نادیده گرفتن یک شهر توریستی

الهام کریمی ـ کارشناس و فعال گردشگری در تنکابن ـ در این‌باره به ایسنا گفت: شهر تنکابن با وجود ظرفیت زیادی که دارد از جمله جنگل‌های دوهزار و سه‌هزار، آبشار و رودخانه‌ها و قله‌های بالای چهارهزار متر، اما همیشه از سایر شهرهای گردشگری استان مازندران عقب‌تر است و با ان‌که سرمایه‌گذار علاقه‌مند دارد، اما نمی‌دانیم چرا این دیدگاه در مدیریت گردشگری استان مازندران حاکم شده که تنکابن در گردشگری ظرفیت ندارد.

این راهنمای گردشگری ادامه داد: تنکابن می‌تواند بهترین مقصد برای ورزش‌های کوهنوردی و دوچرخه‌سواری باشد، مقصدی مناسب برای گردشگری خوراک بویژه برای گیاهخوران است و وجود مزارع چای و مرکبات آن را به مقصدی جذاب برای گردشگری مزرعه و کشاورزی تبدیل کرده و می‌تواند مقصدی برای تورهای تجربه‌محور باشد، ولی متاسفانه بیشتر این ظرفیت‌ها مغفول مانده است.

کریمی با اعتقاد بر این‌که بخشی از مشکلات و نقطه ضعف‌های گردشگری تنکابن ریشه استانی دارد که صرفا مختص این شهر نیست و در بسیاری از شهرهای مازندران هم محسوس است، به‌ویژه در شهرهای غرب استان مازندران، اظهار کرد: از جمله مهم‌ترین مشکلات گردشگری در شهرهای غربی مازندران به ویژه تنکابن، نیروی کار حرفه‌ای در گردشگری است. در واقع الزامی به آموزش احساس نمی‌شود و از طرفی، نیروی کار آموزش‌دیده و حرفه‌ای و کارشناس را در بخش‌های دولتی پذیرا نیستند. این درحالی‌است که  در تنکابن در مقطع دبیرستان رشته گردشگری تدریس می‌شود، اما از معلم‌هایی استفاده شده که هیچ تخصصی در این رشته‌ها ندارند. بسیاری از این دانش‌آموزان وقتی برای گذراندن دوره کارورزی به ما مراجعه کردند هنوز تعریف درستی از گردشگری نداشتند. از طرفی با آن‌که در دانشگاه رودکی تنکابن رشته گردشگری تدریس می‌شد، اما الان دو سال است که دانشجویی در این رشته ندارد و این برای یک شهر توریستی فاجعه است.

این کارشناس گردشگری بیان کرد:‌ متاسفانه بیشتر ادارات از آموزش‌ و پرورش تا منابع طبیعی و محیط زیست و حتی اداره کل میراث فرهنگی و گردشگری نمی‌توانند ارزش اقتصادی گردشگری را درک کنند و ما مدام با این جمله مواجه می‌شویم که «تنکابن مگر چه چیزی دارد که گردشگر برای دیدن آن بیاید؟!»  

کریمی که معتقد است در تنکابن به نسبت دیگر شهرهای توریستی مازندران نگاه بسته‌ای به گردشگری وجود دارد، در توضیحات بیشتری در این‌باره گفت: متاسفانه هر اقدامی در راستای گردشگری در این شهرستان انجام می‌شود، خلاف عرف و شرع تلقی می‌شود. درحالی‌که در رامسر در مجاورت تنکابن کنسرت برگزار می‌شود، ولی در شهر تنکابن اجازه نمی‌دهند چنین رویدادی برگزار شود. مصداق کوچک درباره این نگاه‌های بسته و محدود، برنامه «محله‌گردی تنکابن» است که اجرای موسیقی سنتی و بومی آن را با وجود داشتن مجوز، لغو کردند.

او اضافه کرد: همین دیدگاه باعث شده در سواحل تنکابن کارهای کم‌تری به نسبت دیگر نقاط ساحلی استان مازندران انجام شود. حتی به نوار ساحلی و پیاده‌راهی که به تازگی شهرداری تنکابن احداث کرده است انتقاد می‌کنند که چرا چنین مسیری ساخته شده و اصلا چرا به این ساحل رسیدگی شده است. همین نگرش باعث شده پلاژهای ساحلی در تنکابن تعطیل شود؛ چند سال است نه تنها هیچ پلاژی برای شنا در منطقه ساحلی شهسوار وجود ندارد که نقاط مناسب و ایمنی هم برای شنا ایجاد نشده است. علاوه‌بر این در حوزه ورزش‌ها و تفریحات دریایی نیز خیلی ضعیف عمل کرده‌ایم و خدمات‌دهی اصولا نامنظم و بدون هماهنگی است.

این فعال گردشگری افزود: با این وضع، اگر نهادی مثل شهرداری قصد انجام کاری را داشته باشد سایر دستگاه‌ها مانع آن می‌شوند و اجازه ساخت‌ و ساز نمی‌دهند، به طوری که در جریان سامان‌دهی سواحل و توسعه گردشگری دریایی در این منطقه، بزرگترین مانع اداره منابع طبیعی بوده است.

کریمی اظهار کرد: به طور کل نگاه و رویکرد گردشگری در تنکابن یا محدود است و یا کلا وجود ندارد و تا سرمایه‌گذار اعلام آمادگی می‌کند به جای همراهی، در مقابلش جبهه می‌گیرند و اجازه فعالیت نمی‌دهند. از همه مهمتر در اداره کل گردشگری تنکابن کارشناس مجربی در حوزه گردشگری وجود ندارد، بیشتر سرمایه‌گذاران معترض‌اند که درست راهنمایی نمی‌شوند و یا در مسیر اشتباهی قرار داده‌ شده‌اند.

این کارشناس گردشگری گفت: تنکابن زمانی با ۶۰ واحد بومگردی، بیشترین تعداد بومگردی را در کشور داشت، که البته درحال حاضر اصفهان از آن پیش افتاده است، با این وجود یک کارشناس خبره بومگردی در اداره کل میراث فرهنگی و گردشگری استان وجود ندارد تا متقاضیان و سرمایه‌گذاران این حوزه را درست راهنمایی کند.

او ادامه داد: چالش دیگر در گردشگری غرب مازندران همکاری نکردن دیگر دستگاه‌ها با گردشگری است؛ همه بخش‌ها خود را متخصص می‌دانند، از منابع طبیعی و محیط زیست و دهیاری‌ها گرفته تا خودِ گردشگری، اینطور می‌شود که سرمایه‌گذار موافقت اصولی می‌گیرد، اما دهیاری اجازه کار نمی‌دهد، برای همین سرمایه‌گذاران کلان وارد تنکابن نمی‌شوند.

کریمی کمبود اعتبارات و بودجه را چالش دیگری برای گردشگری این منطقه برشمرد و افزود:‌ روال درست باید اینطور باشد که برای هر کار و پروژه‌ای اعتبار، سرمایه و یا بودجه مشخصی درنظر گرفته شود، اما در تنکابن هر کاری در بخش گردشگری انجام می‌شود بیشتر حالت داوطلبانه دارد و معمولا پاسخ به ایده‌ها و پروژه‌ها و طرح‌ها این است که «پول نداریم»؛ چرا برای رامسر، آمل و بابل پول دارید؟ چرا این اتفاق‌ها آنجا نمی‌افتد؟ آیا تنکابن به اندازه آن‌ها ظرفیت توسعه گردشگری ندارد؟

این فعال و کارشناس گردشگری گفت: متاسفانه تنکابن به مسیر عبوری گردشگران و مسافران مازندران و گیلان تبدیل شده است و معمولا به دید مسافران نمی‌آید. با این حال ما در نوروز با همکاری شهرداری که اتفاقا گردشگری جزو وظایف اصلی‌اش نیست، بیشترین تعداد ایستگاه نوروزی را برای ماندگار کردن مسافران برگزار کردیم، اما اداره کل گردشگری استان مازندران هیچ توجهی به این فعالیت‌ها نداشت. مسؤولان گردشگری استان هم نه بازدیدی داشتند و نه از تنکابن در بین شهرهای فعال در نوروز نامی بردند و در نهایت هم از اقدامات رامسر تقدیر کردند. اقداماتی که در تنکابن برای گردشگری انجام می‌شود به چشم کسی نمی‌آید و همچنان اعتقاد بر این است که تنکابن محصول و جاذبه‌ای برای عرضه به گردشگران ندارد. متاسفانه هیچ مسؤولی در استان مازندارن و بیرون از استان، از اقدامات و توسعه گردشگری در تنکابن حمایت نکرده است و فعالان گردشگری این منطقه همیشه تنها بوده‌اند.  

انتهای پیام