حقایق و قوانین کره شمالی

هر کشوری در هر نقطه‌ای از جهان از شهروندان خود انتظار دارد که قوانین و مقررات خاصی را رعایت کنند؛ اما کره شمالی با کشورهای دیگر متفاوت است و شهروندان آن مجبور هستند از قوانینی واقعا عجیب و به‌دور از انتظار پیروی کنند؛ قوانینی که کنترل مردم و بقای دولت از انگیزه‌های اصلی آن به شمار می‌روند.

کره شمالی کشوری است که در آن جزئی‌ترین و خصوصی‌ترین شرایط زندگی به افراد دیکته می‌شود تا از باقی ماندن «کیم جونگ اون» در صدر قدرت اطمینان حاصل شود و به‌علاوه، وی بتواند همه چیز را در کشور کنترل کند. شهروندان کره شمالی بسیار منزوی هستند و «کیم جونگ اون»، نقش خدا را در این کشور بازی می‌کند. جالب است بدانید که این قوانین موفق شده‌اند که شهروندان کره شمالی را با آنچه دولت از آن‌ها می‌خواهد کاملا هماهنگ نگه دارد. 

در ادامه برخی از حقایق و قوانین متعدد حاکم بر کره شمالی را برای شما شرح خواهیم داد که شاید به نظر عجیب باشند؛ اما شکستن آن‌ها در کره شمالی یک تخلف جدی است و عواقب جدی دارد. 

با حقایق و قوانین کره شمالی آشنا شوید:

قوانین کره شمالی

• جمعیت: ۲۵,۷۷۹,۰۰۰ نفر (طبق آمار سال ۲۰۲۰)
• مساحت: ۱۲۲,۷۶۳ کیلومتر مربع (۵۵ درصد از مساحت شبه‌جزیره کره)
• پایتخت: پیونگ یانگ
• کشورهای هم‌مرز: کره جنوبی در جنوب و چین در شمال
• امید به زندگی: ۷۱٫۶۸ سال
• تاسیس: سه اکتبر ۱۹۴۸
• رئیس‌جمهوری: کیم جونگ اون
• نام رسمی: DPRK یا جمهوری دموکراتیک خلق کره
• زبان رسمی: کره‌ای
• واحد پول: وون خلق کره (KPW)

_{منبع عکس: earthnutshell.com. عکاس: ناشناس}

مدل موی ثابت

شهروندان کره شمالی حق ندارند مدل موی دلخواه خود را داشته باشند؛ زیرا در این کشور، همه افراد باید از مدل موی مورد تایید دولت پیروی کنند؛ قانونی که از سال ۲۰۱۳ در کره شمالی به تصویب رسیده است تا دولت‌مردان بتوانند در یکی از شخصی‌ترین انتخاب‌های فردی نیز دخالت کنند.

دولت کره شمالی با تصویب چنین قوانینی قصد دارد تا مردم را به‌طور کامل کنترل کند. با شنیدن این قانون شاید به یاد مدرسه‌های خود بیفتید که برای برقرار بودن نظم و انضباط، همه بچه‌ها باید یک مدل موی یکسان می‌داشتند. در کره شمالی ۱۸ مدل موی مورد تایید دولت برای زنان و ۱۰ مورد برای مردان وجود دارد؛ البته برای کوتاه کردن موها نیز دستورالعمل های خاصی از طرف دولت به شهروندان ابلاغ شده است؛ به‌عنوان مثال، مردان حق ندارند موهای خود را بلندتر از پنج سانتی‌متر نگه دارند. مردان مسن‌تر با محدودیت‌های کمتری روبه‌رو هستند و اجازه دارند موهای خود را تا هفت سانتی‌متر بلند نگه دارند. زنان متاهل در کره شمالی باید موهای خود را بسیار کوتاه نگه دارند؛ در حالی که زنان مجرد مجاز به داشتن موهایی کمی بلندتر هستند.

_{منبع عکس: earthnutshell.com. عکاس: ناشناس}

اگر در مورد مدل «موی کیم جونگ اون» کنجکاو هستید، باید بدانید که هیچ‌کس حق ندارد از این مدل مو استفاده کند و این مدل که شهرت جهانی نیز دارد، فقط مخصوص او است.

پوشیدن جین در کره شمالی ممنوع است

دولت کره شمالی، جین آبی را به‌عنوان نمادی از آمریکا می‌شناسد؛ به همین دلیل پوشیدن جین در این کشور ممنوع است.

هیچ کس حق ندارد بدون اجازه دولت به پایتخت نقل مکان کند

_{منبع عکس: earthnutshell.com. عکاس: ناشناس}

بیشتر ساکنان پیونگ یانگ، حزب حاکم و افرادی هستند که رتبه‌های اجتماعی بالا دارند یا پولدار هستند

زندگی در پیونگ یانگ، پایتخت مدرن کره شمالی، به‌دلیل وجود امکانات متعدد، آسان‌تر از زندگی در حومه شهر است؛ اما مردم این کشور نمی‌توانند آزادانه چمدان‎‌های خود را ببندند و به پایتخت بروند؛ زیرا برآورده شدن خواسته‌های آن‌ها آنقدرها که در دنیای عادی به نظر می‌رسد، ساده نیست.

شهروندان کره شمالی به‌سختی قادر به نقل مکان کردن به پایتخت هستند و برای این کار باید از دولت اجازه بگیرند. شاید این قانون بتواند به ما توضیح دهد که چرا بیشتر ساکنان پیونگ یانگ، حزب حاکم و افرادی هستند که رتبه‌های اجتماعی بالا دارند و در واقع کسانی هستند که وفاداری خود را به دولت ثابت کرده‌اند. در جاده‌های کشور کره شمالی موانعی وجود دارند که مانع از حرکت آزادانه مردم این کشور بدون کسب اجازه از طرف دولت می‌شود.

رای دادن در تمام انتخابات اجباری است

_{منبع عکس: nknews.org. عکاس: ناشناس}

رای دادن در کشورهای سراسر دنیا امری اختیاری است و شما می‌توانید با اراده آزاد تصمیم بگیرید که رای دهید یا کل روند انتخابات را رد کنید؛ اما یک شهروند کره شمالی پس از ۱۷ سالگی انتخابی جز رای دادن ندارد و باید پای تمام صندوق‌های رای حاضر شود. اگر فکر می‌کنید که این قانون، روشی برای اعمال دموکراسی است، باید به شما بگوییم که در اشتباه هستید؛ زیرا دولت از این طریق می‌تواند بر تک‌تک شهروندان خود نظارت داشته باشد. یکی از افرادی که موفق به فرار از کره شمالی شده است، اظهار داشت:

دولت لیست رای‌دهندگان را بررسی می‌کند و اگر نام شما در لیست نباشد، در مورد آن تحقیق می‌کند. غالبا در طول یک انتخابات است که دولت متوجه می‌شود که چه کسانی از کشور فرار کرده‌اند.

مجازات برای تمام اعضای خانواده فرد جنایتکار

_{منبع عکس: photocontest.smithsonianmag.com. عکاس: ناشناس}

دولت کره شمالی در قانون بعدی خود (قانون سه نسل)، به‌طور مستقیم حقوق بشر را نقض می‌کند و شهروندان این کشور با وجود محدودیت‌های دیکتاتوری وحشیانه مجبور به زندگی در ترس دائمی هستند. در متن قانون سه نسل (three generation rule) آمده است که اگر دولت فردی را به‌عنوان مجرم شناسایی کند، تمام اعضای خانواده او دستگیر و به‌همراه وی به اردوگاه کار فرستاده می‌شوند. این قانون ناعادلانه به همین جا ختم نمی‌شود؛ زیرا دو نسل بعدی متولد شده از خانواده مجرم در اردوگاه نیز باید در همان جا بمانند و تمام زندگی خود را در آنجا بگذرانند.

با وجود اینکه اعضای خانواده و فرزندان مجرم از نظر فنی هیچ جرمی مرتکب نشده‌اند، ارتباط آن‌ها با محکومان کافی است تا آن‌ها نیز از نظر دولت کره شمالی مجرم شناخته شوند. دولت این کشور قصد دارد از طریق اجرای قانون سه نسل، جرم و جنایت را در کره شمالی به حداقل ممکن برساند. دولت‌مردان کره شمالی فکر می‌کنند خانواده فرد جنایتکار نیز مشکوک به ارتکاب به جرم هستند و با حبس آن‌ها در اردوگاه کار، امنیت کشور دوباره به خطر نمی‌افتد. بدون شک، قانون سه نسل از ناعادلانه‌ترین قوانین کره شمالی است.

ممنوعیت تماس تلفنی بین‌المللی

_{منبع عکس: globalcallforwarding.com. عکاس: ناشناس}

شهروندان کره شمالی تنها مجاز به برقراری تماس‌های داخلی هستند؛ البته باید بدانید که همین تماس‌ها نیز به‌شدت از سمت دولت کنترل می‌شود. در رژیم کیم جونگ اون، اطلاعات نباید به داخل یا خارج از کشور منتقل شوند؛ بنابراین، فردی که با یک تلفن همراه چینی در بازار سیاه در حال برقراری تماس بین‌المللی دستگیر شد، تا پای جوخه اعدام رفت.

مجازات فرار از کشور، اعدام است

شهروندان کره شمالی حق ندارند از کشور خود خارج شوند؛ حتی اگر از رژیم و شرایط موجود در کشور ناراضی باشند. دولت کره شمالی انتظار دارد همه مردم به کشور وفادار باشند و فرار از کشور را یک گناه بزرگ تلقی می‌کند. افرادی که سعی کنند از کره شمالی فرار کنند به اردوگاه‌های کار فرستاده و اعدام می‌شوند. تا به امروز چندین داستان ترسناک از افرادی که جرات فرار از این کشور داشته‌اند در اخبار بین‌المللی چاپ شده است. فرار از کره شمالی، علاوه بر مجازات‌های وحشیانه برای خود فرد، خانواده و بستگان آن‌ها را نیز با مجازات‌های شدید روبه‌رو می‌کند.

_{منبع عکس: نیویورک تایمز. عکاس: ناشناس}

مجازات فرار از کره شمالی اعدام است

کره شمالی مرزها را به‌طور کامل کنترل می‌کند. DMZ یا منطقه غیرنظامی با ۲۴۰ کیلومتر طول، منطقه‌ای حائل بین کره شمالی و کره جنوبی است که به‌شدت از آن محافظت می‌شود و یکی از نظامی‌ترین مناطق جهان به شمار می‌آید. در انتهای غربی این مرز، یک نقطه ملاقات به نام منطقه امنیتی مشترک (JSA) وجود دارد که مذاکرات در آن انجام می‌شوند.

تاکنون چهار تونل نفوذی در امتداد DMZ کشف شده است. این تونل‌ها از کره شمالی مستقیما به کره جنوبی منتهی می‌شوند. کارشناسان به دلایلی معتقدند که بیش از ۲۰ تونل در کشور وجود دارد؛ تونل‌هایی که می‌توانند امکان تهاجم سریع حداقل ۳۰ هزار سرباز را فراهم کنند.

_{منبع عکس: earthnutshell.com. عکاس: ناشناس}

فقط مقامات مرد دولتی می‌توانند ماشین داشته باشند

هیچ‌کس به‌غیر از مقامات دولتی مرد حق ندارد در کره شمالی ماشین داشته باشید. دولت این کشور، رانندگی مردم و مالکیت خودرو را نیز کنترل می‌کند؛ زیرا باید اطمینان حاصل کند که شهروندان با استفاده از وسایل نقلیه فرار نمی‌کنند یا قانونی را زیر پا نمی‌گذارند. جالب‌ترین نکته درباره این قانون در کره شمالی این است که در ساعت شلوغی، ۱۰ خط آزادراه تنها در اختیار یک خودرو است. برخی از شهروندان این کشور با ثبت‌نام خودروهای خود به‌عنوان متعلقات سازمان‌های دولتی، قانون را دور می‌زنند.

به‌علاوه، باید بدانید که خرید دوچرخه نیز در کره شمالی چندان مقرون به‌صرفه نیست؛ زیرا شهروندان باید آن را مانند اتومبیل‌ها ثبت کنند.

_{منبع عکس: earthnutshell.com. عکاس: ناشناس}

داشتن انجیل غیرقانونی است

شاید برای شما این سوال پیش آمده باشد که شهروندان کره شمالی پیرو چه دینی هستند. در پاسخ باید بگوییم که هیچ دینی! در این کشور افراد فقط حق دارند کیم جونگ اون را به‌عنوان یک موجود الهی پرستش کنند و اگر شهروندی در خانه خود کتاب مقدسی چون انجیل، تورات یا قرآن نگهداری کند، به احتمال زیاد برای اعدام به اردوگاه کار فرستاده می‌شود.

خدمت سربازی برای مردان و زنان اجباری است

در برخی از کشورها کماکان قانون خدمت نظامی اجباری برای شهروندان اجرا می‌شود؛ اما خدمت سربازی در هیچ‌کدام از این کشورها به‌اندازه کره شمالی طولانی نیستند. کره شمالی چهارمین ارتش بزرگ دنیا را از نظر سرباز فعال در اختیار دارد؛ زیرا یک سیاست ساده به اسم خدمت اجباری در این کشور اجرا می‌شود. تا سال ۲۰۱۵، سربازی فقط برای مردان اجباری بود و به زنان این فرصت داده می‌شد تا در صورت تمایل به خدمت سربازی بروند؛ اما پس از تغییرات در قانون اساسی کره شمالی، خدمت سربازی برای زنان تا سن ۲۳ سالگی اجباری شد. خدمت سربازی در کره شمالی برای مردان حداقل ۱۰ سال طول می‌کشد و از ۱۷ سالگی شروع می‌شود. مدت خدمت سربازی اجباری زنان نیز هفت سال است.

_{منبع عکس: koreaherald.com. عکاس: ناشناس}

ممنوعیت برخی از آهنگ‌ها در کره شمالی

رژیم کیم جونگ اون همیشه به‌دنبال هر چیزی است که موقعیت او را تهدید کند. در سال ۲۰۱۵، کیم جونگ اون فرمانی را صادر کرد که تمام نوارهای کاست و سی‌دی‌های آهنگ‌های ممنوعه دولتی را از بازار جمع‌آوری و معدوم شوند؛ زیرا از نظر او، اشعار می‌توانند باعث ایجاد مخالفت در بین شهروندان شوند.

حقایقی درباره دولت کره شمالی

کره شمالی و جنوبی از سال ۱۹۵۰ میلادی در جنگ هستند

_{منبع عکس: wearethemighty.com. عکاس: ناشناس}

پس از اشغال کره توسط ژاپن، با پایان یافتن جنگ جهانی دوم، روسیه شوروی و آمریکا برنامه‌هایی برای آینده این کشور داشتند؛ برنامه‌هایی که منجر به اشغال جنوب کره توسط نیروهای تحت رهبری آمریکا و اشغال شمال کشور توسط شوروی شد.

پس از اشغال شمال و جنوب کره، دولتی طرفدار غرب در جنوب تحت کنترل ایالات متحده و یک دولت کمونیستی تحت حمایت شوروی در شمال روی کار آمدند. در حال که هر دو طرف قصد داشتند کره را متحد کنند، ایده‌های بسیار متفاوتی برای نحوه اداره کشور و کره متحد وجود داشت. از آن زمان تا به امروز هر تلاشی برای یافتن زمینه‌ای مشترک بارها و بارها با شکست مواجه شده است. در نهایت تنش بین دو طرف بالا گرفت و جرقه جنگ در سال ۱۹۵۰ میلادی زده شد؛ جنگی که عملا در سال ۱۹۵۳ به بن‌بست رسید؛ اما هیچ‌گاه هیچ معاهده صلح رسمی بین دو طرف امضا نشد و به این ترتیب جنگ هرگز به پایان نرسید.

عدم دسترسی به اینترنت 

_{منبع عکس: blazetrends.com. عکاس: ناشناس}

مردم کره شمالی دسترسی به اینترنت بین‌الملل ندارند و از همه‌جای دنیا بی‌خبر هستند

هیچ فرد عادی در کره شمالی حق دسترسی به اینترنت را ندارد؛ زیرا از نظر دولت اطلاعات به‌هیچ‌وجه نباید از خارج از کشور به داخل نفوذ و بالعکس درز کند. تنها مقامات دولتی (حدود یک تا دو هزار نفر) با اخذ مجوز ویژه می‌توانند از اینترنت استفاده کنند؛ البته دسترسی آن‌ها نیز به‌شدت کنترل می‌شود و جالب‌تر آنکه بدانید حتی مقامات نیز به‌دلیل محدودیت‌های فراوان، دسترسی آزاد به اینترنت ندارد. البته اگر در پیونگ یانگ یا یکی از شهرهای بزرگ دیگر کره شمالی زندگی و در یک رشته پیشرفته کار یا تحصیل می‌کنید، ممکن است به شما اجازه دسترسی به اینترنت این کشور به نام Kwangmyong داده شود. طبق گزارش سال ۲۰۱۶ کره شمالی، تنها ۲۸ وب‌سایت در این شبکه فعال و مجاز بودند.

شبکه اینترنت Kwangmyong، اینترنت ملی کره شمالی است و دسترسی بسیار محدودی به تعدادی از وب‌سایت‌های مورد تایید دولتی و همچنین یک سرویس گیرنده ایمیل ساده دارد. به‌غیر از مقامات دولتی، تنها افرادی به اینترنت بین‌المللی دسترسی دارند که در واحدهای تبلیغاتی (پروپاگاندای دولتی) یا هک دولت کار می‌کنند؛ مشاغلی که حقوق و امتیازات بسیار بالایی برای فرد دارد. این افراد به‌شدت کنترل می‌شوند تا موفق به فرار از کشور نشوند؛ زیرا آن‌ها پس از دسترسی به دنیای آزاد اینترنت متوجه می‌شوند که در چه کشوری زندگی می‌کنند و مفهوم آزادی در کشورهای دیگر چگونه است.

کنترل رسانه‌ها توسط دولت

_{منبع عکس: earthnutshell.com.  عکاس: ناشناس}

در کره شمالی هیچ شبکه تلویزیونی بین‌المللی وجود ندارد؛ در واقع دولت رسانه‌ها را به‌شدت کنترل می‌کند. تنها چهار کانال تلویزیونی رسمی در این کشور وجود دارد که در میان آن‌ها می‌توان به تلویزیون مرکزی کره (تبلیغات تاریخی، اخبار، پخش اضطراری)، کانال منسودا (برنامه‌های آموزشی)، کانال Ryongnamsan (برنامه‌های آموزشی برای دانش‌آموزان) و تلویزیون ورزشی (پخش هرگونه مسابقات که شامل ورزشکاران کره شمالی و همچنین مستندهای مرتبط با ورزش در کره شمالی می‌شود)  اشاره کرد. تلویزیون مرکزی کره، تنها رسانه موجود در این کشور است که تمام اخبار دولتی را اعلام می‌کند؛ اخباری که کلمه به کلمه آن توسط دولت تولید می‌شود.

کره شمالی در رتبه آخر شاخص آزادی قرار دارد

بر اساس شاخص جهانی آزادی مطبوعات در سال ۲۰۲۰، کره شمالی در رتبه آخر شاخص آزادی قرار دارد. این کشور در سال ۲۰۱۹ رتبه یکی مانده به آخر را داشت؛ اما در سال ۲۰۲۰ به قعر لیست سقوط کرد. این موضوع بدان معنا است که جهان بر این باور است که شهروندان این کشور هنوز در جهل نگه داشته می‌شوند.

دولت کره شمالی همچنین هر روز مرتکب موارد بسیاری از نقض حقوق بشر و خشونت‌های وحشیانه علیه شهروندان خود می‌شود. اعدام در ملا عام یکی از موارد بارز نقض حقوق بشر در این کشور است. در سال ۲۰۱۵، «هیون یونگ چول» (Hyon Yong-chol)، فرمانده وزارت دفاع این کشور در مقابل چشمان صدها نفر با یک اسلحه ضد هوایی کشته شد.

در کره شمالی، انتخابات برگزار می‌شود

_{منبع عکس: nbcnews.com. عکاس: ناشناس}

شاید باور این مسئله سخت باشد که در کشور دیکتاتوری مانند کره شمالی انتخابات برگزار شود؛ اما باید بدانید که این کشور هر پنج سال یک بار انتخابات برگزار می‌کند. در برگه‌های رای این انتخابات تنها یک نامزد وجود دارد و شهروندان تنها می‌توانند طرفدار یا مخالف تنها نامزد انتخابات باشند. در انتخابات کره شمالی دو باکس برای آرای مثبت و دیگری برای مخالفان وجود دارد.

کره شمالی پر از زندان و اردوگاه کار اجباری است

از آنجایی که کشور کره شمالی با دیکتاتوری کامل رهبرانش اداره می‌شود، بسیاری از شهروندان به‌دلیل خیانت و بسیاری از جنایات کوچک دیگر به زندان فرستاده می‌شوند. در حال حاضر حدود ۱۵۰ تا ۲۰۰ هزار شهروند در اردوگاه‌هایی زندانی هستند که با نرده‌های برقی احاطه شده‌اند. زندانیان مجبور هستند در شرایط بسیار سخت به‌عنوان معدنچی، چوب‌بر و کشاورز کار کنند. آن‌ها همچنین دسترسی محدودی به ابزار دارند که کار را حتی سخت‌تر می‌کند. مجرمان سیاسی وحشتناک‌ترین شرایط اردوگاه‌ها را در این کشور تجربه می‌کنند.

کره شمالی، یک کشور کمونیستی نیست

_{منبع عکس: acts.net. عکاس: ناشناس}

کره شمالی برخلاف تصورات رایج یک کشور کمونیستی نیست و با سیاست خوداتکایی اداره می‌شود

یکی از تصورات غلط رایج در مورد کره شمالی این است که نظام حاکم بر کشور، کمونیستی است. با وجود اینکه که کیم ایل سونگ به سوسیالیسم و ​​کمونیسم اعتقاد داشت، کمونیسم به سرعت در طول سال‌ها در کشوری که او تاسیس کرده بود، کم‌رنگ‌تر و کم‌رنگ‌تر شود. با گذشت زمان، بسیاری از شیوه‌های کمونیستی کلاسیک از رده خارج و جایگزین شدند و امروزه اثری از نظام کمونیستی در سلسله حاکم جدید کشور دیده نمی‌شود.

جمهوری دموکراتیک خلق کره، اصول کمونیستی خود را با سیاست خوداتکایی (Juche)، جایگزین کرد؛ یک ایدئولوژی سیاسی منحصربه‌فرد که توسط کیم ایل سونگ ابداع شد و تمرکز آن بر اتکا به خود است. حذف کمونیسم به‌تدریج در این کشور رخ داد؛ تا سال ۲۰۰۹ که تمام کلمات مروبط به نظام کمونیستی توسط دولت از قانون اساسی حذف شدند.

اقتصاد کشور به‌شدت به دولت وابسته است

اقتصاد کشور کره شمالی حول محور دولت این کشور و کاملا متکی به آن است. کره شمالی با تولید ناخالص داخلی ۲۸٫۵ میلیارد دلاری در رتبه ۱۱۵ جهان قرار دارد و اقتصاد آن‌ها یک مولفه استاندارد مانند اقتصاد یک کشور کمونیستی است؛ حتی اگر در قانون اساسی آن‌ها آمده است که آن‌ها دیگر تحت یک سیستم کمونیستی نیستند. به‌طرز بیان ساده تر می‌توان گفت که اقتصاد در کره شمالی توسط دولت هماهنگ و به‌صورت متمرکز برنامه‌ریزی شده است.

کره شمالی تقویم مخصوص خود را دارد

_{منبع عکس: dailynk.com. عکاس: ناشناس}

بیشتر مردم جهان از تقویم میلادی استفاده می‌کنند؛ تقویمی که اساس آن بر سال‌ تولد عیسی مسیح (پیش از میلاد یا پس از میلاد) استوار است. تقویم در کشور کره شمالی نیز از سیستمی مشابه پیروی می‌کند؛ با این تفاوت که به‌جای عیسی مسیح بر اساس تولد رهبر بزرگ، کیم ایل سونگ، تنظیم شده است. اولین سال در تقویم جمهوری دموکراتیک خلق کره، یا تقویم جوچه، سال ۱۹۱۲ است؛ علی‌رغم اینکه این تقویم در سال ۱۹۹۷ تنظیم شد.

کره شمالی در گذشته، تایم زون (منطقه زمانی) مخصوص خود را داشت

کره شمالی در ۱۵ اوت ۲۰۱۵ منطقه زمانی مخصوص به خودش را تنظیم کرد و با تنظیم ساعت روی GMT+۰۸:۳۰ در پیونگ یانگ و دیگر مناطق کره شمالی، ۳۰ دقیقه با هر کشور یا مکانی در جهان فاصله گرفت. طبق منابع تاریخی، این منطقه زمانی مربوط به دوره‌ای است که ملت کره قبل از استعمار ژاپن در قرن بیستم از آن استفاده می‌کردند.

کیم جونگ اون در آوریل ۲۰۱۸، تصمیم گرفت که کره شمالی همانند کره جنوبی به منطقه زمانی GMT +۰۹:۰۰ بازگردد. این تغییر به‌طور رسمی در چهارم مه ۲۰۱۸ اجرایی شد. از این حرکت به‌عنوان جنبش و گامی برای اتحاد هر دو ملت نام برده می‌شود.

تنها یک استودیوی هنری در کره شمالی مجاز به تولید آثار هنری رهبران این کشور است

_{منبع عکس: earthnutshell.com. عکاس: ناشناس}

استودیوی هنری Mansudae در پیونگ یانگ، پایتخت کشور کره شمالی قرار دارد و یکی از بزرگ‌ترین استودیوهای هنری در جهان به شمار می‌آید. این استودیو در زمینی وسیع به مساحت ۱۲۰ هزار متر مربع قرار دارد و فقط بهترین هنرمندان کشور می‌توانند در آن کار کنند؛ هنرمندانی که همه از فارغ‌التحصیلان بهترین آکادمی‌های هنری کشور هستند. برخی از بزرگ‌ترین بناهای یادبود تاریخی کشور در این استودیوی هنری یک‌پارچه طراحی و ساخته شدند.

کره شمالی ۳۰۰ میلیون دلار به سوئد بدهکار است

در دهه ۱۹۷۰ میلادی، سوئد از فرصت پیش آمده برای بستن قراردادهای تجاری با کره شمالی استفاده کرد؛ زیرا در آن زمان به نظر می‌رسید که این کشور در آغاز مسیر رونق اقتصادی  است. یکی از این قراردادها مربوط فروش هزار ماشین سدان کاملا جدید ولوو بود که همه آن‌ها قبل از پرداخت کامل به کره شمالی تحویل داده شدند. قیمت ماشین‌ها در آن سال، حدود ۲٫۸ میلیون دلار بود. این شرکت بعدها از عقد این قرارداد پشیمان شد؛ زیرا کره شمالی هرگز پول ماشین‌ها را به آن‌ها نداد. هر سال دولت سوئد بدهی کره شمالی و سود آن را محاسبه می‌کند؛ مبلغی که تا به امروز، چیزی در حدود ۳۰۰ میلیون دلار شده است.

کره شمالی، یک روستای مخصوص پروپاگاندا (تبلیغات سیاسی) در مرز کره جنوبی دارد

_{منبع عکس: ویکی پدیا. عکاس: ناشناس}

در دهه ۱۹۵۰ میلادی، کره جنوبی و هم کره شمالی سعی کردند نشان دهند که کیفیت زندگی در منطقه آن‌ها چقدر فوق‌العاده است؛ برای همین شروع به ساخت دهکده‌هایی کردند که از آن‌طرف مرز دیده می‌شد. در کره شمالی در مرز روستایی وجود دارد که دولت آن را دهکده صلح (p’yŏnghwach’on) می‌خواند؛ در این دهکده پرچم کره شمالی بر میله پرچم «پانمونجوم» (Panmunjom) برافراشته است. دهکده صلح کره شمالی به‌طور گسترده‌ای توسط کسانی که خارج از کره شمالی هستند، به‌ویژه در رسانه‌های کره جنوبی و غربی، به‌عنوان دهکده پروپاگاندایی (مخصوص تبلیغات سیاسی) شناخته می‌شود.

دهکده صلح کره شمالی برای سال‌ها غرق در روشنایی نور بود تا کیفیت عالی زندگی شهروندان آن برای کره جنوبی‌ها به نمایش گذاشته شود

در آن دهه‌ها، برق در مرز دو کشور به‌عنوان یک کالای لوکس در نظر گرفته می‌شد؛ زیرا هر دو طرف مرز توسعه‌نیافته بودند؛ بنابراین کره شمالی کل روستای صلح را با برق روشن می‌کرد تا کیفیت عالی زندگی شهروندان خود را به نمایش بگذارد. با این حال، پس از چند سال، کره جنوبی به یک کشور توسعه‌یافته تبدیل شد و مردم می‌توانستند با دوربین‌ها و دوربین‌های دوچشمی خود برای بزرگ‌نمایی برای دیدن جزئیات بیشتر استفاده کنند. با وجود این دوربین‌ها مشخص شد که آن ساختمان‌ها جعبه‌های کاملا خالی، بدون سکنه، بدون طبقه، بدون هیچ دیوار داخلی، سقف و حتی کف بودند؛ به‌علاوه زنان و سربازانی که در روستای صلح کره شمالی دیده می‌شدند، همان‌هایی بودند که به‌مدت ۱۵ سال مداوم در آن شهر حضور داشتند و پنجره‌ها را تمیز می‌کردند.

کره شمالی یک بار به کره جنوبی کمک کرده است

در تاریخ ۳۰ سپتامبر ۱۹۸۴، پس از وقوع سیل‌های مهیب در کره جنوبی و ویران شدن مناطق مسکونی نزدیک به مرز، دولت کره جنوبی تلاش کرد تا به شهروندان خود نشان دهد که همه چیز تحت کنترل است؛ اما پس از دریافت پیشنهاد کمک از کره شمالی، بلافاصله پاسخ مثبت داد و از دولت کره شمالی، ۱۰۰ هزار تن سیمان، ۷۲۰۰ تن برنج، ۷۵۹ بسته دارویی و ۵۰۲,۹۲۰ متر پارچه دریافت کرد. متاسفانه این اتفاق هم کمکی به بهبود اوضاع سیاسی بین دو کشور کره جنوبی و شمالی نکرد.

کره شمالی یک کارگردان کره جنوبی و همسر سابق وی را گروگان گرفته است

_{منبع عکس: npr.org. عکاس: ناشناس}

در سال ۱۹۷۸ میلادی، «شین سانگ اوک» (Shin Sang-ok)، یکی از کارگردانان موفق کره جنوبی، اندکی پس از ربوده شدن همسر سابقش، «چوی یون هی» (Choi Eun-hee)، بازیگر مشهور کره جنوبی در هنگ کنگ، ربوده شد. آن‌ها سه سال در زندان بودند و سپس به دستور کیم جونگ ایل در کره شمالی دوباره ازدواج کردند تا صنعت فیلم کره شمالی را در سطح بین‌المللی مشهور کنند. آن‌ها در نهایت پس از هشت سال و پس از تولید چندین فیلم در کره شمالی مانند «سالت» (یک فیلم برنده جایزه) و «پولگاسار»ی (نسخه کره شمالی گودزیلا) موفق شدند به آمریکا فرار کنند.

برنج یکی از محصولات اصلی کره شمالی است

کیمچی و برنج درست مانند کره جنوبی، از غذاهای پرطرفدار در کره شمالی به شمار می‌روند. وعده‌های غذایی سنتی این کشور معمولا شامل رشته، بلغور و برنج پخته (juk) و یک نوشیدنی محلی به نام سوجو نیز می‌شوند. اگر به کره شمالی سفر کردید، مزه کردن نودل‌های سرد آن‌ها به نام «نانگمیون» (naengmyeon) را به‌هیچ‌وجه از دست ندهید.

_{منبع عکس: earthnutshell.com. عکاس: ناشناس}

حقایقی درباره رهبران کره شمالی

از زمان تاسیس کره شمالی، یک خانواده بر این کشور حکومت می‌کند

کیم ایل سونگ اولین رهبر جمهوری دموکراتیک خلق کره بود که با اقدامات خود به‌عنوان یک مبارز چریک انقلابی در جنگ جهانی دوم به قدرت رسید. وی زمان قابل توجهی را در چین کمونیستی و اتحاد جماهیر شوروی سپری کرد؛ به همین دلیل در کره شمالی تحت کنترل شوروی به مقام بالایی دست یافت. زمانی که کره شمالی تاسیس شد، کیم ایل سونگ در راس آن قرار داشت. او از سال ۱۹۴۸ تا زمان مرگش در سال ۱۹۹۴ بر این سلطنت کرد و در این مدت با عنوان «رهبر بزرگ» شناخته می‌شد. جسد کیم ایل سونگ در یک تابوت شیشه‌ای نگهداری می‌شود و گردشگران می‌توانند از آن دیدن کنند؛ البته از آن‌ها خواسته می‌شود که جلوی پا و بازوان کیم ایل سونگ تعظیم کنند.

_{منبع عکس: earthnutshell.com. عکاس: ناشناس}

کیم جونگ ایل (پسر کیم ایل سونگ) در اقدامی بسیار غیرمتعارف در نظام یک کشور کمونیستی جانشین پدر خود شد. گفته می‌شود که کیم جونگ ایل حاکمی فوق‌العاده دمدمی مزاج و خودشیفته بود و به همین علت توانایی لازم برای حکومت را نداشت. با این وجود، کیم جونگ ایل عنوان «رهبر عزیز» را در کره شمالی کسب کرد و تا زمان مرگش در سال ۲۰۱۱ در راس قدرت بود. گزارش ها حاکی از آن است که کیم جونگ ایل، هرگز سوار هواپیما نشده است. او آن‌قدر از پرواز و ارتفاع می‌ترسید که فقط از طریق قطارهای سفارشی از طریق زمینی سفر می‌کرد؛ قطارهایی که مخصوص او ساخته شده بودند.

افسانه‌های عجیبی درباره کیم جونگ ایل، توسط رسانه‌های دولتی روایت می‌شود. به‌طور مثال، گفته می‌شود که اولین باری که او به بولینگ رفت، موفق شد امتیاز عالی ۳۰۰ را به دست بیاورد. به‌علاوه، شهروندان کره شمالی فکر می‌کنند کیم جونگ ایل در طول زندگی خود هرگز از توالت استفاده نکرد؛ زیرا او آن‌قدر عالی بود که نیازی به دفع ادرار یا مدفوع نداشت.

_{منبع عکس: earthnutshell.com. عکاس: ناشناس}

پس از مرگ کیم جونگ ایل، کیم جونگ اون، پسر او، به‌عنوان رهبر بعدی کشور منصوب شد. وی پس از گرفتن پست رهبری در سال ۲۰۱۱، مانند اجداد خود، حکومتی سختگیرانه و منزوی را در پیش گرفت. یکی از افسانه‌های رایج درباره «کیم جونگ اون» این است که وی در سن سه سالگی رانندگی را یاد گرفته است.

مجسمه‌هایی با ارتفاع ۲۰ متر از کیم ایل سونگ و کیم جونگ ایل در بنای یادبود بزرگ در تپه مانسو در پیونگ یانگ، از دیدنیهای پایتخت به شمار می‌روند.

رهبر کره شمالی در واقع یک مرد مرده است

کره شمالی تنها کشوری در جهان است که رهبر رسمی آن یک مرد مرده است. بر اساس قانون کره شمالی (necrocracy)، کیم ایل سونگ پس از مرگ به‌عنوان رهبر ابدی کره شمالی معرفی شد. کیم جونگ اون دارای عناوین رهبر عالی کره شمالی، فرمانده عالی ارتش و رئیس حزب کارگران است؛ اما مقام ریاست جمهوری ندارد.

هیچ کس حق خندیدن در سالروز مرگ کیم ایل سونگ را ندارد

_{منبع عکس: dailysabah.com. عکاس: ناشناس}

کیم ایل سونگ اولین رهبر کره شمالی است که از او با عنوان پدر خیرخواه کل ملت یاد می‌شود

کیم ایل سونگ، پدربزرگ «کیم جونگ اون» و اولین رهبر کره شمالی از سال ۱۹۴۸ تا ۱۹۹۴ بود؛ فردی که از او با عنوان پدر خیرخواه کل ملت یاد می‌شود. کیم ایل سونگ در هشت ژوئیه ۱۹۹۴ درگذشت و از آن سال این روز به‌عنوان عزای ملی در تاریخ کره شمالی ثبت شد. از تمام شهروندان کره شمالی انتظار می‌رود که در این روز به‌طرز محسوسی غمگین باشند.

سوگواری در هشتم ژوئیه هر سال در کره شمالی یک قانون است و هیچ‌کس حق ندارد در این روز بخندد، آدامس بجود، جشن بگیرد یا حتی بلند صحبت کند. دولتمردان این کشور عزاداری در این روز را بسیار جدی می‌گیرند؛ به حدی که در سال‌های اول درگذشت کیم ایل سونگ، شهروندان به‌شدت تحت نظر بودند و کسانی که به‌اندازه کافی غمگین نبودند برای مجازات به اردوگاه‌های کار فرستاده می‌شدند. شهروندان همچنین مجبور هستند در هشتم ژوئیه هر سال به مجسمه‌های رهبران احترام بگذارند و حق ندارند در نزدیکی این مجسمه‌ها رفتارهای پرهیجان از خود بروز دهند.

هیچ کس حق ندارد نام رهبران را روی فزندان خود بگذارد

_{منبع عکس: earthnutshell.com. عکاس: ناشناس}

احتمالا یکی از احمقانه‌ترین حقایق کره شمالی این است که شهروندان نمی‌توانند نام رهبران را برای فرزندان خود انتخاب کنند. اگر فردی در کره شمالی به قدرت برسد، تمام شهروندان هم‌نام او باید به سرعت نام خود را عوض کنند. این قانون در زمان پدر کیم جونگ اون نیز وجود داشت. او همچنین در سال ۲۰۱۱ فرمانی دراین‌باره صادر کرد که هیچ کس حق ندارد نام او را روی فرزندش بگذارد.

جالب‌تر آنکه در کره شمالی گل‌ها این حق را دارند و گل‌هایی به نام‌های کیمیلسونگیا و کیم جونگیلیا در این کشور به چشم می‌خورند. کیمیلسونگیاها، نوعی گل پیوندی از خانواده ارکیده هستند؛ در حالی که کیمجونگیلیاها گل‌هایی پیوندی از گونه بگونیا به شمار می‌روند. هیچ‌یک از این گل‌های پیوندی نماد کره شمالی نیستند؛ زیرا این افتخار به ماگنولیا رسیده است؛ البته همه این گل‌ها در نمایشگاه‌های سالانه به نمایش گذاشته می‌شوند.

قرار نبود کیم جونگ اون در کره شمالی به قدرت برسد

_{«کیم جونگ نام». منبع عکس: خبرگزاری سی‌ان‌ان. عکاس: ناشناس}

از سال ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۱، «کیم جونگ نام»، برادر بزرگ‌تر کیم جونگ اون، وارث قدرت فعلی خانواده به حساب می‌آمد. وی در سال ۲۰۰۳ به‌دلیل انتقاد از رژیم حاکم بر کشور تبعید شد. جالب است بدانید که «کیم جونگ نام» در سال ۲۰۱۱ در توکیو در حین سفر به دیزنی‌لند با یک پاسپورت جعلی دستگیر شد. او در ۱۳ فوریه ۲۰۱۷ توسط مزدوران کره شمالی در فرودگاه کوالالامپور مالزی ترور شد.

رهبران کره شمالی، زندگی لاکچری و مجللی دارند

کیم جونگ ایل، دیکتاتور سابق کره شمالی به عشق به کالاهای لوکس شهرت داشت؛ اگرچه انتخاب‌های وی در مد و فشن آن‌چنان هم جذاب نبود. وی هر سال بیش از  ۳۰۰ میلیون دلار برای محصولات لوکس هزینه می‌کرد؛ البته این مبلغ در برابر چیزی که کیم جونگ اون از زمان به قدرت رسیدن در سال ۲۰۱۱ خرج می‌کند، مبلغ ناچیزی به نظر می‌رسد. کیم جونگ اون تنها در مدت یک سال به‌عنوان رهبر، حدود ۶۰۰ میلیون دلار برای محصولات مشابه هزینه کرد.

دونالد ترامپ، رییس‌ جمهوری سابق آمریکا برای اولین بار در سال ۲۰۱۸ با رهبر کره شمالی دیدار کرد

_{منبع عکس: npr.org. عکاس: ناشناس}

در سال ۲۰۱۸، دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری وقت ایالات متحده، با کیم جونگ اون، رییس کره شمالی دیدار کرد. این دیدار در ۱۲ ژوئن ۲۰۱۸ در هتل Capella در سنگاپور انجام شد. این ملاقات، اولین دیدار این دو فرد بود و به اجلاس سنگاپور معروف شد. آن‌ها در این نشست توافق کردند که روابط صلح‌آمیز و تضمین‌های امنیتی برای کره شمالی داشته باشند. به‌علاوه گفتگوهایی نیز در مورد خلع سلاح اتمی شبه‌جزیره انجام شد.

کره شمالی از چه جهاتی برتری دارد؟

استادیوم پیونگ یانگ، بزرگ‌ترین استادیوم دنیا است

_{منبع عکس: ویکی پدیا. عکاس: ناشناس}

استادیوم «می دی» کره شمالی در سال ۱۹۸۹ ساخته شد؛ با این وجود این استادیوم با ظرفیت ۱۵۰ هزار صندلی، کماکان بزرگ‌ترین استادیوم جهان به شمار می‌آید. این ورزشگاه معمولا در طول بازی‌های دسته‌جمعی سالانه معروف کشور کاربری دارد؛ رویدادی که عمدتا بر رقص‌های طراحی شده و نمایش‌های چشم‌گیر ژیمناستیک متمرکز است.

کره شمالی چهارمین ارتش بزرگ دنیا را دارد

کیم جونگ ایل در دهه ۱۹۹۰ با معرفی «سونگون» (Songun)، نخستین سیاست نظامی کشور کره شمالی، آینده کشور را باز تعریف کرد. در نتیجه این سیاست نظامی و تمرکز فزاینده بر آن، کره شمالی موفق شد چهارمین ارتش بزرگ دنیا را به وجود بیاورد؛ ارتشی که حدود ۱٫۲۱ میلیون سرباز (۴٫۷ درصد از جمعیت کشور) دارد. البته اگر بخواهید کل پرسنل نظامی از جمله پرسنل فعال، شبه نظامی و ذخیره فعلی را در نظر بگیرید، این تعداد به ۱۰ میلیون نفر می‌رسد؛ افرادی که باید تا سن ۶۰ سالگی در خدمت دولت باشند. این عدد در مقابل تعداد ۶۸۰ هزار سرباز کره جنوبی به‌علاوه ۲۸ هزار نیروی آمریکایی مستقر در آن کشور، عددی قابل تامل است.

کره شمالی بودجه زیادی را به ارتش خود اختصاص داده و این موضوع کاملا از آزمایش‌های مرکز هسته‌ای و موشکی آن مشهود است. در حالی که اقتصاد کره شمالی در حال فروپاشی است و مردم آن گرسنگی می‌کشند، دولت حدود یک سوم تولید ناخالص داخلی کشور را برای ارتش صرف می‌کند.

کره شمالی از بزرگ‌ترین صادرکنندگان غذای دریایی است

چین شریک اصلی کره شمالی در تجارت است و حداقل ۶۰ درصد از کالاهای کره شمالی به کشور همسایه‌اش صادر می‌شود؛ کالاهایی که عمده آن‌ها را غذاهای دریایی و ماهی تشکیل می‌دهند. جالب است بدانید که غذاهای دریایی حداقل ۲۵ درصد از کل صادرات این کشور هستند. کره شمالی همچنین یکی از برترین کشورهای جهان است که محصولات شیلاتی و همچنین بناهای یادبود را صادر می‌کند. 

شهروندان کره شمالی معاف از پرداخت مالیات بر درآمد هستند

_{منبع عکس: earthnutshell.com. عکاس: ناشناس}

هیچ مالیات داخلی در کره شمالی وجود ندارد

شهروندان کره شمالی مانند بسیاری از افراد دیگر در جهان مالیات بر درآمد نمی‌پردازند؛ مگر اینکه در خارج از کره شمالی کار کنند (نیروی کار کره شمالی در برخی کشورها مانند روسیه، چین و کویت وجود دارد).

به‌طور رسمی، هیچ مالیات داخلی در کره شمالی وجود ندارد؛ در واقع قانون مالیات در سال ۱۹۷۴ به‌طور کامل در این کشور لغو شد. یک آوریل، «روز لغو مالیات» در کره شمالی است. این کشور در تبلیغات خود ادعا می‌کند که تنها کشور معاف از مالیات در جهان است؛ با این حال، دولت کره شمالی نیز از طریق مالیات‌های مختلف همچون مالیات بر فروش از شهروندان خود درآمد کسب می‌کند.

خدمات پزشکی و سلامت در کره شمالی رایگان است

گزارش‌ها حاکی از آن است که دولت در کره شمالی هزینه مراقبت‌های بهداشتی شهروندان خود را پرداخت می‌کند. البته اخیرا این کشور با کمبود شدید تجهیزات پزشکی و دارو مواجه بوده است. در بیشتر بیمارستان‌های کره شمالی تجهیزات پیشرفته‌ای وجود دارند که بلااستفاده هستند؛ زیرا پزشکان و پرستاران نمی‌دانند چگونه باید از آن‌ها استفاده کنند.

سرمایه‌گذاری خارجی در حال افزایش در کره شمالی است

_{منبع عکس: earthnutshell.com. عکاس: ناشناس}

در سال ۲۰۱۰، طبق اطلاعات کنفرانس سازمان ملل متحد در زمینه تجارت و توسعه، سرمایه‌گذاری خارجی در کره شمالی به حداقل ۱٫۴ میلیارد دلار رسیده است. چندین شرکت چینی و اروپایی تا به امروز در معادن مس سرمایه‌گذاری کرده و کازینوهایی را برای گردشگران افتتاح کرده‌اند. ناگفته نماند که کره شمالی در رابطه با روابط بین‌الملل نیز به‌آرامی در حال پیشرفت است.

کره شمالی برنامه فضایی اختصاصی دارد

موفقیت در زمینه برنامه‌های فضایی از نظر دولت کره شمالی با دیگر افراد روی کره زمین متفاوت است. برنامه فضایی کره شمالی زمانی توجه بین‌المللی را به خود جلب کرد که اولین ماهواره آن، Kwangmyŏngsŏng-1، در ۳۱ اوت ۱۹۹۸ به فضا پرتاب شد. دولت کره شمالی مدعی شد که پرتاب موفقیت‌آمیز بوده؛ اما هیچ ماهواره‌ای از زمان پرتاب آن در مدار ردیابی نشده است. در واقع در خارج از کره شمالی، پرتاب ماهواره در سال ۱۹۹۸ یک عملیات شکست خورده است. از آن سال تا به امروز، کره شمالی چهار ماهواره دیگر به فضا پرتاب است که آخرین مورد در سال ۲۰۱۶ انجام شده است. دو ماهواره از این تعداد به مدار زمین رسیدند؛ اما عملیاتی نشدند. البته به گفته کره شمالی، همه پرتاب‌ها موفقیت‌های بزرگی بودند.

اولین برنامه موشکی کره شمالی از اتحاد جماهیر شوروی بود

_{منبع عکس: slapsmash.com. عکاس: ناشناس}

در دهه ۱۹۷۰ میلادی، اتحاد جماهیر شوروی به کره شمالی کمک کرد تا اولین برنامه موشکی خود را توسعه دهد. این موشک با نام Taepodong-2 بردی معادل حداقل ۶۶۰۰ کیلومتر دارد؛ اما هنوز برای آزمایش شلیک نشده است. بهتر است بدانید که برخی از موشک‌های میان‌برد کره شمالی می‌توانند بر فراز ژاپن و دیگر کشورهای همسایه پرواز و به هدف مورد نظر برخورد کنند.

معادن ارزشمند بسیاری در کره شمالی وجود دارند

یک حقیقت شگفت‌انگیز درباره کره شمالی این است که این کشور از نظر منابع غنی است. آن‌ها بیشتر مواد معدنی شبه‌جزیره کره از جمله ذخایر سنگ معدن، آهن با عیار بالا، زغال‌سنگ زغال‌سنگ، مس، سرب، نقره، سنگ فسفات، طلا و تنگستن را در اختیار دارند. 

کره شمالی، ورزشکاران فوق‌العاده‌ای دارد

_{منبع عکس: olympics.com. عکاس: ناشناس}

شاید برایتان عجیب باشد که بدانید کره شمالی در زمینه ورزش نیز از کشورهای برتر دنیا به شمار می‌آید. آن‌ها از سال ۱۹۷۲، موفق به کسب چندین جایزه در جودو، کشتی و وزنه‌برداری شده‌ و تاکنون ۹ مدال طلا، ۱۲ مدال نقره و ۱۷ مدال برنز گرفته‌اند. «کی سان هوی» (Kye Sun Hui)، یکی از ورزشکاران با استعداد کره شمالی است؛ فردی که در ۱۷ سالگی موفق شد جایزه المپیک جودو را به دست بیاورد. او جوان‌ترین فردی است که تا به امروز مدال طلا را در این رشته ورزشی کسب کرده است.

متروی پیونگ یانگ شبیه به پناهگاه‌های هسته‌ای است

_{منبع عکس: ویکی پدیا. عکاس: ناشناس}

اگر تاکنون از متروی مسکو، تفلیس، کیف یا هر شهر دیگر مهم شوروی سابق بازدید کرده‌اید، سیستم متروی کره شمالی در پیونگ یانگ برای شما یک منظره کاملا آشنا خواهد بود. متروی پیونگ یانگ در اعماق زمین قرار دارد و مسافران از ارتفاع ۹۶ متری به‌سمت سکوهای با تزیینات فراوان حرکت می‌کنند. یکی از دلایل ساخت سیستم مترو در این عمق این است که هر ایستگاه در پیونگ یانگ مانند بسیاری از متروهای دیگر دوران شوروی جایگزین پناهگاه‌های هسته‌ای شده است.

دولت کره شمالی ادعا دارد که ۱۰۰ درصد جامعه باسواد هستند

تمام جامعه کره شمالی به ادعای دولت باسواد هستند

به نظر می‌رسد که آموزش در کره شمالی یکی از ارکان اصلی دولت و از ارزش بالایی برخوردار است؛ زیرا تحصیل برای همه شهروندان در کره شمالی از مهدکودک گرفته تا دبستان، دبیرستان و حتی تحصیلات دانشگاهی رایگان است. در حالی که انتظار می‌رود سیستم آموزشی در کره شمالی در برخی زمینه‌ها (به‌ویژه در رابطه با روابط بین‌الملل، برای مثال) به‌شدت دچار کمبود باشد، در برخی از زمینه‌ها مانند نرخ باسوادی بسیار موفق به نظر می‌رسد.

پرچم کره شمالی کاملا نمادین است

_{منبع عکس: acts.net. عکاس: ناشناس}

پرچم کره شمالی در تاریخ ۱۰ ژوییه ۱۹۴۸، درست پس از اعلام جمهوری دموکراتیک خلق کره معرفی شد روی پرچم این کشور، سه رنگ قرمز، آبی و سفید به چشم می‌خورند؛ پرچمی که نسبت عرض به طول یک به دو دارد. پرچم کره شمالی از دو نوار افقی آبی تشکیل شده است که توسط یک نوار قرمز پهن با نوارهای سفید نازک‌تر از هم جدا شده‌اند. در بخش مرکزی پرچم، یک دایره سفید با یک ستاره قرمز دیده می‌شود. ستاره قرمز و راه‌راه نماد تعهد کمونیستی کشور است؛ در حالی که آبی تعهد صلح این کشور را به نمایش می‌گذارد و نواحی سفید نشانه وقار، قدرت و خلوص هستند.

حقایقی درباره شهروندان کره شمالی

شهروندان کره شمالی، آمریکایی‌ها را «دماغ گنده» خطاب می‌کنند

کلیشه‌ای در میان مردم کره شمالی وجود دارد که همه آمریکایی‌ها بینی‌های بسیار بزرگ، چشمان آبی و سینه‌های پرمو دارند؛ به همین دلیل، آن‌ها سربازان آمریکایی را به این شکل در آثار هنر خیابانی در سراسر کره شمالی به تصویر می‌کشند. مردم ساکن در مناطق گردشگری پیونگ یانگ کاملا به خارجی‌ها عادت دارند؛ اما آن‌ها در برخورد با افراد غیر نژاد آسیایی به آن‌ها خیره می‌شوند؛ زیرا به احتمال زیاد آن فرد، اولین و احتمالا آخرین غیر آسیایی است که آن‌ها در زندگی خود دیده‌اند.

شهروندان کره شمالی عاشق فیلم‌های هالیوودی هستند

_{منبع عکس: earthnutshell.com. عکاس: ناشناس}

بازار سیاه کره شمالی مملو از فیلم‌های هالیوودی است که همه آن‌ها را دوست دارند. البته شهروندان کره شمالی متوجه نمی‌شوند که این فیلم‌ها کجا فیلمبرداری شده‌اند یا محتوای آن‌ها چیست. جالب است بدانید که خطر تماشای فیلم‌های هالیوودی بسیار کمتر از فیلم‌های درام کره جنوبی است؛ زیرا در فیلم‌های کره جنوبی، بازیگران به زبان کره‌ای صحبت می‌کنند که باعث می‌شود شهروندان کره شمالی این سوال در ذهنشان پیش بیاید که چرا چنین امکاناتی مانند مردم در تلویزیون ندارند.

رهبر سابق کره شمالی، کیم جونگ ایل نیز از دوران جوانی علاقه زیادی به فیلم‌های هالیوودی داشت و فیلم‌های موردعلاقه او جمعه سیزدهم، گودزیلا و رمبو بودند. ظاهرا او مجموعه‌ای چشمگیر از فیلم‌های هالیوودی داشت که گفته می‌شود در بسته‌های دیپلماتیک از نمایندگی‌های کره شمالی در نیویورک و پکن به پیونگ یانگ فرستاده شدند و در یک اتاق دارای سیستم تهویه‌ نگهداری می‌شوند.

بر اساس گزارش اخیر گروه تحقیقاتی InterMedia مستقر در واشنگتن، دستگاه‌های رسانه‌ای مانند تلویزیون و پخش‌کننده دی‌وی‌دی در کره شمالی تقریبا به همه‌جا رسیده‌اند و تقریبا بیشتر شهروندان کره شمالی در تمام طبقات اجتماعی به این دستگاه‌ها دسترسی دارند. در نظرسنجی اینترمدیا از گروهی متشکل از ۳۵۰ مهاجر، پناهنده و مسافر کره شمالی دراین‌باره سوال شد و پاسخ آن‌ها نشان داد که ۹۲ درصد مردم محتوای خارجی را روی دستگاه پخش DVD تماشا می‌کنند.

قطع برق، مشکلی رایج در کره شمالی است

_{منبع عکس: nknews.org. عکاس: ناشناس}

اکثریت قریب به اتفاق زیرساخت‌های الکتریکی کره شمالی قدیمی و در حال فروپاشی است. با وجود اینکه این کشور در تلاش است تا نیروگاه‌های فعلی مبتنی بر سوخت فسیلی خود را با منابع تجدیدپذیر جایگزین کند، مشکل قطع برق و منبع تغذیه نامنظم نیرو در کشور کماکان باقی است. بسیاری از وسایل الکترونیکی رایج، مانند تلویزیون‌ها، تنها برای ساعت‌های خاصی از روز برای جلوگیری از بارگذاری بیش از حد شبکه برق مورد مصرف قرار می‌گیرند. به‌علاوه شهروندان این کشور بیشتر شب‌ها برق ندارند و سراسر کره شمالی شب‌ها در تاریکی مطلق فرو می‌رود؛ این موضوع پس از وایرال شدن یک عکس گرفته شده از فضا از کره شمالی فاش شد.

بزرگ‌ترین تهدید سلامتی در کره شمالی، گرسنگی است

۸۰ درصد کره شمالی از مناطق مرتفع و کوهستانی پوشیده شده است؛ بنابراین، در زمان وقوع باران‌های شدید یا خشکسالی، کمبود مواد غذایی نیز به‌طور گسترده‌ای در سراسر کشور احساس می‌شود؛ دلیل این اتفاق این است که زمین‌های کشاورزی محدودی در کره شمالی وجود دارند.

جالب است بدانید در دهه ۱۹۹۰، حدود ۲٫۵ میلیون نفر (یک نفر از ۱۰ نفر) از شهروندان کره شمالی به‌دلیل قحطی جان خود را از دست دادند. بر اساس یکی از گزارش‌هایی که اخیرا منتشر شده است، حداقل دو سوم از جمعیت این کشور نمی‌دانند که آیا قادر به فراهم کردن وعده بعدی غذایی خود هستند یا خیر.

_{منبع عکس: earthnutshell.com. عکاس: ناشناس}

فضولات انسانی به‌عنوان کود در کره شمالی استفاده می‌شوند

در سال ۲۰۰۸، صادرات کود از کره جنوبی به کره شمالی قطع شد. این کشور از آن تاریخ تا به امروز با مشکل کمبود شدید کود روبه‌رو بوده است. بنابراین قانون جدیدی در کره شمالی وضع شد که شهروندان را مجبور می‌کند فضولات انسانی خود را به مکان‌هایی مخصوص دولتی در کشور تحویل دهند تا به صنعت کشاورزی کمک کنند.

میانگین حقوق کارگر در کره شمالی، پنج دلار در ماه است

_{منبع عکس: earthnutshell.com. عکاس: ناشناس}

به غیر از دسترسی محدود به رادیو، اینترنت و تلویزیون، زندگی برای مردم عادی کره شمالی بسیار سخت توصیف می‌شود. آن‌ها نه‌تنها از سایر نقاط جهان جدا هستند، بلکه در تامین غذای کافی نیز مشکل دارند. شهروندان این کشور با درآمد کمتر از پنج دلار در ماه دچار سوءتغذیه و محرومیت از غذا هستند. کارگران همچنین وقت آزاد ندارند؛ زیرا باید در طول هفته، ۶ روز کار کنند. آن‌ها هفتمین روز هفته را نیز اضافه کاری می‌کنند.

در کره شمالی، دانش‌آموزان باید همه چیز را برای تحصیل خود مهیا کنند

در کره شمالی، دانش‌آموزان باید صندلی و میز مدرسه را خود تهیه کنند 

در بیشتر کشورها، بچه‌های مدرسه فقط وسایل شخصی برای کلاس‌های خود تهیه می‌کنند؛ اما در کره شمالی قضیه متفاوت است. دانش‌آموزان باید صندلی و میز را خود تهیه کنند و هزینه گرمایش مدرسه را نیز بپردازند. دانش‌آموزان حتی مجبور به شخم زدن مزارع برای دولت هستند؛ به همین دلیل، برخی از والدین ترجیح می‌دهند به‌جای فرستادن فرزندان خود به مدرسه، آن‌ها در خانه نگه دارند. البته والدین برای این کار نیز مجبور هستند به معلمان رشوه دهند.

_{منبع عکس: earthnutshell.com. عکاس: ناشناس}

شهروندان کره شمالی کوتاه قدتر از مردم کره جنوبی هستند

طبق تحقیقات اخیر، گفته می‌شود که مردم کره شمالی به‌طور متوسط ​​حدود پنج سانتی‌متر کوتاه‌تر از شهروندان کره جنوبی است. نمونه آماری این تحقیق متولدان پس از جنگ کره در دهه ۱۹۵۰ میلادی و افرادی بودند که از کره شمالی فرار کردند. محققان معتقدند که این کوتاهی قد به‌دلیل سوء تغذیه است. طبق اطلاعات سازمان جهانی غذا حداقل ۶ میلیون نفر از مردم کره شمالی به‌شدت به کمک‌های غذایی نیاز دارند. همچنین حداقل یک سوم از فرزندان آن‌ها یا کوتاه‌قد هستند یا سوءتغذیه مزمن دارند.

مواد مخدر در کره شمالی رایج و کنترل نشده است

_{منبع عکس: wsj.com. عکاس: ناشناس}

سوء مصرف مواد مخدر یک مشکل رایج و حتی یک تابو در بسیاری از نقاط جهان است؛ اما مصرف مواد مخدر در کره شمالی نسبتا رایج و کنترل نشده است. ماری جوانا و مشتقات آن در همه جای این کشور یافت می‌شوند و قاچاقچیان این مواد را به کشورهای همسایه مانند چین قاچاق می‌کنند. بر اساس گزارش‌ها، حداقل ۳۰ درصد از مردم کره شمالی سوء مصرف مواد دارند.

گزارش‌های بین‌المللی همچنین نشان می‌دهند که مصرف قرص‌های روانگردانی چون کریستال مت و مت آمفتامین‌ها در کره شمالی رایج هستند. گفته می‌شود که کارگران بیشتر از این قرص‌ها برای از بین بردن گرسنگی خود استفاده می‌کنند؛ آن‌ها با استفاده از مواد می‌توانند ساعت‌های طولانی بدون خوردن غذا در کارخانه‌ها و مزارع کار کنند.

کره شمالی پر از نیروهای اطلاعاتی است

یکی از حقایقی که باعث می‌شود هر فردی حق آزادی در کشور خود را بداند، این است که مخبران دولت کره شمالی در سراسر کشور حضور دارند. این مخبران برای گزارش و نظارت بر شهروندانی استخدام شده‌اند که رفتارهای مجرمانه‌ای در درجات مختلفی از دسترسی غیرمجاز به برنامه‌های تلویزیونی گرفته تا تخلفات کوتاهی مو دارند یا از دولت نافرمانی می‌کنند.

_{منبع عکس: earthnutshell.com. عکاس: ناشناس}

کریسمس در کره شمالی جشن گرفته نمی‌شود

در کره شمالی، کریسمس یک رویداد یا جشن بزرگ نیست. با این حال، آن‌ها یک رویداد در ۲۴ دسامبر دارند که در واقع روز تولد مادر کیم جونگ ایل است. روز ولنتاین نیز یک تعطیلات خاص و شناخته شده در کره شمالی به شمار نمی‌رود. البته آن‌ها روزی به نام «تولد ژنرال» در تاریخ ۱۶ فوریه دارند که به روز ولنتاین نزدیک است.

اسکیت سواری هرگز در کره شمالی از مد نیفتاد

در حالی که اسکیت سواری در بیشتر کشورها در دهه ۲۰۰۰، جذابیت خود را از دست داد، ظاهرا این اتفاق در کره شمالی نیفتاد. کیم جونگ اون مدت کوتاهی پس از به دست گرفتن کنترل کشور در سال ۲۰۱۱، این ورزش را در مقیاس وسیعی به کشور معرفی کرد و امروزه، می‌توان پارک‌هایی را در سراسر پایتخت مشاهده کرد که به‌طور خاص برای تردد با اسکیت طراحی شده‌اند.

هر شهروندی به یک طبقه اجتماعی خاص تعلق دارد

_{منبع عکس: earthnutshell.com. عکاس: ناشناس}

در کره شمالی طبقات اجتماعی مختلفی وجود دارد

سیستم طبقه‌بندی اجتماعی در گذشته در بیشتر جوامع اعمال می‌شد؛ اما امروزه کره شمالی جزو معدود کشورهایی است که هنوز از این سیستم پیروی می‌کند. شهروندان در کره شمالی به سه دسته اصلی تقسیم می‌شوند که طبقه «هسته» (core) به برگزیدگان کشور، از جمله کیم جونگ اون و بستگان او، تعلق دارد. طبقه دوم، طبقه «متزلزل» (wavering) است؛ طبقه‌ای که بیشتر ساکنان کشور از خانواده صنعتگران گرفته تا مغازه‌داران و از روشنفکران گرفته تا تاجران در آن قرار می‌گیرند.

طبقه آخر اجتماعی در کره شمالی، با نام طبقه «دشمنان» (hostile) شناخته می‌شود؛ طبقه‌ای که به متعلق به افرادی است که از سوی دولت، به‌عنوان افراد نامطلوب تشخیص داده می‌شوند. این افراد دشمن کشور به شمار می‌آیند و جالب است بدانید که وکلا، مالکان و کشیشان در این دسته قرار می‌گیرند. این تقسیم‌بندی طبقاتی نتیجه جنگ تلخ کره در دهه ۱۹۵۰ میلادی است.

اگر برایتان جای سوال است که طبقه احتماعی هر فردی چه اهمیتی دارد و چه تاثیری بر وضعیت شهروندی او می‌گذارد، باید بدانید که طبقه اجتماعی هر فردی در کره شمالی تعیین می‌کند که او در چه محدوده‌هایی و در چه شهرهایی حق تردد دارد.

شهروندان کره شمالی در انتخاب دین آزاد نیستند

بر اساس گزارش ها و برآوردها، مردم کره شمالی عمدتا بی‌دین یا خداناباور هستند؛ با این حال، تعداد زیادی از شهروندان به کندوئیسم کره‌ای (Cheondoism) و شمنیسم (Shamanism) باور دارند. در این کشور جوامع کوچکی از مسیحیان و بودایی‌ها نیز وجود دارد و متاسفانه هزاران نفر به‌دلیل پیروی از دین یا داشتن یک انجیل در خانه شکنجه می‌شوند.

شهروندان کره شمالی، فکر می‌کنند که تنها یک کره در جهان وجود دارد

_{منبع عکس: عکاس: ناشناس}

این منطقه که اکنون از کره شمالی و جنوبی تشکیل شده، برای سال‌های متمادی، یک کشور و ملت واحد بوده است؛ اما اتحاد بین این دو کشور پس از جنگ جهانی دوم از بین رفت و کره به دو بخش تقسیم شد. البته از نظر دولت کره شمالی و به باور شهروندان آن، هیچ شکافی بین دو بخش از کشور کره وجود ندارد و آن‌ها یک کشور واحد هستند. آن‌ها از نظر فنی خود را جمهوری دموکراتیک خلق کره می‌دانند و اگرچه فقط شمال شبه‌جزیره کره را کنترل می‌کنند، همه آن‌ها کره‌ای هستند. به گفته دولت، مردم جنوب نیز شهروندان جمهوری دموکراتیک خلق کره و در نتیجه کره‌ای هستند؛ اما توسط یک دولت نامشروع تحت ظلم قرار گرفته‌اند.

تمام نقشه‌های موجود در مدارس، کشوری متحد با پایتختی پیونگ یانگ را نشان می‌دهد و کشوری به نام کره جنوبی در نقشه موجود نیست؛ در حالی که در نقشه جهان، شبه‌جزیره کره به دو کشور کره جنوبی و کره شمالی تقسیم شده است.

صنعت گردشگری در کره شمالی

بیشتر گردشگرانی که به کره شمالی سفر می‌کنند، چینی هستند؛ بسیاری از این گردشگران با اتوبوس به این کشور می‌روند. حدود پنج تا ۶ هزار گردشگر غربی نیز در سال از این کشور دیدن می‌کنند؛ عددی که هر سال رو به افزایش است.

کره شمالی مملو از جاذبه‌های طبیعی است

_{منبع عکس: wallpaperaccess.com. عکاس: ناشناس}

بیشتر مردم زمانی که به کره شمالی فکر می‌کنند، چهره ای از یک دولت ظالم و معماری بی‌رحمانه را متصور می‌شوند؛ با وحود این حقیقت تلخ که دولتی ناکارآمد و سختگیر بر کره شمالی حکومت می‌کند، باید بدانید این کشور پر از زیبایی‌های طبیعی است که نفستان را بند خواهند آورد. سواحل اقیانوس آرام با چندین سواحل زیبا با ماسه‌های طلایی، کوه میوه یانگ با مناظر کوهستانی خیره‌کننده، جنگل‌های سرسبز و مسیرهای پیاده‌روی ماجراجویانه از جمله جاذبه‌های طبیعی کره شمالی هستند. 

کوه پکتو (Mount Paektu) یا «کوه سر سفید» بلندترین نقطه با ارتفاع ۲,۷۴۴ متری در شبه‌جزیره کره است. طبق روایت‌های قدیمی و افسانه‌ها پکتو، زادگاه تمدن کره‌ای‌ها بوده است و به همین دلیل این منطقه تا به امروز، به‌عنوان مکانی مقدس برای کره شمالی و جنوبی شناخته می‌شود.

تنها شهروندان دو کشور بدون ویزا می‌توانند به کره شمالی سفر کنند

_{منبع عکس: wallpapers-hub.art. عکاس: ناشناس}

تنها افرادی که پاسپورت مالزی یا سنگاپور را دارند، دون ویزا می‌توانند به کره شمالی سفر کنند؛ در غیر این صورت برای سفر به این کشور باید ویزا بگیرند. به‌علاوه هر فردی که مایل به بازدید از کره شمالی است باید با یک آژانس تور دولتی مورد تایید به‌همراه راهنما سفر کند. گردشگران می‌توانند تنها از شهرها و مناطق مشخصی دیدن کنند.

شهروندان مالزی و سنگاپور می‌توانند بدون ویزا به کره شمالی سفر کنند

در گذشته بازدید از پیونگ یانگ با تورهای گردشگری به‌هیچ‌وجه امکان‌پذیر نبود؛ اما امروزه شرایط تغییر کرده است. «لو» (Lou) شهری در منطقه شمال شرقی پیونگ یانگ است که خارجی‌ها در آن می‌توانند آزادانه عکاسی کنند و به گشت و گذار بپردازند. دولت این کشور با برگزاری این تورها امیدوار است صنعت گردشگری را در این منطقه توسعه دهد. کره شمالی درمجموع دارای ۹ استان، ۲۸ شهر و چندین منطقه ویژه اقتصادی است. در این میان خارجی‌ها و گردشگران تنها از ۱۵ شهر می‌توانند دیدن کنند.

اگر قصد دارید به‌زودی به این کشور سفر کنید، بهتر است بدانید که گردشگران نمی توانند از ارز محلی کره شمالی استفاده کنند و باید برای خرید در مغازه‌های محلی، وون کره جنوبی، دلار آمریکا، یوان و یورو داشته باشند. فراموش نکنید که به‌عنوان یک گردشگر در صورت صحبت با یکی از محلیان، ممکن است وی را در دردسر بیندازید. مجازات صحبت با گردشگران اعدام یا زندان نیست؛ اما آن‌ها قطعا برای بازپرسی احضار خواهند شد. اگر سعی کنید با آن‌ها عکس بگیرید یا با آن‌ها صحبت کنید، این احتمال وجود دارد که آن‌ها فرار کنند. 

_{منبع عکس کاور: earthnutshell.com. عکاس: ناشناس}