«دو میدانی» فاکتور اتحاد مردم؛ حتی در ورزشگاه خالی

نوید صراف: این تصویری بود که لنز همه دوربین‌ها را از یک گوشه استادیوم ملی المپیک توکیو، به گوشه‌ای دیگر چرخواند؛ مشت‌های گره‌کرده ماروین در تلفیق با خودنمایی ماهیچه‌هایش در ناحیه گردن، نمادی از میل و اشتیاقِ یک انسان برای فتح «افتخارات» را روی پرده نمایش برد. آن هم دقیقاً چند ثانیه پس از اینکه تیم ترکیبی 400×4 متر آلمان متشکل از 2 ورزشکار زن و 2 ورزشکار مرد، با اختلافی بسیار ناچیزی، جواز حضور در رقابت‌های فینال را به دست آورده بود.

این قاب در شرایطی رقم خورد که 68 هزار صندلی خالی در استادیوم ملی المپیک توکیو، قلب ورزش‌دوستان را نشانه گرفته بود؛ قابی مشابه با دوران شیوع طاعونِ سیاه! اشلگل اما بدون توجه به اتفاقات پیرامون خود، به دویدن با تمام وجود ادامه داد و باید اعتراف کنیم که تماشای ثانیه‌به‌ثانیه نمایش ورزشکار آلمانی سرشار از لذت بود؛ لذت از دیدنِ شوقِ به زندگی علیرغم همه سختی‌ها و مشکلات. لذتی از جنس لمس مجدد حیات بدون «کووید 19».

شاید درست نباشد که تمامی مسابقات این دوره از رقابت‌های المپیک را تنها یک پیش‌غذا قبل از سرو وعده اصلی لقب دهیم اما قطعاً می‌توانیم به صراحت بگوییم که مهم‌ترین رشته در طول تمامی رقابت‌های المپیک، بدون هیچ شکی «دو میدانی» است.

شما به عنوان برگزارکننده رقابت‌های المپیک می‌توانید رشته تکواندو را در بازی‌ها شرکت دهید یا آن را حذف کنید. می‌توانید حتی روی نام رشته شنا خط قرمز بکشید و به جای آن رقابت‌های صخره‌نوردی را میزبانی کنید. اما قطعاً تحت هیچ شرایط نمی‌توانید حتی یک ماده از مسابقات «دو میدانی» را نادیده بگیرید! دلیل هم واضح است؛ جذابیت رقابت‌های المپیک به «جهانی بودن» و «فراگیر بودن» آن است و این خصیصه در هیچ رشته‌ای جز «دو میدانی» با چنین غلظتی وجود ندارد.

در «دو میدانی»، فاکتوری همچون «برابری» خودنمایی می‌کند چرا که در این رشته خبری از یک «اسب» یا «قایقِ» بهتر نیست. بیشترین چیزی که در این رشته به آن نیاز خواهید داشت، یک گوی برای پرتاب کردن است یا چوبی برای پرش! به بیانی ساده‌تر تنها موارد اصلی که در این رشته به آن نیازمند هستید؛ پاها و اراده شماست. دقیقاً به همین دلیل است که یک دونده از اتیوپی به عنوان کشوری نه چندان ثروتمند هم در المپیک به مدال طلا بوسه می‌زند.

بگذارید راحت‌تر، شفاف‌تر و شاید حتی جسورانه‌تر سخن بگویم؛ بیشتر از نیمی رقابت‌های «توکیو 2020» را پشت سر گذاشته‌ایم، رقابت‌هایی که در آنها اگر شاهد حضور تماشاچیان بودیم، قطعاً فاکتور «هواداری» از یک تیم خاص را نیز به چشم می‌دیدیم اما تنها در صحنه «دو میدانی» است که همواره ورزش‌دوستان برای تشویق نفر نخست پا به استادیوم بزرگ می‌گذارند. مهم نیست نفر نخست از کدام ملیت باشد و پرچم کدام کشور را روی شانه‌هایش به اهتزاز درآورد؛ هر مدال طلایی در «دو میدانی» از سوی همه مورد تشویق و حمایت قرار می‌گیرد. این مورد حتی در «توکیو 2020» نیز قابل لمس است. بله؛ ورزشگاه‌ها از نعمتِ حضور تماشاچی‌ها بهره نمی‌برند اما می‌توانید واکنش مردم را در فضای مجازی به وضوح ببینید. جوی یکسان و اتمسفری مشابه.

به همین دلیل است که «دو میدانی» را با اختلاف فاکتور اتحاد مردم جهان در رقابت‌های المپیک می‌دانند؛ چه ورزشگاه‌های مملو از جمعیت باشد و چه همانند «توکیو 2020» خالی. «دو میدانی» با هر رشته دیگری تفاوتِ فاحش دارد و قهرمان‌های این رشته هم به عنوان «قهرمان‌های مردم» در همه کشورهای دنیا شناخته می‌شوند. باور ندارید؟ داستان «یوسین بولت» را تماشا کنید، روایت «هایلی گبرسلاسی» را بخوانید.

نویسنده: بارنی رونای

مترجم: نوید صراف

258 41