تأسیسات انسانی جزیره سیبل

بین سال‌های 1801 تا 1958، این سازمان امداد و نجات مستقر در ساحل، خدمه و مسافران را نجات داد و محموله‌های کشتی‌های بین‌المللی را که در جزیره سابل غرق شدند، به طول 31 کیلومتر بازیابی کرد.² گستره ای از زمین هلالی شکل در حدود 290 کیلومتری جنوب شرقی هالیفاکس. مؤسسه انسانی جزیره سابل نمونه ای از رشد اقتدار دولت بر رویکردهای رو به دریا به هالیفاکس بود و نشان دهنده آغاز مسئولیت دولت برای خدمات نجات ساحلی در کانادا بود. شاید برجسته ترین نمونه از ایستگاه ها و جوامع نجات غریق که قبل از تأسیس گارد ساحلی کانادا در سال 1962 به ایمن نگه داشتن دریانوردان در طول خط ساحلی خطرناک کمک کرد، تاریخ آن بینش های مهمی را در مورد تکامل شیوه ها و فناوری های نجات ساحلی ارائه می دهد. ساخت اولین خانه های پناهگاه و قایق های موج سواری تا معرفی تلگراف بی سیم برای بهبود ارتباطات با سرزمین اصلی. برای مثال، با تهیه یکی از پرکاربردترین نقشه‌های کشتی‌های غرق شده، به پیشرفت دانش جزیره سابل کمک کرد و با تلاش‌های نجات‌دهنده‌اش که در مقالات روزنامه‌های پر سر و صدا و فانوس‌های دریایی، سرپرستان و خدمه نجات غریق به نمایش درآمد، در سراسر جهان اقیانوس اطلس شناخته شد. در آثار داستانی

جریان‌های شدید، طوفان‌های قدرتمند و خطای انسانی باعث شد بسیاری از کشتی‌ها از مسیرهای شلوغ کشتیرانی در غرب جزیره سابل منحرف شوند و به مسیر جریان‌های خطرناک و جابجایی شن‌بارها در اطراف سواحل آن بروند. این خطرات برای دریانوردان با تجربه و نقشه کشان شناخته شده بود. با این حال، در اواخر 18، تعداد غرق‌ها افزایش یافت^هفتم قرن، همراه با غرق شدن به خوبی تبلیغ شده است پرنسس آملیا و فرانسیس، برای متقاعد کردن ستوان فرماندار سر جان ونتورث برای فرستادن نگهبانان و حیوانات اهلی به جزیره، به عنوان اقدامات موقت، قبل از نصب جیمز رین استورپ موریس به عنوان اولین سرپرست در سال 1801.

در جزیره سابل، موریس تشکیل اولین سازمان نجات ساحلی دائمی و تحت حمایت دولت را در ساحل شمال غربی اقیانوس اطلس رهبری کرد. چندین دهه گذشت تا نوا اسکوشیا مؤسسات انسانی مشابه کوچکتری را در جزایر دیگر تأسیس کرد. اصلاح‌طلبان برجسته اجتماعی دوروتیا لیند دیکس از ماساچوست پس از بازدید از جزیره در سال 1853، از طرف نهادهای انسان‌دوستانه کمک مالی جمع‌آوری کرد و از خرید تجهیزات جدید، از جمله چهار قایق نجات فلزی کلاس فرانسیس، اطمینان حاصل کرد.

عملیات نجات ساحلی پس از کنفدراسیون در سال 1867 تحت اختیار اداره فدرال دریانوردی و شیلات قرار گرفت و اندکی پس از آن دولت جدید Dominion دو فانوس دریایی را در جزیره سیبل ساخت. معرفی یک سیستم تلفن در دهه 1890 به هماهنگی تلاش‌های نجات کمک کرد و ساخت یک ایستگاه بی‌سیم که توسط شرکت کانادایی تلگراف بی‌سیم مارکونی اداره می‌شد، ارتباط سریع با سرزمین اصلی را به واقعیت تبدیل کرد. تا اواسط 20^هفتم قرن، تقریباً 40 ایستگاه انسانی در کانادا وجود داشت که به دنبال پیشرفت‌های فناوری، مانند توسعه سونار، و تأسیس گارد ساحلی کانادا در سال 1962، رو به زوال رفتند. مؤسسه انسانی جزیره سابل در سال 1958 فعالیت خود را متوقف کرد.

تأسیسات انسانی با نقشه برداری از مکان های غرق شده کشتی، گمانه زنی در مورد تغییرات در اندازه کلی جزیره و ترسیم نمودارهای در حال تغییر شن و ماسه در اطراف سواحل، به پیشرفت دانش جزیره سابل کمک کرد. در همان زمان، تلاش‌های نجات‌دهنده آن در سراسر جهان اقیانوس اطلس شناخته شد، که در مقالات روزنامه‌های پر سر و صدا تا نیویورک بازگو می‌شود، و زندگی سرپرستان و خدمه‌شان که الهام‌بخش چندین اثر داستانی تاریخی بودند.

– 30 –