محبت ما به امام حسین(ع) اصالت دارد یا عمل ما؟

در موضوع عمل صالح و محبت و توسل به خاندان رسالت علیهم السلام گاه افراط و تفریط جدی صورت می گیرد و به بهانه توجه به یکی ، دیگری مورد غفلت واقع می شود. گاه انحراف در حدی است که فکر می کنند در طول سال هر کاری می شود کرد با این امید که در ماه محرم با عزاداری همه گناهان پاک شود! و بدتر از آن سخن سخیف آمرزش گناهان حال و آینده است! ( که ما تقدم و تاخر را به اشتباه چنین ترجمه کرده اند، در حالی که هر دو فعل ماضی است به معنای گناهان دور وقدیم و گناهان نزدیک و تازه) و گاه از این سوی بام می افتند و چنان از اصالت عمل سخن می گویند که گویی انسان می تواند در مقابل خداوند به عمل خود ببالد و ادعایی داشته باشد و خود را به عبادتی ناچیز و عملی ناقابل دلخوش کند!

خلاصه پرسش این است که محبت اصالت دارد یا عمل؟ و پاسخ این که عمل محبانه! عمل صالحی که از سر محبت باشد و به عنایت الهی پذیرفته شود و محبتی که با عمل صالح تایید شود و تثبیت گردد.

از امام رضا علیه السلام نقل شده که:

“لاَ تَدَعُوا اَلْعَمَلَ اَلصَّالِحَ وَ اَلاِجْتِهَادَ فِی اَلْعِبَادَهِ اِتِّکَالاً عَلَی حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِمُ السَّلاَمُ لاَ تَدَعُوا حُبَّ آلِ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِمُ السَّلاَمُ وَ اَلتَّسْلِیمَ لِأَمْرِهِمْ اِتِّکَالاً عَلَی اَلْعِبَادَهِ فَإِنَّهُ لاَ یُقْبَلُ أَحَدُهُمَا دُونَ اَلْآخَرِ؛

عمل صالح و تلاش برای عبادت را به دلخوشی محبت خاندان پیامبر ترک نکنید و محبت اهل بیت و تسلیم بودن در مقابل امر ایشان را هم با تکیه بر عبادت رها نکنید که هیچیک از این دو بدون دیگری پذیرفته نخواهد شد! “

گاه یک قطره اشک خالصانه و از سوز دل بر مصیب و مظلومیت سیدالشهدا کاری می کند که دهها سال عبادت نمی تواند بکند و از سوی دیگر هم هر چه اشک بریزیم و محبت داشته باشیم تا در عمل رفتاری دینمدارانه نداشته باشیم به جایی نمی رسیم. خودشان گفتند که برای پیروی از ما باید راست بگویید، امانتدار باشید، حق مردم را رعایت کنید، واجبات را انجام دهید، خوش اخلاقی پیشه کنید و از ظلم و ستم به دیگران بپرهیزید!

غره مشو که مرکب مردان مرد را

در سنگلاخ بادیه پی ها بریده اند!

نومید هم مباش که رندان جرعه نوش

گاهی به یک اشاره به مقصدرسیده اند

* منتشر شده در صفحه اینستاگرام نویسنده