عابدزاده، نماد جنگ و پشتکار

سپهر ستاری؛ احمدرضا عابدزاده از بچگی خود جنگ را به یاد دارد. وقتی مجبور شدند خانه‌شان را ترک کنند و به اصفهان بروند. مسیر زندگی احمدرضا دشوار بود. او سال ها جنگید تا تبدیل به این چهره محبوب و دوست داشتنی شود. در سال های درخشان حضور در پرسپولیس، عابدزاده همواره پسرش امیر را کنار دست خود داشت. بعدها وقتی او دروازه بان شد، خیلی ها می گفتند همیشه زیر سایه پدرش خواهد بود. می گفتند او ژن گلری را ندارد و خیلی زود تمام می شود. منتقدانش حرف از این می زدند که امیر فقط به خاطر پدرش دروازه‌بان شده است. در سال های حضور امیر در لیگ برتر، این فرضیه تا حدودی درست بود اما او خود را نباخت. امیر با کوچ به پرتغال و تلاش های شبانه روزی نشان داد پشتکار و جنگیدن چقدر می‌تواند روی سرنوشت آدم‌ها تاثیر گذار باشد.

دو فصل قبل امیر به لحاظ کسب امتیاز بهترین گلر لیگ پرتغال شد. عملکرد درخشان او در بازی های ماریتیمو باعث شد تا این تیم جان بگیرد. فصل گذشته هم اگر امیر نبود این باشگاه با بحران بزرگی روبرو می شد. در هفته های آخر که علیپور خوب گل سه امتیازی می زد، امیر هم مرد و مردانه از دروازه ماریتیمو محافظت می کرد. وقتی فصل تمام شد و خیلی ها اعتقاد داشتند این تیم بقای خود را مدیون دو ستاره ایرانی است.

سایت گل پوینت پرتغال هم سریعا به بررسی بهترین های لیگ پرداخت. این سایت به او لقب عنکبوت سیاه را داد و برایش نوشت: «بهترین دروازه‌بان این فصل متعلق به تیم‌های صدرنشین نیست بلکه به امیر عابدزاده تعلق دارد. او تنها یک دیدار برابر پورتو غایب بود و در سه بازی نمره بالای ۸ را کسب کرده است. امیر با میانگین ۳.۲ سیو در هر بازی توانست ۷۳ درصد از توپ‌های وارد شده به دروازه‌اش را دفع کند. عابدزاده بالاتر از جاردیم از بواویستا و ولاچودیموس از بنفیکا قرار گرفت. میانگین نمرات او 6.07 درصد بود.»

حالا عابدزاده مشتریان خوبی در پرتغال دارد. ظاهرا او هم یکی از گزینه های جذاب نقل و انتقالات در تابستان امسال خواهد بود.