موضع رسمی ایران چه بود؟ / طرح ۷۷ سال پیش سازمان ملل برای تقسیم سرزمین فلسطین با یهودیان

به گزارش خبرگزاری هوشمند نیوز، امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه دیروز سه‌شنبه ۲۴ مهر طی اظهاراتی در کابینه‌اش گفت: «بنیامین نتانیاهو نباید فراموش کند که اسرائیل با قطع‌نامه‌ی سازمان ملل به وجود آمد» (ایرانا) قطع‌نامه‌ای که مکرون از آن یاد کرده قطع‌نامه‌ی ۱۸۱ سازمان ملل است که در جلسه‌ی شامگاه شنبه هفتم آذر ۱۳۲۶ این سازمان به تصویب رسید. این قطع‌نامه به طرح تقسیم فلسطین نیز موسوم است و مطابق آن سرزمین فلسطین به دو کشور یهودی و عرب تقسیم شد؛ ۵۵ درصد اراضی به اسرائیل تعلق گرفت و بنا شد شهر بیت‌المقدس (اورشلیم) به صورت بین‌المللی اداره شود.

فردای روزی که قطع‌نامه‌ی تقسیم فلسطین به تصویب رسید روزنامه‌ی اطلاعات به نقل از رادیو خاور نزدیک گزارشی از نشستی که به تصویب این قطع‌نامه منجر شد منتشر کرد. در این گزارش درباره‌ی تعداد آرا و موافقان و مخالفان چنین آمده است:

«طرح تقسیم فلسطین با اکثریت ۳۳ رای موافق در مقابل ۱۳ رای مخالف و ۱۰ رای ممتنع تصویب شد. دولی که با این طرح مخالفت نمودند عبارت‌اند از: ایران، ترکیه، افغانستان، پاکستان، هندوستان، مصر، یونان، عراق، یمن، عربستان سعودی، لبنان، سوریه و کوبا. نمایندگان ۱۰دولتی که از دادن رای امتناع ورزیدند عبارت بودند از: آرژانتین، شیلی، چین، کلمبی سالوادور، حبشه، هندوراس، مکزیک، انگلستان، یوگوسلاوی. نماینده‌ی سیام در جلسه حضور نداشت.»

مخالفت نماینده‌ ایران با طرح تقسیم فلسطین

نکته جالب توجه در نشستی که در سازمان ملل به تقسیم سرزمین فلسطین میان اعراب و یهودی‌ها منجر شد، نطق نمایندگان کشورهای مخالف از جمله ایران بود. نماینده‌ی ایران در نطق خود پیشنهاد کرد که قضیه‌ی فلسطین چند هفته‌ای به تاخیر بیفتد تا در خلال این مدت کمیته‌ی مخصوص فلسطین از نو قضیه را مورد بررسی قرار دهد و تصمیمی جدی بگیرد. ولی این پیشنهاد مورد پذیرش سازمان قرار نگرفت.

نماینده‌ی سوریه پیشنهاد نماینده‌ی ایران را تکرار و تایید کرد و گفت این قضیه باید بیش‌تر بررسی شود. نمایندگان کشورهای عربی و پاکستان هم گفتند که «ما انتظار داشتیم سازمان ملل متحد از عدالت و انصاف پیروی کند ولی چون امید کشورهای عربی در این سازمان مبدل به یأس شده است لذا کشورهای عربی و پاکستان خود را مقید به اجرای تصمیمات سازمان ملل متحد نمی‌دانند و حق آزادی عمل را برای خود محفوظ خواهند داشت.» (اطلاعات، ۸ آذر ۲۶) بعد هم همگی به طور دسته‌جمعی جلسه را ترک کردند.

در جلسه‌ی دیشب سازمان تصمیم گرفته شد که کمیته‌ی نظارت موقی سازمان ملل متحد بر فلسطین از نمایندگان دول بولیوی، چکواسلواکی، دانمارک، پاناما و فیلیپین تشکیل یابد.

پنج‌ ماه درگیری خونین و تولد نوزادی شوم 

درست از فردای تصویب این قطع‌نامه درگیری‌های خونین میان شبه‌نظامیان عرب و یهودی‌ آغاز شد؛ اما مقاومت اعراب به هیچ جا نرسید، چه روز جمعه ۱۴ مه ۱۹۴۸ برابر با ۲۴ اردیبهشت ۱۳۲۷ ساعت ۱۶ و ربع به وقت محلی داوید بن گورین نخست‌وزیر دولت موقتی یهود اعلامیه‌ی استقلال آن دولت را در موزه‌ی تل‌آویو قرائت کرد و ۳۷ تن از اعضای حزب و پارلمان موقتی یهود به‌شدت برای او کف زدند. در شامگاه همان روز نیز اعلامیه‌ی رسمی دولت انگلیس، پایان قیمومیت ۲۵ ساله‌ی انگلستان بر فلسطین را اعلام کرد و بلافاصله یهودی‌ها پرچم ملی خود را بر فراز عمارت نمایندگی آژانس یهودی در لندن به اهتزاز درآوردند و برل لوکر، عضو آژانس یهود در لندن، طی کنفرانس مطبوعاتی تشکیل دولت یهودی فلسطین را به گوش جهانیان رساند. وی گفت:

«ما به دنیا نوید صلح می‌دهیم و دست دوستی به کلیه‌ی ملل آزاد و به‌خصوص به اعراب فلسطین و انگلستان دراز می‌کنیم[…] ما از کلیه‌ی دولی که در سازمان ملل متحد نماینده دارند، تمنا می‌کنیم که بلادرنگ کشور ما را به رسمیت بشناسند. اگرچه امروز روز پیروزی ماست ولی ما خود را گول نمی‌زنیم زیرا متوجه هستیم که مشکلاتی که در پیش داریم زیاد است. ملت یهود با صمیمیت، از صمیم قلب صلح‌طلب است ولی اگر سایر ملل به فکر مداخله و تجاوز به کشور ما باشند، ملت ما نیز از حقوق خود دفاع خواهد کرد. تقریبا دو هزار سال قبل، کشور یهودی، در نتیجه‌ی تجاوز وحشیانه‌ی امپراتوری رم از بین رفت. ملت یهود از آن تاریخ تا امروز همواره سرگردان و آواره بود، ولی یهودی‌ها گذشته‌ی پرمرارت و افتخار خود را همواره به خاطر داشته‌اند. اخراج یهودی‌ها از فلسطین ظلم بود ولی ایمان و استقامت ما بار دیگر سبب شد که یهودی‌ها کشور خود را به دست آورند … از لرد بالفور که اصل وجود کشور یهود را در فلسطین به رسمیت شناخت سپاگزاریم. سه نسل پی‌درپی کوشش کردند و نهضت صهیونی را به وجود آورده و تقویت کردند. در نتیجه‌ی کوشش‌های گذشته، پیروزی امروز به دست آمد. در این ۵۰ سال اخیر خیلی‌ها بودند که در علاقه و انرژی ما تردید داشتند و از خود سوال می‌کردند چرا ملت یهود اصرار دارد بار دیگر به یک بیابان خشک مراجعت کند؟ ما در این چند سال به دنیا ثابت کردیم که با کوشش و استقامت، بیابانی نخواهیم گذاشت که در آن گلی نروید. ما پس از دو هزار سال بی‌عدالتی عظیمی را که شده بود جبران کردیم […].» (اطلاعات، شنبه ۲۵ اردیبهشت ۱۳۲۷)

یک روز پس از اعلام موجودیت اسرائیل، تمامی همسایگان عرب به ‌طور هم‌زمان به این کشور حمله کردند که البته به شکست منجر شد؛ اما این درگیری هرگز متوقف نشد. از آن پس، مجموعه‌ای از درگیری‌های نظامی بین نیروهای اسرائیلی و کشورهای عرب رخ داد که مهم‌ترین‌شان عبارت‌اند از جنگ ۱۹۴۸، جنگ ۱۹۵۶، جنگ شش‌روزه ۱۹۶۷ و جنگ یوم کیپور ۱۹۷۳.

۲۵۹