خوشحال‌ترین مردم ایران کجا زندگی می‌کنند؟ / لیراه را بیشتر بشناسیم

هیچ امکانی در شهر ما را خوشبخت‌تر نمی‌کند

در همین حال «محمدعلی دادور» یکی از اهالی روستای لیراه که برای صحبت کردن با وی دو روز وقت لازم شد تا از لیراه به مکانی بیاید که تلفن همراهش آنتن بدهد به ما می‌گوید: لیراه برای ما خود زندگی است و چون هنوز تکنولوژی شهری به اینجا نیامده مفهوم خوشبختی برایمان تغییر نکرده و با همین زندگی ساده شادمان و شکرگزار خدا هستیم. وی می‌افزاید: همه ۸ خانوار لیراه با هم نسبت فامیلی دارند و این عامل پشتیبانی بیشتر آنها از یکدیگر است. مردان و زنان و حتی بچه‌ها در اینجا هر کدام وظایف خود را انجام می‌دهند. مردان و پسران دام‌ها را به چرا می‌برند و زنان و دختران، گوسفندها را می‌دوشند و نان می‌پزند. اینجا همچنان زنان، ظرف ها و لباس‌ها را در رودخانه کنار روستا می‌شویند و از تنها چشمه روستا برای آشامیدن استفاده می‌کنند. اهالی روستای لیراه در ماه اسفند بار و بندیل خود را از روستای سرآقاسید که در ۶ کیلومتری لیراه است می‌بندند و همراه دام‌های خود به لیراه می‌آیند تا سال تحویل را در لیراه باشند و حتی قبل از رسیدن بهار به دل طبیعت باز می‌گردند . فاصله ۶ کیلومتری لیراه تا سرآقا سید فقط یک راه مالرو دارد که برای تردد در میان این دو روستا باید شش تا هفت ساعت وقت گذاشت آن هم از میان دره‌های کوهستانی و پرتگاه‌های خطرناک! اهالی لیراه در ماه های دی و بهمن و با سرد شدن هوا به سرآقا سید می‌آیند و هر سال این قصه زندگی برای اهالی لیراه تکرار می‌شود.

زندگی اهالی این روستای عشایری چنان به طبیعت گره خورده که دادور می‌گوید اگر به شهر بیایند به مانند پرنده‌ای که در قفس اسیر شده از بین خواهند رفت. به گفته وی، هر خانوار لیراه حدود ۵۰ رأس دام دارد. خانه‌سازی اهالی روستا هم حکایت دیگری دارد. لیراه معماری منحصر به فردی دارد که جدا از اینکه این نوع ساخت و ساز چقدر استحکام دارد، ساختمان‌های روستا را خاص کرده است. اهالی لیراه از مصالح بومی این منطقه برای ساخت خانه و محل نگهداری دام شان استفاده می‌کنند. سنگ معمولی، گل و تکه‌های چوب بلوط که به واسطه پراکندگی درختان بلوط در منطقه به وفور یافت می‌شود برای ساخت خانه یا بهتر بگویم اتاق محل زندگی، اهالی روستا سنگ و گل را خشکه چین می‌کنند و برای استحکام آن از تکه‌های چوب بلوط در میان گل استفاده می‌کنند. دادور می‌گوید: ما در روستا آب و برق نداریم و از چراغ‌های نفتی برای روشنایی استفاده می‌کنیم و به‌دلیل نبود برق، تکنولوژی شهری در روستای ما جایی ندارد ولی ما راضی و خوشحال هستیم اینجا همه کاری برای انجام دادن دارند و شاید برای همین است که همه سرشب از فرط خستگی می خوابند و در اینجا کلمه بی خوابی مفهومی ندارد . از وی در مورد وضعیت تحصیلی کودکان پرسیدم که وی توضیح می‌دهد در لیراه مدرسه نیست ولی در زمانی که بچه‌ها زمان تحصیل شان برسد آنها را با خود به قشلاق  لیراه نمی‌آوریم و آنها پیش خاله، عمه یا پدربزرگ در روستای لیراه می‌مانند. لیراه روستای ناشناخته‌ای است که به گفته دادور اهالی اش خیلی هم از این وضعیت ناراضی نیستند چون این طبیعت بکر را مدیون ناشناخته بودن روستا می‌دانند و بسیار احساس خوشبختی می‌کنند. وی می‌گوید: من هرازگاهی برای خرید مایحتاج به روستای سرآقا سید می‌روم و چیزهایی در مورد این بیماری جدید شنیده‌ام ولی بیشتر اهالی روستا در جریان این بیماری نیستند چون کرونا هم بهشتی همچون لیراه را نمی‌شناسد و به اینجا نخواهد آمد.