شخصیت آلفایی و شخصیت بِتایی در شکوفایی بهار

نوروز و نو بهارِ امروز ؛ این رسم دیرین و شکوه رنگینِ ایرانی و پارسی و رُستنِ بهار نارنج و تُرنج و بوی بید در آستانۀ عید است. “بهترین بهانه برای نو شدن، پیدایی و پویایی و شکوفایی” و ” به زیستنِ به مهربانی است” و شایسته است که زیستِ همگان و دگرگونی احوال و نو شدنِ آدمیان و دیگران در” پندار نیک، گفتار نیک و کردار نیک” ؛ ارمغانِ نوروز و هر روز در سال نوین 1401 به سان هر سال دیگر باشد.

باید که راز و رمزِ راستی و درستی و مهر و دوستی را در هستی نوید داده و نوای رُستن و زیستن و آراستن و آرامشِ همراه با آسایش و صلح و کرامت انسانی و اخلاقی افراد بشر و رعایت حقوق بشر را هماره با شادی و همزیستی مسالمت آمیز ایرانی و جهانی در” کره زمین به عنوان میراث مشترک بشریت” به نواختن در آورد.

در” دومین سالِ ویرانگر و آه افزای همه گیری کووید 19 ” و ابتلاء و قربانی شدن میلیون ها نفر از افراد بشر در ایران و جهان و درد و رنج خانواده های داغدار و اندوهناک آنها در” نقض حق بر حیات” و ” نقض حق بر سلامت” با ” تحدید و تحریمِ حق دسترسی به داروهای اساسی و واکسن کرونا ” و ” مدیریت ناکارآمدِ بحران کووید 19 ” و مسئولیت حقوقی و بین المللی ناشی از آن نسبت به ” نقض حقوق بنیادین بشری شهروندان و افراد بشر” به سان “جنگ افروزی روسیِ امروزی” و ” توسل به زور و تجاوز به بشریت” و ” تهدید صلح و امنیت منطقه ای و بین المللی” برخلاف قواعد منشور ملل متحد و حقوق بشر به قول سعدی بر ما و همگان نیز تاکید نماید که ؛” بنی آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش ز یک پیکر( گوهر) ند، چو عضوی بدرد آورد روزگار، دگر عضوها را نماند قرار…” !

اگر بهار؛ بهترین تبلورِ طبیعی و برترین جلوۀ زیبایی برای” پیدایی و پویایی و شیدایی و شکوفایی” با ” به زیستن” است، یقیناً ” نوروز ” نیز” نو بهارِ زیبایِ بهتر زیستن و بهین رُستن و عید زرین و نو شدنِ حال و احوال ما و همگان در هستی است”.

 نو بهار و نوروز و سال نو نیز آن سان مبارک بوده و بیانگر” حول حالنا الی احسن الحال” خواهد بود که ” به زیستنِ همگان” و ” نو شدنِ دیگران در گفتار و پندار و کردار نیک شان” ؛ ارمغان آن گردد تا ” با نگاه بارانی” و ” به مهربانی” ؛ ” بانی مهر و مهرورزی و نیک ورزی انسانی در جامعه ایرانی و جهانی” شده و بدان نیز تاکید نماییم ؛” بیا تا گل بر افشانیم و می در ساغر اندازیم، فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو در اندازیم…” و  با خود نیز با احترام و افتخار زمزمه کرده ؛ ” بیا تا جهان را به بد نسپریم، به کوشش همه دست به نیکی بریم…”

ضمن نکوداشتِ همنوعانِ در قید حیات- یادمانِ نیکِ درگذشتگانِ در قید ممات را نیز به نکویی گرامی داشته و در جهت حدشناسی و قدرشناسی نسبت به بزرگان و مشاهیر و مفاخر خویش و نوع بشر به سان پدر و مادر و خانواده خویش برآییم و هیچگاه، دل مهربان و شان جاودان و مقام علمی و فرهنگی و حرفه ای آنها را با ” حدناشناسی ها و ناسپاسی های مشهود جامعۀ ایرانی و جهانی” و “رفتارهای نا بهنجارِ غیر اخلاقی و رویکردهای غیر انسانی متعارف” نیازاریم و به قول سهراب نیز نیک بدانیم که ؛ ” زندگی بافتن یک قالیست، نه همان نقش ونگاری که خودت می خواهی، نقشه را اوست که تعیین کرده، تو در این بین فقط می بافی، نقشه را خوب ببین، نکند آخر کار؛ قالی زندگی ات را نخرند…” !! تا به قول فردوسی نیز بدانیم ؛” هر آن کس که اندیشه بد کند، به فرجام بد با تن خود کند، به دل نیز اندیشه بد مدار، بداندیش را بد ُبوَد روزگار…”!

    با این حال،” ای کاش سال نو در هر سال و نو بهار 1401 امسال نیز تنها ” سال تکرار فصل ها ” و پایان زمستان در رهاوردِ بهار و رویکرد و کارکرد تکراری آدم ها نسبت به هم و جامعه خویش و ” روزمرگی های نوروزی” و تعطیلات هر روزی آن، همراه با گشت و گذارها و سفرهای بهاریِ ویرانگر محیط زیستی و ” دورِ مرسوم روزگار” و ” رقصِ روزگاران ” نباشد!

و ای کاش، افراد بشر و تمامی فعالان علمی، آموزشی، دانشگاهی، حرفه ای، صنفی ،رسانه ای و خدماتی در هر رشته و حوزه ای در آستانه سال نو و جدید با باور عینی و عملی به” شرافت در اندیشه و اصالت در پیشه و رعایت اخلاق حرفه ای” در جهت ” به زیستن و به مهربانی” و برخورداری از ” شخصیت آلفایی” و رویکرد مستمرِ نسبت به ” مسئولیت فردی و اجتماعی موثر” خود در قبال همنوعان خویش باشند.

در مقام هم افزایی و نقش آفرینی های حرفه ای، اجتماعی و صنفی و مسئولیت های فردی و اجتماعی پویا و پرهیز از هر گونه واگرایی و بی تفاوتی های مشهود نسبت به جامعه ایرانی و جهانی در زمینه های گوناگون و” رویدادهای تاسف بار و تاثر برانگیزِ کووید 19 و پیامدهای ویرانگر آن” در “بحران آدمیت، اصالت، شرافت و هویت انسانی در جهان امروزی” برآیند و بدور از هر گونه “ شخصیت ب تایی” و واگرا و بی تفاوت نسبت به مسئولیت فردی و اجتماعی خود و عدم اولویت بخشی به سوداگرهای امروزی و گذرانِ مادی زندگی هر روزی به هر قیمت و وسیله ای؛ در جهت بی توجهی به نقش آفرینی های ضروری و مستمر حرفه ای، انسانی، اخلاقی و مسئولیت های اجتماعی و صنفی خویش نسبت به سرنوشت دیگران و همگان با ” ناراستی و نادرستی انسانی” نباشند و معنای” متفاوت بودن، متمایز بودن، منحصر بودن، موفق بودن، مستمر بودن و موثر بودن” را  نسبت به خود و دیگران نیز بعنوان”شش میمِ سعادت و انسانیت” در عالم واقع برای خویش و دیگران درک و معنا کنند و جهانِ خویش و جهانِ چشم براهِ همگان را نیز همواره متاثر از اندیشه های صادقانه و رویکردهای مسئولانه و کارکرد حرفه ای و متفاوت و متمایز و با حُسن نیت خود در جهت” راستی و درستی و مهر و دوستی در جهان هستی” نمایند که اینگونه رسالت انسانی و حرفه ای و مسئولیت های اجتماعیِ مرتب بر نقش انسانی و صنفی خویش را به قول فردوسی، بهتر و بیشتر باز خواهند یافت …:

” جهان است شادان به پندار نیک، ز پندار نیک است، گفتار نیک، چو پندار و گفتار، نیک شد ؛ نباید ز تو غیرِ کردار نیک…” با تبریک عید نوروز و سال نو و آرزوی بهترین ها و برترین ها- 1 فروردین( نوروز) 1401

* مدرس دانشگاه و وکیل پایه یک دادگستری