سعدی شیراز و مددکاری اجتماعی

بسیاری از شعرا،حکما،اندیشمندان و …در باب نکوکاری نکات یا اشعاری را گفتند که از جمله آنها می توان به سعدی شیراز شاعر و سخن سرای بلند آوازه ایران اشاره کرد.شعر زیبای سعدی که بر سر در سازمان ملل متحد نیز حک شده است ازجمله آنها ست:

بنی آدم اعضای یک پیکرند(یکدیگرند)
که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار
دگر عضو ها را نماند قرار

سعدی همچنین دراشعار خود به نکوکاری تاکید زیاد داشته است و آن را موجب رضای خداوند از انسان می دانست:
حاصل نشود رضای سلطان
تا خاطر بندگان نجویی
خواهی که خدا به تو بخندد
با خلق خدای کن نکویی

سعدی همچنین اعتقاد داشت که انسان های نکونام همیشه زنده اند:
سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز
مرده آن است که نامش به نکویی نبرند
یا در جای دیگر اشاره می کند که:
نیک و بد چون همی بباید مرد
خنک آن کس که گوی نیکی برد

در خصوص داشتن خلق خوش و روی گشاده در ارتباط با مردم، که به اصل پذیرش در مددکاری اجتماعی و یکی از ویژگی های مددکار اجتماعی تاکید دارد،گفته است:
مبرحاجت به نزدیک ترشروی
که از خوب بدش فرسوده گردی
وگر گویی غم دل با کسی گوی
که از رویش به نقد آسوده گردی

همچنین در جای دیگر در خصوص دستگیری از دوستان و اطرافیان تاکید می کند که:
دوست مشمارآن که در نعمت زند
لاف یاری و برادرخواندگی
دوست آن باشد(دانم) که گیرد دست دوست
در پریشان حالی و درماندگی

یادش گرامی باد.َ