صبحدم باش که چون غنچه دلی بگشایی

این پرونده خبرآنلاین، پیشکشی ست به مناسبت روز ششم « ماه » خواندن «او».

معصیت خدا، ذلّت آور است، همچنانکه طاعتش، عزّت آور…

گناه و نافرمانی، پیروی از دل و هوا و هوس است و آنکه درپی هوسرانی افتد و هواپرستی کند، بناچار به هر دری خواهد زد، دست به هر کاری خواهد زد، تا خواسته «دل» را برآورد، هرچند با دوری از «خدا» و با ستم به «مردم» باشد،

گرچه با نادیده گرفتن «حقّ» دیگران شود.
گرچه به تسلیم در برابر هر ناکسی و خضوع در مقابل هر آلوده دامنی، به دست آید.
امّا اطاعت از خدا، فخر و عزّت انسان است.

امیرالمؤمنین علیه السلام می فرماید: «خدایا!… عزّت برایم همین بس که بنده «تو» باشم، و فخر و مباهات، برایم همین کافی است که «تو» ربّ من باشی».

گناه، انسانیت انسان را می شکند، ارزش وجودی او را درهم می ریزد، فطرت پاک و نورانی او را می آلاید، گنهکار را پیش خالق و خلق، سرافکنده می کند، انسان را در زیر ضربات تازیانه وجدان، عذاب می کند، ذلّت دنیا و نکبت آخرت را فراهم می آورد، انسان را بنده شیطان و مطیع نفس و غلام هوس می کند.

آیا اینها در ذلّت آوری گناه، بس نیست؟

اگر وجدان کسی نمرده و فطرتش آلوده نشده باشد، از گناه، احساس «شرم» می کند. خود را پیش خدا، سرشکسته و پیش بندگان، رسوا می بیند و چه کیفری سخت تر و دردناکتر از این؟!

انتقام الهی

درماندگی است، اهل گنه بودن،
شرمندگی است، شیوه عصیانی…

آری… ای خدای منتقم! گرفتار گناه بودن، خذلان و خواری می آورد، و معصیت کار بودن، ما را گرفتار تازیانه انتقامت می کند.

ولی… تو ارحم الراحمین و مهربان ترینی، تو خدایی، تو خالقی، تو بی نیازی، تو ای پروردگار، به عقوبتمان محتاج نیستی، امّا، ما به لطف و احسان تو نیازمند و محتاجیم، ما را به خاطر گناهانمان خوار مگردان و با ضربه های انتقامت، ما را عقوبت مکن.

| خواجه عبداللّه انصاری:
«الهی… اگر ما را بردار کنی، رواست، مهجور مکن.
و اگر به دوزخ فرستی، سزاست، از خود دور مکن.
الهی… ضرورت به هیچ درگاهم نیست
از پیش خطر، و از پس، راهم نیست
ستم گیر، که جز فضل تو پناهم نیست».

/626