در این روستای هندی هیچ کس در خانه غذا نمی پزد!

در Chandanki، گجرات، یک آشپزخانه اجتماعی منحصر به فرد وجود دارد که باعث شده هیچ کس در خانه آشپزی نکند . روستاییان ماهیانه 2000 روپیه برای دو وعده غذایی روزانه که توسط آشپزهای این آشپزخانه تهیه می شود، پرداخت می کنند. این ابتکار که توسط سارپانچ پونامبای پاتل رهبری می‌شود، با صرف غذا در سالنی با انرژی خورشیدی که محل تجمع است، با هم بودن را تقویت می‌کند. آشپزخانه ارتباطات بهداشتی و اجتماعی ساکنان را بهبود بخشیده است و الهام بخش روستاهای دیگر است تا راه حل های مشابهی را برای جمعیت سالخورده خود اتخاذ کنند.

در این روستای هندی هیچکس در خانه غذا نمی پزد

دوران سالمندی زمانی است که در اجتماع بودن از همه مهمتر است. با این حال، با دنیای سریع امروزی که زندگی به تنهایی در کلان شهرها عادی است، یک روستای منحصر به فرد در هند همه چیز را به چالش می کشد و به یک جامعه ایده آل تبدیل می شود. روستای چاندانکی گجرات جایی است که هیچ کس در خانه غذا نمی پزد. این سنت به عنوان راه حلی برای مشکل رو به رشد تنهایی در میان سالمندان آغاز شد.

با مهاجرت بسیاری از جوانان به شهرها یا خارج از کشور، این روستا که زمانی با 1100 تن شلوغ بود، اکنون حدود 500 نفر دارد که اکثرا افراد مسن هستند.

آشپزخانه محلی، که در آن تمام وعده های غذایی در چاندرانکی پخته می شود، یکی از ویژگی های اصلی روستا است. با یک منطقه پخت و پز مشترک که روزانه مورد استفاده قرار می گیرد، آشپزخانه برای ایجاد حس با هم بودن و پشتیبانی ایجاد شد. روستاییان ماهیانه 2000 روپیه به ازای هر نفر پرداخت می کنند که برای دو وعده غذایی مقوی که ارائه می شود مبلغ متوسطی است. این غذاها توسط آشپزهای استخدام شده تهیه می شود که ماهیانه 11000 روپیه حقوق می گیرند. آشپزخانه انواع غذاهای سنتی گجراتی را ارائه می دهد که هم تعادل تغذیه ای و هم تنوع را تضمین می کند.

پاتل از اهالی روستا، نقش مهمی در این ابتکار داشت. او پس از گذراندن 20 سال در نیویورک، به چاندانکی بازگشت و خانه خود را در احمدآباد ترک کرد. تلاش های او در حفظ روحیه جامعه موثر بوده است. او می گوید، “چاندانکی ما روستایی است که مردم در آن برای یکدیگر زندگی می کنند.”

وعده های غذایی در سالنی با تهویه مطبوع خورشیدی سرو می شود که به محل تجمع روستاییان تبدیل شده است. این تالار نه تنها یک فضای غذاخوری بلکه محلی است که مردم در آن شادی و غم خود را به اشتراک می گذارند. این روند به ایجاد پیوند قوی در بین روستاییان کمک کرده است و باعث می شود آنها کمتر احساس انزوا کنند. ایده آشپزخانه عمومی در ابتدا با شک و تردید مواجه شد. با این حال، با آشکار شدن مزایای آن، روستاییان بیشتری از آن استقبال کردند. آشپزخانه نه تنها راه حلی برای تنهایی ارائه کرده است، بلکه باعث شده است که سالمندان نگران پختن وعده های غذایی خود نباشند. وجود این آشپزخانه به آنها زمان بیشتری برای استراحت و پرداختن به فعالیت های دیگر می دهد.

این آشپزخانه از بیرون روستا نیز مورد توجه قرار گرفته است. مردم از مناطق اطراف برای دیدن این مجموعه منحصر به فرد از Chandanki بازدید می کنند. در واقع این روستا الگویی برای روستاهای دیگری شده است که با مشکلات مشابه مواجه هستند. موفقیت آشپزخانه اجتماعی Chandanki در سادگی و حس قوی جامعه است که آن را پرورش می دهد.

این روستا تاثیر مثبتی بر سلامت ساکنان خود نیز داشته است. با وعده های غذایی منظم و مغذی، سلامت کلی روستاییان بهبود یافته است. وعده های غذایی مشترک همچنین تعاملات اجتماعی را تشویق می کند و احساس انزوا را در میان سالمندان کاهش می دهد.

آشپزخانه چادانکی گواه قدرت تلاش جمعی است و نشان می دهد که چگونه یک ایده ساده می تواند تغییرات مثبت قابل توجهی ایجاد کند. این روستا همچنان به رونق خود ادامه می دهد و ساکنان آن از مزایای این سنت منحصر به فرد بهره می برند. داستان Chandanki اهمیت جامعه و تأثیری است که می تواند بر زندگی افراد داشته باشد را نشان می دهد.