در تور مجازی قطب جنوب شاه پنگوئن‌ها را تماشا کنید

_{نسخه اولیه این مقاله در تاریخ ۱۳۹۹/۰۱/۱۳ منتشر شده و در تاریخ ۱۳۹۹/۰۸/۵ به‌روزرسانی شده است.}

مهم‌ترین مسئله‌ای که باعث می‌شود گردشگران ماجراجو تمایلی به سفر در مسیرهای استاندارد قطب جنوب نداشته باشند، شاه پنگوئن‌های معروفی است که گویی پیراهنی با یقه‌ی زرد پوشیده‌اند و در محلی دورتر از آن مسیرها زندگی می‌کنند. به‌طور معمول، در نقاطی که کشتی‌های کروز اجازه‌ ورود به آن‌ها را دارند، جمعیت زیادی از پنگوئن‌های «جنتو»، «آدلی» و ریش‌خطی دیده می‌شوند. این پنگوئن‌ها هم به‌اندازه‌ خود بانمک هستند؛ اما قد آن‌ها به‌ندرت از ۷۰ سانتی‌متر تجاوز می‌کند. علاوه بر اینکه آن‌ها حلقه‌های زرد معروف را دور گردن‌شان ندارند.

آنچه که باید بدانید آن است که شاه‌پنگوئن‌ها و پنگوئن‌های امپراتور که بزرگ‌ترین گونه‌ها در میان پنگوئن‌ها هستند، در بخش‌های نزدیک به آمریکای جنوبی که غالبا پربازدیدترین بخش‌های قطب جنوب هستند، زندگی نمی‌کنند. زیستگاه آن‌ها آب‌های حاشیه‌ای قطب و جزایر معتدل‌تر در سواحل شمالی آن است. دریای راس و جزیره‌ جورجیای جنوبی. بخش‌هایی از این جزیره و حیات‌وحش هیجان‌انگیز آن را در تصاویر پانوراما مشاهده کنید. تور مجازی فرصتی برای کشف ناشناخته‌هایی است که امکان سفر به آن‌ها برای همه میسر نیست.

_{تور مجازی مجمع‌الجزایر جورجیای جنوبی، قطب جنوب}

بخشی از قطب جنوب تا قاره‌ آمریکای جنوبی ادامه می‌یابد و آنجا، گذرگاه دریک میان شبه‌جزیره‌ جنوبگان که شمالی‌ترین بخش سردترین قاره‌ی جهان است و دماغه‌ «هورن» فاصله ایجاد می‌کند. فاصله‌ای که در اینجا درست می‌شود همان نقطه‌ برخورد اقیانوس‌های آرام و اطلس با اقیانوس «غیررسمی» منجمد جنوبی است. برای گذشتن از آب‌راهه باید به «اوشوآیا»، شهری در استان «تیرا دل فوئگوی» کشور آرژانتین رفت تا کشتی‌های کروزی که از ماه نوامبر تا مارس، روزانه در این مسیر تردد می‌کنند را سوار شد. سختی‌های عبور از این آ‌‌‌ب‌راهه غیرقابل وصف است. دو الی سه روز باید سفر روی آب‌های متلاطم حتی در روزهای بدون طوفانی را تحمل کرد تا وارد آب‌های آرام اقیانوس جنوبگان شد.

چربی نهنگ کالایی ارزشمند برای صنعت اروپا محسوب می‌شد

از اوایل قرن بیستم یا سال‌های دهه‌ ۱۹۶۰، گروه‌های بزرگی از شکارچیان نهنگ در جورجیای جنوبی و سایر جزایر جنوبگان زندگی می‌کردند. انسان‌ها تا پیش از کشف نفت پتروشیمی ارزان، از روغن حاصل از چربی نهنگ به‌عنوان سوخت ماشین‌آلات سنگین استفاده می‌شد. به این ترتیب می‌توان این‌گونه نتیجه‌گیری کرد که انقلاب صنعتی به‌موجب چربی نهنگ بود که شدنی شد. سرانجام روزگاری فرا رسید که کارخانه‌های روغن نهنگ بسته شدند، انسان‌ها این سرزمین‌ها را ترک کردند و ناوگان نهنگ‌کش‌ها به حال خود رها شدند تا فرسوده شوند. اکنون، این تنها پنگوئن‌ها هستند که در میان این خرابه‌ها پرسه می‌زنند و فیل‌های دریایی در آن‌ها حمام آفتاب می‌گیرند. خوشبختانه، شاه پنگوئن‌ها هیچ فایده‌ای برای کسی ندارند و کسی هم دنبال شکار آن‌ها نیست.

_{پنگوئن‌ها؛ جزیره‌ی جورجیای جنوبی در قطب جنوب}

اواخر تابستان جنوبگان که فرا می‌رسد، جوجه‌ها به‌تدریج شروع به بزرگ‌شدن می‌کنند. بخش‌های تحتانی اندام آن‌ها به رنگ قهوه‌ای است و کمی کوتاه‌تر و چاق‌تر از پنگوئن‌های بزرگسال هستند. پنگوئن‌های نوزاد به‌صورت گروه‌های بزرگ «مهد کودک مانند» دور هم جمع می‌شوند و منتظر می‌مانند تا والدین‌شان بیایند و به آن‌ها غذا بدهند. هر از گاهی یکی از پنگوئن‌های بزرگسال جلوی گروه می‌ایستد و فریاد بلندی می‌زند و در واکنش به این عمل، یکی از هزاران نوزاد پنگوئن از میان جمع بیرون می‌دود و جست‌وخیزکنان به‌دنبال مادرش راه می‌افتد.

مجمع‌الجزایر جورجیای جنوبی در جنوب اقیانوس اطلس واقع است؛ در نقطه‌ای که دست در میان آرژانتین و قطب جنوب قرار دارد. این مجمع‌الجزایر شامل جزیره‌ای بسیار بزرگ به همین نام و چندین جزیره‌ی کوچک‌تر است که ارزش چندانی ندارند. از نظر فنی، این مجمع‌الجزایر فاصله‌ی کمتری با آمریکای لاتین دارد تا بریتانیا و به همین دلیل، آرژانتین همیشه تلاش داشته است که آن را تحت قیومیت خود درآورد. اما، در واقعیت این سرزمین‌ها در طول تاریخ همیشه یکی از قلمروهای فرادریایی بریتانیا بوده است.

_{گالری عکس‌های مجمع‌الجزایر جورجیای جنوبی در قطب جنوب؛ برای دیدن عکس‌ها در اندازه‌ی واقعی روی آن‌ها کلیک کنید}

دور افتاده بودن جورجیای جنوبی باعث شده بود که این مجمع‌الجزایر مدت‌های مدیدی از چشم سایر دنیا پنهان باقی بماند. حتی در حال حاضر نیز بحث‌ها و جدل‌هایی درباره‌ی کاشف این جزایر وجود دارد. برخی می‌گویند «آمریگو وسپوچی» (Amerigo Vespucci) معروف یا «آنتونی دِلا روشه» (Anthony de la Roché) نه‌چندان معروف را باید کاشف این جزایر دانست. اما فرق زیادی بین «کشف کردن و عبور کردن از کنار محلی» با «اولین بار پا گذاشتن به محلی ناشناخته» وجود دارد.

واقعیت انکارناپذیر است. اولین فردی که پا به این جزایر دوردست با آب‌وهوایی سخت و خشن گذاشت، «جیمز کوک» بود. دریانورد معروف بریتانیایی که نه‌تنها این جزایر را کاوید، بلکه نقشه‌ای از سرزمین جدیدی تهیه کرد که نام آن را به‌افتخار جورج سوم، پادشاه انگلستان، به این نام خواند و آن را جزئی از قلمروی پادشاهی انگلستان اعلام کرد.

_{گالری عکس‌های مجمع‌الجزایر جورجیای جنوبی در قطب جنوب؛ برای دیدن عکس‌ها در اندازه‌ی واقعی روی آن‌ها کلیک کنید}

در آخرین دهه‌های قرن هجدهم و در طول قرن نوزدهم میلادی، شکارچیان فک‌ها به جورجیای جنوبی هجوم آوردند و در قرن بیستم، این مجمع‌الجزایر تبدیل به بزرگ‌ترین مرکز شکار نهنگ در جهان شد. این جزایر در طول عمر کوتاه خود شاهد رویدادهای پرتنشی بوده است که همگی به اختلافات شدید آرژانتین و انگلستان بر سر حاکمیت این جزایر مربوط هستند. این کشور آمریکای لاتین هزینه‌ی زیادی برای تصاحب این قلمرو پرداخت؛ آن‌ها پایگاه‌های نظامی برپا کردند و زیردریایی‌های خود را به ساحل جزایر گسیل داشتند.

در دهه‌ی ۱۹۸۰، این جزایر تبدیل به مرکز جنگ اعلام نشده‌ی «فالکلند» شد؛ اما انگلستان یک بار دیگر پیروز میدان شد و آرژانتین را به تسلیم واداشت. حضور ارتش دقیق و منظم انگلستان دو دهه‌ی دیگر نیز در جزیره ادامه یافت تا سرانجام با آرام شدن اوضاع، از آنجا فرا خوانده شدند. این جزایر همچنان تحت مالکیت بریتانیا هستند.

_{گالری عکس‌های مجمع‌الجزایر جورجیای جنوبی در قطب جنوب؛ برای دیدن عکس‌ها در اندازه‌ی واقعی روی آن‌ها کلیک کنید}

جورجیای جنوبی ناشناخته‌های بسیاری دارد که باید کشف شوند. «گریت‌ویکن» (Grytviken)، بزرگ‌ترین شهر این مجمع‌الجزایر است. این منطقه، جنوبی‌ترین و کم‌جمعیت‌ترین پایتخت دنیا به شمار می‌آید. طی دوران شکوفایی شکار نهنگ، معمولا در حدود ۲۰۰ نفر در جزیره ساکن بودند؛ اما امروزه حتی تابستان‌ها که فصل اوج کار و شلوغی جزیره است، جمعیت این شهر به‌ندرت به ۵۰ نفر می‌رسد. امروزه، جورجیای جنوبی بهشتی پر از سکون و آرامش است که جمعیت آن را غالبا دانشمندانی تشکیل می‌دهند که برای رصد شرایط جوی به آنجا سفر می‌کنند. 

به‌غیر از دانشمندان، گردشگران هم به گریت‌ویکن سفر می‌کنند. گریت‌ویکن و جورجیای جنوبی، هر دو، طبیعت نفس‌گیری دارند؛ کوه‌ها، یخچال‌ها و آب‌دره‌ها. حیات وحش این جزیره نیز حرف‌های بسیاری برای گفتن دارد؛ بناهای تاریخی این مناطق نیز نیازی به معرفی ندارند؛ گورستان باستانی حاوی بقایای اجساد کاشفان قطب و پایگاه‌های مخروبه‌ی شکار نهنگ. اما مهم‌ترین جذابیت قطب جنوب برای گردشگران، جانداران بی‌همتای این اقلیم است. ۸۰ درصد از «آلباتروس‌ها» (نوعی مرغ دریایی) در این محل تخم‌گذاری می‌کنند. آلباتروس‌ها تنها جاذبه‌ی گردشگری جزیره نیستند. گویی کل جمعیت یک میلیونی شاه پنگوئن‌های کره‌ی زمین در جورجیای جنوبی ساکن هستند. باور نمی‌کنید؟ گالری عکس‌ها و تور مجازی که کجارو در اختیار شما قرار داده است تماشا کنید جورجیای جنوبی را ببینید تا به واقعیت پی ببرید.