میکی گیلی خواننده کانتری، که نوار او «کاوبوی شهری» را راه اندازی کرد، درگذشت

گیلی، پسر عموی اول جری لی لوئیس، پیشگام راک اند رول و جیمی سواگارت مبشر تلویزیونی، “به تازگی از جاده خارج شده بود … با اجرای 10 برنامه در ماه آوریل،” صفحه فیس بوک او گفت.

یکی از کارمندان تئاتر میکی گیلی در برانسون تایید کرد که او مرده است اما دلیل مرگ را نمی دانست.

آهنگ‌های کانتری گیلی شامل آهنگ‌های هونکی-تونک با سرعت بالا مانند «Don’t the Girls All Get Bettier at Closing Time» و «The Power of Positive Drinkin» و تصنیف‌هایی مانند «A Headache Tomorrow (Or a Heartache Tonight)» بود. اما او بیشتر به‌عنوان مالک باری شناخته می‌شد که الهام‌بخش «کابوی شهری» بود، فیلمی در سال 1980 با بازی جان تراولتا که با دبرا وینگر می‌رقصید و سوار یک گاو نر مکانیکی می‌شد که به زور می‌زد و سعی می‌کرد او را به بیرون پرتاب کند.

گیلی که اهل ناچز، می سی سی پی است، در فریدی، لوئیزیانا، پسر آرتور فیلمور گیلی و ایرنه (لوئیس) گیلی، که به او نواختن پیانو را آموخت، بزرگ شد. او به منطقه هیوستون، تگزاس، نقل مکان کرد، جایی که به کار روزانه مشغول بود و شب ها در بارها آواز می خواند و پیانو می زد.

در سال 1970 او و یکی از شرکای خود یک کلوپ شبانه را در حومه یقه آبی هیوستون پاسادنا افتتاح کردند و نام آن را Gilley’s گذاشتند. این مکان غارنشینی بود با سقفی فلزی موجدار و کف‌های بتنی، از ساعت 10 صبح تا 2 بامداد باز بود و با محبوبیت، جمعیت زیادی برای دیدن آواز خواندن و نواختن پیانو و همچنین تماشای بزرگترین نام‌های موسیقی کانتری آمدند. آنجا.

در دوران اوج خود، گیلیز دارای ظرفیت 6000 نفر، یک آرنا، یک استودیوی ضبط و یک تجارت سوغاتی پر رونق بود. خود را به عنوان بزرگترین هونکی تونک جهان معرفی می کرد و همچنین گاو نر مکانیکی را نشان می داد که گاوچران ها، دختران گاوچران و افراد عجول می توانستند مهارت های خود را در بازی سواری آزمایش کنند.

گاو نر مکانیکی که با نام ال تورو شناخته می شود، بخشی جدایی ناپذیر از فیلم «کابوی شهری» بود که باعث شد گیلی در سراسر جهان شناخته شود و یکی از برترین جاذبه های گردشگری منطقه هیوستون باشد.

نویسنده باب کلیپول در «شنبه شب در گیلیز» نوشت: «به سادگی، این تگزاسی‌ترین، بزرگ‌ترین، پر سر و صداترین، رقص‌ترین، دیوانه‌کننده‌ترین مفصل در نوع خود بود.»

«کابوی شهری» باعث شد که گیلی مکانی افسانه‌ای به نظر برسد و به افزایش محبوبیت موسیقی کانتری و همچنین روند مد کمک کرد. کلاه های بزرگ وسترن، پیراهن های دکمه دار و چکمه ها نه تنها در خیابان های هیوستون و دالاس بلکه در نیویورک، سانفرانسیسکو و شیکاگو ظاهر شدند.

گیلی در این فیلم ظاهر کوتاهی داشت و دو آهنگ “Here Comes the Hurt Again” و “Stand by Me” را در آلبوم موسیقی متن موفق خود داشت. او بعداً در برنامه‌های تلویزیونی مانند «قتلی که نوشت»، «جزیره فانتزی» و «دوک‌های هازارد» ظاهر شد.

از دیگر آهنگ‌های موفق او می‌توان به «Roomful of Roses»، «I’m One Mama Warned You About» و «Your Memory Ain’t Ain’t What It To Be» اشاره کرد.

گیلی در 9 مارس 1936 در یک سال از پسرعموهای لوئیس و سواگارت به دنیا آمد و هر سه با هم در فرهنگی که قمار، مشروب خوری و مذهب را پذیرفت، بزرگ شدند. هر سه پسر در کلیسای مجمع خدا اجرا کردند.

لوئیس یکی از مبتکران راک در اواخر دهه 1950 با آثاری مانند “Great Balls of Fire” و “Whole Lotta Shakin’ Goin’ On” بود. سواگارت، یک واعظ تئاتر پنطیکاستی، قبل از اینکه در سال 1988 در یک رسوایی مربوط به یک فاحشه سرنگون شود، یک وزارتخانه تلویزیونی بین المللی ایجاد کرد.

هنگامی که روند “کابوی شهری” محو شد، ستاره شدن گیلی نیز کمرنگ شد. این کلوپ شبانه در سال 1989 به دلیل اختلاف بین گیلی و شریک زندگی اش بسته شد. یک سال بعد، در آتش سوزی آتش سوزی شد.

گیلی با تبدیل شدن به یک نوازنده معمولی در کانون موسیقی کانتری برانسون، میسوری، جایی که یک تئاتر ساخت، دوباره بازگشت. او همچنین یک باشگاه گیلیز را در دالاس افتتاح کرد اما هرگز به موفقیت اصلی دست پیدا نکرد.

در سال 2009، گیلی زمانی که به یکی از دوستانش در جابجایی اثاثیه کمک می‌کرد، در اثر افتادن کمرش آسیب دید، تا حدی فلج شد. پس از درمان او به خوانندگی در برانسون بازگشت اما نتوانست پیانو بنوازد.

گیلی دو بار ازدواج کرد و چهار فرزند داشت.

(نوشتن و گزارش توسط بیل تروت؛ گزارش اضافی توسط دیوید گرگوریو؛ ویرایش توسط ویل دانهام، دیوید گرگوریو و متیو لوئیس)