رسول صدر عاملی از دغدغه‌هایش می گوید/ مشکلات جامعه حل شود، همه به جشنواره می‌آیند

مهسا بهادری: در حرفه سینما پایمردی و استقامت حرف اول و آخر را می‌زند. سینما محل تضارب افکار است. جایی که به‌واسطه ماهیتش بسیاری را به بیراهه کشانده و بسیاری دیگر را در نیمه راه رها کرده، البته برخی دیگر را هم به سر منزل مقصود رسانده. در این حرفه مسئله‌ای که اهمیت دارد این است که فرد بتواند «خودش»، «فکرش»، «هویتش» و هر آنچه که «فردیت» یک آدم را می سازد، حفظ کند.

رسول صدر عاملی جزو آن دسته از فیلمسازانی است که در این مدت تلاش کرده با ساخت آثار متفاوت «سینما» را بر کشد و همه این خصوصیات را نگه دارد و در عین حال هربار حرفی تازه برای گفتن داشته باشد و خونی تازه در رگ‌های سینما جاری کند. در همه آثار او «آنی » وجود دارد که حتی مشابهش را در کارهای خودش هم پیدا نمی‌کنیم، حالا فرقی نمی‌کند در قامت کارگردان فیلم را بسازد یا تهیه‌کننده در هر لباسی که باشد، صدرعاملی آدم سینماست. پرندهِ جلد همین بام است.

صدرعاملی برای سینما خون دل خورده و با رنج‌های ریز و درشت آن بزرگ شده و تجربه‌های حیرت‌انگیزی را در دفتر ذهنش ثبت کرده. از همان روزی که با بنیان گذار انقلاب اسلامی پا به کشور گذاشت و زندگی راحت در فرنگ را به یکسو نهاد، مهم‌ترین دغدغه‌اش سینما و عکاسی بود. این میزان از دغدغه از کجا نشات می‌گرفت؟ از حرفه خبرنگاری صدرعاملی که پابه پای او زندگی‌اش را تحت تاثیر قرار می‌داد و باعث شده بود او نسبت به اتفاق‌های پیرامونش بی‌تفاوت نباشد.

هنوز ساخت فیلم «خونبارش» در گرماگرم سال‌های شروع انقلاب در ذهن بسیاری از مخاطبان سینما مانده است. جسارت بخشی از وجود او برای تهیه‌کنندگی این اثر بود؛ اما او به همین اکتفا نکرد و باز هم از سر دغدغه بیشتر و بیشتر به سوی سینما رفت.

برای آدمی که سینما بخشی از وجودش است و همواره کوشیده مسیر را برای جوانان مشتاق این حرفه بشناساند و آن را باز کند، سینما چیزی بیشتر از یک حرفه، یک علاقه و یک منبع الهام است. کارنامه هنری او پر از فیلم‌هایی است که هر کدام گوشه‌ای ناگفته از زندگی آدم‌های کمتر دیده شده همین اجتماع را روایت می‌کند.

در ماه‌های اخیر بعد از آشفتگی و انسداد در خانه سینما با وجود اینکه همه علاقه‌اش ساخت فیلم بود اما ترجیح داد به عضویت خانه سینما درآید تا بتواند بخشی از اوضاع نابسامان اهالی سینما را سامان دهد. حوادث اخیر جامعه مشکلاتی را برای اهالی سینما به‌وجود آورد و او در این مدت کوشید به افرادی که در این حوادث زندانی شده بودند، کمک کند. احتمالا هم بسیاری از اهالی سینما این موضوع را نمی‌دانند.

سینمای ایران برای بقا و بالندگی به رسول صدرعاملی و منش هنرمندانی چون او احتیاج مبرم دارد. البته که در این روزها تخریب چهره هنرمندان غیر همسو با جریانات بیگانه به یک سنت ناثواب در نزد برخی در فضای مجازی تبدیل شده؛ اما «زمان» قاضی خوبی است برای اینکه بدانیم چه کسانی در حق سینما جفا کردند و چه کسانی با تمام وجود و علی‌رغم همه تهمت‌ها و هجمه‌ها براصول اخلاقی خود پای فشردند و از آن پاسداری کردند. سینمای ایران پایگاه بلند اجتماعی در نزد مخاطبانش دارد، او به عنوان یکی از مصادیق سینمای ایران حق بزرگی بر گردن سینمای امروز و بسیاری از بازیگران و کارگردانان دارد.

حالا همان صدرعاملی را به عنوان تهیه‌کننده «جنگل پرتقال» در چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر می‌بینیم. فیلمی که در دومین سانس از دومین روز جشنواره به نمایش درآمد تا ماجرای یک آزار در دانشگاه را روایت کند، ماجرایی که سارا بهرامی و وحید رهبانی آن را روایت کردند و چون هیچ یک در جشنواره حاضر نبودند، سراغ رسول صدرعاملی تهیه‌کننده این فیلم سینمایی رفتیم تا گفت‌وگویی کوتاه با او داشته باشیم.

میزان استقبال از جشنواره را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

امیدواریم مشکلات حل شود تا همه باشند، مطمئنم اگر الان دوتا از بچه‌های ما در زندان نبودند همه عوامل اینجا حاضر می‌شدند، این ماجرا را از دو طرف ببینیم، فقط یک طرف ماجرا نیست.

در نشست خبری به فیلم اولی‌ها اشاره کردید، چگونه می‌توان آن‌ها را پیدا کرد؟

به هرحال باید بگردیم تا بچه‌هایی که نبوغ دارند و جوان هستند را پیدا کنیم و به این که اثرشان خوب است، اکتفا نکنیم، باید از آن‌ها حمایت کنیم تا بهترین باشند.

راه حمایت سازمان سینمایی برای حمایت از هنرمندان چه باید باشد؟

یکی از راه‌ها این است که مشکلاتی که با آن‌ها دست و پنجه نرم می‌کنیم، مخصوصا در چند ماه اخیر حل شود.

فیلم «جنگل پرتقال» قصه و روایت نرمی دارد، این فیلم اگر روی پرده سینما اکران شود، تا چه اندازه می‌تواند باعث رونق گیشه شود؟

بله، می‌تواند، قطعا امیدواریم که گیشه را به دست خواهد آورد و از همه مهم‌تر، نقطه عطف داستان است. نکته دیگر اینکه تاکنون مانند آن ساخته نشده است.

باتوجه به جنبش‌هایی که اخیرا اتفاق افتاده می‌توانیم بگوییم جنگل پرتقال در جهت حمایت از جنبش‌های می‌تو و رسیدگی و توضیح مسائل تعرض است؟

بله، کاملا سعی شده که به آن پرداخته شود، آموزش نه اما سعی کردیم بحث آن را باز کنیم و به آن بپردازیم، یکی از دلایل پذیرفتن این فیلم هم همین ماجرا بود.

۵۷۲۴۵