قرار نبود مردم به «پوآرو» بخندند

گانینگ در بخش‌هایی از این گفتگو بود که درباره آهنگسازی فصل‌های اول این سریال خطاب به دیوید سوشی گفت: براساس آنچه در ذهنم داشتم، من چهار مدل مختلف از آهنگ و ملودی را برای ساخت موسیقی سریال در اختیار برایان استیمن گذاشتم. روز بعد با من تماس گرفت و گفت: «هر چهار آهنگ را گوش دادم اما از آهنگ شماره چهار بیشتر خوشم آمد.» راستش را بخواهید من یک جورهایی از اظهارات او ناراحت شدم، چون خودم از آهنگ اول بیشتر خوشم آمده بود. از او پرسیدم: «فکر کردی چرا آن آهنگ اول را انتخاب کردی؟» و پاسخ داد: «بله فکر کردم». البته که بعدها معلوم شد که حق با استیمن بوده و من اشتباه کرده بودم.

در این هنگام بود که دیوید سوشی از گانینگ می‌پرسد: «چطور توانستی به آن آهنگ اصلی برسی؟ و اساساً چه فرآیندی را برای ساخت موسیقی این سریال دنبال کردی؟»

کریستوفر گانینگ پاسخ می‌دهد: بعد از اینکه فیلمنامه را مطالعه کردم با خودم فکر کردم چه نوع موسیقی می‌تواند ما را به دهه ۳۰ (میلادی) برگرداند و بعد که از آن چهار مدل به مدل مورد نظر کارگردان تمرکز کردم، ماکت اولیه را برایش فرستادم. پاسخ او منفی بود و گفت: «ممکن است واکنش‌های منفی نسبت به این ملودی دریافت کنی، باید دوباره شروع کنیم» و من دوباره شروع کردم و فضای آهنگ را تیره‌تر و ملودی را جوری طراحی کردم تا «ساکسیفون آلتو» قابل نواختن باشد.

وی در ادامه این گفتگو بیان کرد: به این ترتیب ملودی به فضای مورد نظر من و کارگردان رسید و بلافاصله بعد از عرضه به مخاطبان آن گیرایی که مدنظرمان بود، شکل گرفت. گویی آن ملودی که بالا بود با کاهش بخش‌هایی به همان صدایی که می‌بایست رسیده بود.

گانینگ بعد از پاسخ به سئوالات بازیگر نقش هرکول پوآروست که از دیوید سوشی سئوال می‌کند: «متوجه شدی که شخصیت پوآرو قرار نیست زیاد بامزه باشد؟» و سوشی پاسخ می‌دهد: «راستش را بخواهی، زیاد فکر کردم؛ اینکه او باید در مقاطعی بامزه باشد اما متوجه شدم به جای اینکه بیننده به او بخندد، قرار است همراه با او بخندد. جالب اینکه دختر آگاتا کریستی هم دقیقاً همین را به من گفته بود. اینکه آنها دلشان نمی‌خواهد مردم به پوآرو بخندند. پس ما باید به او لبخند بزنیم و بخندیم و تو هم کارت را در همین راستا درست انجام دادی»

۵۸۵۸