تورم غرفه های مواد غذایی آسیا را گاز می گیرد

رستوران‌های آسیایی و فروشنده‌های غذای خیابانی مانند Ma’s با انتخاب سختی روبرو هستند که ضربه را از هزینه‌های بالاتر دریافت کنند یا آن‌ها را جبران کنند و مشتریان وفادار خود را از دست بدهند.

قیمت های مارپیچی برای مواد و مواد که با مشکلات زنجیره تامین در طول همه گیری کووید-19 آغاز شد و اکنون با جنگ در اوکراین تقویت شده است، مشاغل و مصرف کنندگان را تحت فشار قرار داده است.

خانواده های آسیایی که غذاهای خیابانی خوشمزه و مقرون به صرفه بخشی جدایی ناپذیر از جامعه و اقتصاد هستند، بیشترین فشار را احساس می کنند.

محمد الیاس، آشپز یک فروشگاه بریانی در کراچی پاکستان، گفت که قیمت یک کیلوگرم غذای برنج چاشنی شده که برای غذای سه تا چهار نفر کافی است، دو برابر شده و به 400 روپیه پاکستان (2.20 دلار) رسیده است.

او گفت: “من 15 سال گذشته در این آشپزخانه کار کرده ام.” این روزها قیمت برنج و ادویه ها آنقدر بالا رفته است که مردم فقیر توانایی خرید آن را ندارند.

برخی از کسب و کارها با کاهش اندازه سهم با فشار هزینه ها مقابله می کنند.

در یکی از گوشه‌های غذای خیابانی جاکارتا، سیاحرال زین‌الله، فروشنده ناسی گورنگ، وعده‌های غذایی خود را از برنج سرخ شده اندونزیایی به جای افزایش قیمت یا استفاده از مواد با درجه پایین‌تر کاهش داده است.

در کره جنوبی، جایی که تورم مصرف‌کننده به بالاترین حد خود در دهه گذشته رسیده است، چوی سون هوا، صاحب مغازه کیمچی 67 ساله، تنها هفت راس کلم به قیمتی که قبلاً برای 10 می‌پرداخت، دریافت می‌کند.

کلم تخمیر شده تند به طور سنتی به عنوان یک غذای جانبی رایگان همراه با سایر وعده های غذایی در غذاخوری های کره ای سرو می شود، اما حتی این به یک اسراف تبدیل شده است.

سئو جائه یون، یکی از مشتریان فروشگاه چوی، کیمچی کنایه آمیز را اکنون باید “keum-chi” نامید.

او گفت: «این روزها نمی‌توانم از رستوران‌ها بخواهم که کیمچی بیشتری بدهند و درست کردن آن در خانه خیلی گران است به دلیل قیمت بالای سبزیجات… بنابراین برای خرید آن به اینجا آمدم».

چوی می گوید اگر نتواند قیمت ها را افزایش دهد، نمی تواند ادامه دهد.

فشارهای قیمتی عادات غذایی برخی از مصرف کنندگان آسیایی را تغییر می دهد.

استیون چانگ، یک کارگر 24 ساله بخش خدمات، به طور منظم در Just Noodles، یک فروشگاه محبوب رامن در تایپه است، اما در حال تجدید نظر در هزینه های خود است.

چانگ گفت: «من دور از والدینم زندگی می‌کنم، بنابراین کمی بیشتر به غذای رستوران تکیه می‌کنم. بنابراین، سعی می‌کنم غذا خوردن در بیرون را محدود کنم و بیشتر در خانه آشپزی کنم.»

(1 دلار = 182.8200 روپیه پاکستان)

(گزارش توسط توماس سوئن در پکن؛ شهاب شهاب الدین در کراچی؛ دوگیون کیم، دوونگ کیم، پارک مین وو، هیونیونگ یی در سئول؛ یوهان پورنومو و هرو آسپری هانتو در جاکارتا؛ فابیان هاماچر در تایپه؛ نوشته سام هولمز؛ ویرایش توسط کریستین اشمو)