قطارهای تخلیه از منطقه جنگی به شهر لویو در غرب اوکراین می ریزند

آنا فیلاتوا که به همراه دو دخترش از خارکف، دومین شهر اوکراین، نزدیک مرز شرقی آن با روسیه، وارد شده است، گفت: «من 10 روز است که به سختی می خوابم. روس ها می خواهند خارکف را با خاک یکسان کنند. دیگر ماندن در آنجا غیرممکن بود.»

صدها نفر دیگر در انبوه برف در جلوی حیاط ایستگاه ایستاده بودند، خود را روی منقل های نفتی گرم می کردند یا برای غذا و نوشیدنی گرم که توسط داوطلبان سرو می شود صف می کشیدند.

بسیاری از زنان اشک می ریختند یا در آستانه اشک بودند، کودکان خسته شان بی صدا در کنارشان ایستاده بودند. برخی دیگر گربه‌ها را در سبد حمل می‌کردند یا سگ‌های لرزان را به بند می‌کشیدند.

طولانی ترین خط اتوبوس های رایگان برای زنان، کودکان و مردان مسن تر به کشور همسایه لهستان بود. مردان در سن جنگ اجازه خروج از اوکراین را ندارند.

زنان دیگر با فرزندان خود از میان تونل شلوغی که به سکویی منتهی می‌شد، رفتند و چهار یا پنج قطار در روز به لهستان حرکت می‌کردند. اما مردم اجازه نداشتند چمدان‌های بزرگ را به داخل هواپیما بیاورند.

قطار حامل سربازان که به رویترز دستور داده شده بود از آن عکس نگیرد، در جهت مخالف حرکت کرد.

راهروهای تخلیه

روسیه اعلام کرد که واحدهای این کشور کریدورهای بشردوستانه را برای خروج غیرنظامیان از شهرهای ماریوپل و ولنوواخا در شرق اوکراین، که توسط نیروهایش محاصره شده‌اند، باز کرده‌اند.

اما مقامات ماریوپول گفتند که مسکو آتش بس محدود را به طور کامل رعایت نمی کند و کمیته بین المللی صلیب سرخ گفت که درک کرده است که تخلیه از روز شنبه آغاز نخواهد شد.

فیلاتوا گفت که خارکف از 24 فوریه، زمانی که تهاجم روسیه آغاز شد، به طور مداوم بمباران و گلوله باران شده است.

دخترانش – مارگاریتا 18 ساله و لیلی 4 ساله – هنوز با هر صدای بلندی می پریدند. شوهرش مانده بود تا دعوا کند.

او گفت که منطقه او برق و اتصالات تلفن همراه قطع شده است و صف های زیادی در خارج از مغازه های مواد غذایی وجود دارد.

او و دخترانش هر کدام فقط یک کوله پشتی و یک کیسه پلاستیکی کوچک از تنقلات داشتند و چشمانش پر از اشک بود که از چیزهایی که پشت سر گذاشته بودند صحبت می کرد.

او هم سرکشی می کرد. روس ها فکر می کردند که خارکف از آنها استقبال خواهد کرد. اما ما از آنها متنفریم. ما از پوتین متنفریم.»

او قصد داشت قبل از رفتن به لهستان و در نهایت سوئیس در لویو استراحت کند، جایی که می توانست نزد اقوامش بماند.

نینا مایروننکو در حالی که اشک روی صورتش جاری بود روی پلتفرم 3 ایستاد. “آیا هیچ داوطلبی را در اینجا می شناسید که بتواند به من کمک کند؟” او از عابران پرسید و پسر شیرخوارش تیموفی را در آغوش گرفته بود.

نیروگاه هسته ای

او از Zaporizhzhia، در رودخانه Dnieper، جایی که روز جمعه نیروهای روسیه به بزرگترین نیروگاه هسته‌ای اوکراین حمله کردند و یک مرکز آموزشی را به آتش کشیدند، آمده بود.

آتش خاموش شد، اما ترس از حادثه هسته ای باعث وحشت شد.

مایروننکو با تیموفی و ​​دو کیسه پلاستیکی اموالش سوار قطار شده بود. او گفت: “شما نمی توانید چمدان های زیادی را بردارید، زیرا در این صورت جای شخص دیگری را می گیرید.”

او گفت که در طول شب، در نزدیکی ریل تیراندازی شد و چراغ قطار خاموش شد. به مسافران گفته شد تلفن های خود را خاموش کنند.

مایروننکو مجبور نبود. در عجله برای ترک خانه، او خانه خود را فراموش کرده بود، که تلاش های او برای تماس با خانواده و کمک گرفتن را پیچیده می کرد.

او گفت که برادرش که یک داوطلب دفاعی است در جریان حمله روسیه بر اثر اصابت ترکش مجروح شده است. شوهرش نیز برای مبارزه در زاپوریژژیا مانده بود. اگر همه بروند، چه کسی از اوکراین محافظت خواهد کرد؟ او گریه کرد

داشا مورژی با دو پسر کوچکش به تازگی از اودسا، شهری بندری در دریای سیاه آمده بود. خسته و ژولیده، یکی از پسرانش را از لبه سکو بیرون کشید، سپس پسر دیگر را روی چمدانش نشاند.

مورژی لبخند می زد، اما نه به این دلیل که خوشحال بود.

من بچه دارم، بنابراین اجازه ندارم گریه کنم. من باید برای آنها مثبت بمانم.”

(ویرایش توسط کوین لیفی)