام ایران بیندیشد.

*بر امیر قلعه نویی است که تمامیت فوتبال ایران را ببیند و بداند که در هر گوشه ای از این سرزمین استعداد می جوشد تا به آنها میدان بدهد و درک کند که اگر مربیان تیم ملی در بازی های آسیایی 1982 دهلی و یا جام ملت های 1984 سنگاپور به خودش میدان میدادند و در 20 سالگی به جای آن همه بازیکن پابه سن گذاشته و یا طبق رسم آن روزها در کنار خیلی ها که ناجوانمردانه خط میخوردند به جای نفرات مثلا با خوش اخلاق زمانه که توسط حسین آبشناسان و بهروز صحابه و مصطفی داوودی انتصاب می شدند به میدان می رفت چه بسا در آسیا قهرمان هم می شدیم و چه بسا در جام جهانی 1990 هم به میدان می رفتیم .

امیر قلعه نویی بداند که مردم و تماشاگران فوتبال ایران از او تیم منتخب خوش‌اخلاقها را نمی خواهند . تیمی میخواهند که شجاع باشد . نترس باشد . جنگنده باشد . کوشا باشد . یکدل و یکجور باشد . ریشه داشته باشد . ایرانی باشد و با فوتبالی ایرانی منطبق بر استانداردهای جهانی به میدان برود و با اصول و روش های جدید فوتبال همراه و هماهنگ باشد و بله چه بهتر که ادب هم داشته باشد و با تقوا هم باشد و با شرافت و دیانت و انسانیت نمادی از یک ایرانی پاک باشد .

از امیر که همین را می خواهیم که برای ما یک کار بزرگ انجام بدهد و ثابت کند که ایران مقتدر می تواند مربی ایرانی داشته باشد و قهرمان آسیا هم بشود . سرمربی تیم ملی بداند که من جواد خیابانی برای قهرمانی تیم کشورم در جام آسیایی دوحه با مربیگری او لحظه ها را می‌شمارم .

جواد خیابانی

258 258