توضیح دهنده-چرا ایالات متحده به دنبال همکاری امنیتی نزدیکتر با فیلیپین است

چرا فیلیپین برای ایالات متحده اینقدر مهم است؟

فیلیپین مستعمره سابق ایالات متحده است و در سال 1951، پنج سال پس از استقلال، متحد ایالات متحده شد. در طول جنگ سرد، میزبان برخی از بزرگترین پایگاه های آمریکا در خارج از کشور بود که برای جنگ های کره و ویتنام حیاتی بودند. ناسیونالیسم فیلیپین واشنگتن را وادار کرد تا آن‌ها را در دهه 1990 تخلیه کند، اما متحدان از آن زمان در مبارزه با تروریسم و ​​در پاسخ به افزایش فشار نظامی چین در دریای چین جنوبی، جایی که فیلیپین ادعاهای رقیب دارد، همکاری کردند.

فیلیپین از میان پنج متحد پیمان ایالات متحده در اقیانوس هند و اقیانوس آرام – استرالیا، کره جنوبی، ژاپن، فیلیپین و تایلند – نزدیک‌ترین کشور به تایوان است که شمالی‌ترین توده خشکی آن یعنی لوزون در فاصله 200 کیلومتری (120 مایلی) تایوان قرار دارد.

کارشناسان می گویند لوزون به عنوان مکانی بالقوه برای موشک ها، موشک ها و سیستم های توپخانه ای که می تواند برای مقابله با تهاجم آبی خاکی به تایوان مورد استفاده قرار گیرد، برای ارتش ایالات متحده بسیار جالب است.

یک مقام ارشد آمریکایی EDCA را اولویت دولت بایدن و «بخشی از تلاش استراتژیک ما در سراسر منطقه» خواند.

محیط سیاسی برای دسترسی بیشتر نظامی در دوران رئیس جمهور فیلیپین، فردیناند مارکوس، پس از یک دوره دشوار روابط در زمان سلف خود رودریگو دوترته، که به دنبال روابط نزدیکتر با چین بود، بهبود یافت.

چین گفته است دسترسی بیشتر آمریکا به پایگاه های نظامی فیلیپین ثبات منطقه را تضعیف می کند و تنش ها را افزایش می دهد.

مائو نینگ، سخنگوی وزارت امور خارجه چین روز پنجشنبه در یک نشست منظم گفت: «این اقدامی است که تنش‌ها را در منطقه تشدید می‌کند و صلح و ثبات منطقه را به خطر می‌اندازد».

درگیری تایوان چگونه بر فیلیپین تأثیر می گذارد؟

پولینگ می‌گوید بی‌طرف ماندن مانیل در مناقشه تایوان با توجه به نزدیکی و تعهدات پیمانی‌اش به واشنگتن دشوار است. این منطقه محتمل ترین مقصد برای پناهندگان تایوانی خواهد بود و حدود 150000 فیلیپینی ساکن این جزیره در معرض خطر هرگونه حمله چینی قرار خواهند گرفت.

خوزه مانوئل رومالدز، سفیر مانیل در واشنگتن و یکی از بستگان مارکوس، سال گذشته گفت که مانیل به نیروهای آمریکایی اجازه می‌دهد در صورت درگیری تایوان از پایگاه‌های خود استفاده کنند، فقط «اگر برای ما و امنیت خودمان مهم باشد».

رومولدز این هفته در گفتگو با رویترز به کارگران فیلیپینی در مورد تایوان اشاره کرد و گفت که مانیل به معاهده دفاعی خود با ایالات متحده احترام خواهد گذاشت.

مانیل در ازای آن چه انتظاری دارد؟

پولینگ گفت که تامین بودجه مانیل برای مدرنیزه کردن نیروهای مسلح که مدت ها مورد غفلت قرار گرفته بودند، کلیدی است. واشنگتن اخیراً 100 میلیون دلار بودجه نظامی خارجی و 82 میلیون دلار برای سایت های EDCA اعلام کرده است، اما این مبالغ در مقایسه با آنچه واشنگتن به خاورمیانه و اوکراین ارسال می کند، ناچیز است.

پولینگ گفت: دومین خواسته فیلیپین، ادامه تعهد روشن برای دفاع از فیلیپینی ها در دریای چین جنوبی است. آنها از نظر لفاظی این را دارند، اما سوالی که برای هر دو طرف پیش می‌آید این است که آیا آنها از نظر عملکردی آن را دارند؟ اگر فردا حمله چینی به پایگاه فیلیپین در دریای چین جنوبی انجام شود، آمریکایی‌ها واقعاً می‌توانند کاری برای آن انجام دهند؟ و این بسیار کمتر واضح است، که دلیل دیگری برای اهمیت EDCA است.

(گزارش توسط دیوید برانستروم و کارن لما؛ ویرایش توسط دان دورفی و جوزی کائو)