فیلمگردی نوروز ۱۴۰۰؛ ژانر دارم: تایتانیک

ایام نوروز و روزهای طولانی آن که احتمالا بدون سفر و مهمان برایتان می‌گذرد (البته اگر پروتکل‌های بهداشتی را جدی گرفته باشید) فرصت مناسبی برای سر زدن به یکی از جاودانه‌های تاریخ سینماست، جاودانه‌ای که شاید به دلیل طولانی بودنش یا هر دلیل دیگری، تا به امروز آن را به طور کامل ندیده باشید و یا تصور کنید چون پایان آن را می‌دانید، دیگر لازم نیست تمام فیلم را دوباره نگاه کنید. تمام این تصورات اشتباه است، تایتانیک را باید مزه مزه کرد و از تک تک لحظات آن لذت برد. دیدن هر بار این فیلم، می‌تواند شما را در تجربه یک عاشقانه همراهی کند و به شما اصالت این فیلم را یادآوری کند.

مهمترین افتخار این فیلم، قرار داشتن در رتبه سوم فیلم‌های پر فروش تاریخ سینما، بعد از فیلم انتقام جویان: پایان بازی است. فیلم تایتانیک در هفتادمین دوره از جوایز اسکار، توانست جوایز مهم و زیادی را نصیب خود کند و به طور کلی یازده اسکار را با خود به خانه ببرد. اما از این افتخار مهم‌تر، زوج فیلم هستند که نام تایتانیک را در تاریخ جاودانه نگه داشتند، آنها به جرات از بهترین زوج‌های عاشقی هستند که در پرده سینما دیده شده‌اند و همپای زوج‌های عاشق فیلم‌هایی چون کازابلانکا قرار می‌گیرند. جک و رز داستان عشق آتشین آنها، دل هر کسی را مملو از احساسات می‌کند.

بد نیست بدانید بازیگران معروفی برای بازی در نقش جک تست دادند مثل تام کروز، برد پیت، کریستین بیل، مکالی کالکین و متیو مک کانهی. حتی یک بار کیت وینسلت به همراه متیو مک کانهی در تست بازیگری فیلم شرکت کرد. اما در نهایت نقش جک به لئوناردو کاپریوی جوان (که البته در آن زمان مشهور نبود) رسید و توانست مسیر تازه‌ای در زندگی او ایجاد کند.

جک و رز انگار که از همان ابتدای راه قرار نیست به هم برسند؛ فیلمساز بارها و بارها این موضوع را به طریق مختلف به ما گوشزد می‌کند. دلدادگی‌شان به دلیل تفاوت طبقات اجتماعی و ازدواج نه چندان دور هنگام دختر، این مسیر را به شدت هموار ساخته و تمام مشکلات فقط این نیست، همه ما می‌دانیم که تایتانیک قرار است غرق شود و این دلهره در تک تک لحظات فیلم همراه ماست.

داستان این فیلم، ماجرای واقعی غرق شدن یک کشتی بزرگ در سال ۱۹۱۲ است. در واقع داستان فیلم، به قول معروف آمیزه‌ای از افسانه و واقعیت است. کارگردان و فیلمنامه‌نویس با الهام از شخصیت‌ها و حوادث واقعی و اضافه کردن چاشنی تخیلات خود به آن، حماسه تایتانیک سینمایی را خلق کردند تا همانند کشتی باشکوه آن، پرشکوه باشد.

موسیقی شنیدنی سلن دیون در فیلم در کنار تصاویر حماسی و عاشقانه‌ای که جیمز کامرون در تایتانیک خلق کرده، هم چشم‌نواز هستند هم گوش‌نواز و می‌توانند به صورت توامان بیننده را راضی نگه دارند. جیمز کامرون پس از ساخت تایتانیک دیالوگ جک در فیلم را تکرار کرد و اعلام کرد که «من پادشاه جهانم.» و به راستی که با ساخت این فیلم در آن زمان، او در سینما حکمرانی کرد.

کامرون از جلوه های ویژه در راستای خدمت به فیلم نامه بهره می برد نه صرفاً خیره کردن چشم های بینندگان.این موضوع درباره ی تایتانیک نیز صادق است. گواه این ادعا نیز صحنه غرق شدن تایتانیک است که پر از جلوه‌های ویژه است و شکوه و عظمت در آن موج می‌زند اما ورای آن حکایت عاشقانه‌ای وجود دارد که اصل نگاه تماشاگر به تصاویر به خاطر همان رابطه عاشقانه است، نه لزوما دیدن تصاویر خیره‌کننده‌ای که کامرون و تیمش به طور ماهرانه به تصویر کشیده‌اند.

در تایتانیک بیشتر کاراکترها حرف می‌زنند تا جلوه‌های ویژه و شاید بتوان گفت این یک سوم پایانی فیلم است که کامرون با جلوه‌های ویژه خود قدرت‌نمایی می‌کند و این قدرت‌نمایی هنوز هم پس از گذشت بیست و اندی سال، جذاب به نظر می‌رسد.  تایتانیک تمام هیجان و لذتی که فیلمبازان انتظار دارند را با خود به همراه دارد و اسانس عشق نیز در آن بیداد می‌کند.

تایتانیک اثری است که با هر بار مشاهده، بیشتر از پیش عظمت آن یافت می‌شود و نکات پنهانی از دل قصه سوزناک و زیبایش به تماشاگر منتقل می‌شود. یک نوجوان، جوان، میانسال و… جور دیگری عشق جک و رز را لمس می‌کند و با آن همقدم می‌شود. اگر تا به حال این فیلم را ندید، حتما برای دیدنش برنامه ریزی کنید و از دیدن این عاشقانه حماسی لذت ببرید. اگر هم چندین بار این فیلم دیدید، بازهم این هفته به ان فرصت دهید ، چرا که هر دفعه دیدن تایتانیک می‌تواند حس و حال شما را عوض کند. به قول رابرت هورتون منتقد شهیر سینما، این فیلم را دوست داشته باشید یا از آن متنفر باشید، تایتانیک به عنوان تکه‌ای از سینمای ناب زنده است و نفس می‌کشد!