جیل بایدن با مادران و معلمان پناهنده اوکراینی در رومانی ملاقات می کند

یکی دیگر از زنان، آناستازیا کونوولوا، خانه خود را در اودسا به همراه پسر خردسالش ترک کرد. سویتلانا گولیاک و دختر 8 ساله‌اش در زیرزمینی در شهر خارکف که بمباران شده بود مخفی شدند و سپس به سمت غرب و همسایگی رومانی حرکت کردند.

علیرغم مصیبت‌هایشان، زنان به سرعت به دنبال راه‌هایی برای استفاده از مهارت‌های خود برای کمک به پناهندگان، راه‌اندازی یک مهدکودک و چندین کلاس درس برای کودکان اوکراینی در بخارست با کمک سازمان‌های غیردولتی، داوطلبان و مقامات محلی بودند.

کونوالوا به بایدن که خود معلم است، گفت: «من با پسر سه ساله‌ام از مرز عبور کردم و همه چیز به این فکر می‌کردم که چگونه فرزندم را از شهر بمباران شده نجات دهم.

خدا را شکر که مردم رومانی اینجا بودند. من فکر می کنم حتی رومانیایی ها هم انتظار نداشتند که می توانند اینقدر فوق العاده باشند، زیرا شما چنین انتظاری را از مردم ندارید.

بایدن، که انگلیسی و نویسندگی را در کالج محلی در ویرجینیا تدریس می کند، در تور رومانی و اسلواکی با نظامیان آمریکایی مستقر در این کشورها و پناهندگان ملاقات می کند.

نزدیک به 910000 اوکراینی از زمان آغاز تهاجم روسیه به رومانی به این کشور گریخته اند و خیریه ها، مقامات محلی و سازمان های دولتی در کنار هزاران داوطلب برای تهیه غذا، سرپناه و حمل و نقل همکاری می کنند.

در حالی که بسیاری قبلاً سفرهای بیشتری را انجام داده اند، حدود 80000 نفر در رومانی باقی مانده اند که عمدتاً زنان دارای فرزندان خردسال هستند.

سالاماتوا گفت: «تنها اکنون می فهمم که یک فضای آموزشی، نه فقط آموزش، چقدر مهم است. زنان ما برای سازماندهی زندگی خود وقت دارند.»

کونوالوا گفت که آنها 900 کودک در لیست انتظار برای کلاس های درس اوکراینی خود دارند.

او افزود: «آنها نمی‌خواهند این کشور را ترک کنند زیرا می‌خواهند نزدیک مرز بمانند و به محض اینکه امن شد، ما به عقب برمی‌گردیم… با پیدا کردن یک دوست خوب (رومانی)».

کارمن یوهانیس، بانوی اول رومانیایی که او نیز معلم است، همسر جو بایدن، رئیس جمهور این کشور را همراهی می کرد.

بایدن به زنان اوکراینی گفت: «من فکر می‌کنم مادران برای فرزندان خود هر کاری انجام می‌دهند. “من فکر می کنم شما به طرز شگفت انگیزی قوی و انعطاف پذیر هستید.”

خانم‌های اول همچنین با کودکان اوکراینی و رومانیایی ملاقات کردند که در حال نقاشی روی کاغذ چاپ شده به رنگ پرچم کشورهایشان بودند.

سوشکو گفت: “جهان اکنون آنقدر باز است که ما هیچ مرزی برای قلب خود نداریم.”

(گزارش توسط لویزا ایلی؛ ویرایش توسط هلن پوپر)