بیل راسل بزرگ سلتیکس، 11 بار قهرمان NBA، در 88 سالگی درگذشت

فعال حقوق مدنی

خارج از دادگاه، راسل صاحب نظر و پیچیده بود. او تابش خیره کننده ای داشت، اما خنده ی خنده داری نیز داشت. او روشنفکر و از طرفداران «پیشتازان فضا» بود. او که اغلب نسبت به هواداران بداخلاق یا بی تفاوت است و نسبت به رسانه ها خصمانه است، می تواند با هم تیمی ها و حریفان بسیار مهربان باشد. او از امضای امضا خودداری کرد و گفت که ترجیح می دهد گفتگو داشته باشد.

راسل اغلب از بوستون، شهری با سابقه درگیری های نژادی، انتقاد می کرد و یکی از فعالان برجسته حقوق مدنی دنیای ورزش در دهه های 1950 و 1960 بود. در سال 1963 هنگامی که دکتر مارتین لوتر کینگ سخنرانی خود را با عنوان “من یک رویا دارم” در واشنگتن در ردیف اول قرار داشت.

سیلور گفت: “بیل از چیزی بسیار بزرگتر از ورزش دفاع کرد: ارزش های برابری، احترام و گنجاندن آنها در DNA لیگ ما.”

بیل در اوج دوران ورزشی خود به شدت از حقوق مدنی و عدالت اجتماعی دفاع می کرد، میراثی که او به نسل هایی از بازیکنان NBA که راه او را دنبال کردند، به ارث برد.

بیل از طریق طعنه ها، تهدیدها و ناملایمات غیرقابل تصور، از همه چیز فراتر رفت و به اعتقاد خود مبنی بر اینکه همه سزاوار رفتار با وقار هستند وفادار ماند.

رقابت را جشن گرفت

راسل با یکی دیگر از فوق ستاره های NBA، ویلت چمبرلین، که برای تیم های سانفرانسیسکو/فیلادلفیا وریرز، فیلادلفیا ۷۶رز و لس آنجلس لیکرز بازی می کرد، رقابت مشهوری داشت. چمبرلین یک ورزشکار عجیب و غریب بود که امثال او در NBA دیده نشده بود – عضلانی، فوق العاده چابک، قد 7 فوت 1 اینچ (2.16 متر) و خارق العاده ترین گلزن زمان خود.

چمبرلین و راسل که 3 تا 4 اینچ (7.6 تا 10 سانتی‌متر) کوتاه‌تر بودند، در چند نبرد حماسی رودرروی یکدیگر قرار گرفتند. چمبرلین تقریباً همیشه از او پیشی می‌گرفت، اما سلتیکس راسل رکورد 86-57 در برابر تیم‌های چمبرلین داشت. چمبرلین آمار شخصی رکوردشکنی را جمع آوری کرد اما راسل در نهایت تعداد حلقه های قهرمانی بیشتری داشت تا انگشتان دست.

در سال 1965، چمبرلین اولین بازیکن NBA شد که سالانه 100000 دلار دستمزد دریافت کرد، بنابراین راسل از سلتیکس قراردادی خواست – و گرفت – که به او 100،001 دلار پرداخت کرد. با این حال، رقبای سرسخت دوستان خارج از دادگاه بودند و اغلب در خانه‌های یکدیگر غذا می‌خوردند.

راسل در 12 فوریه 1934 در وست مونرو، لوئیزیانا به دنیا آمد و هشت ساله بود که خانواده اش به اوکلند، کالیفرنیا نقل مکان کردند و به دنبال فرصت های اقتصادی بیشتر و فرار از تبعیض نژادی شدید در جنوب ایالات متحده بودند.

در اوکلند بود که حرفه راسل به عنوان یک برنده آغاز شد. تیم دبیرستان او دو قهرمانی ایالتی را به دست آورد و او دانشگاه سانفرانسیسکو را به عنوان قهرمانی ملی در سال های 1955 و 56 رهبری کرد. راسل همچنین کاپیتان تیم ایالات متحده بود که به راحتی مدال طلای المپیک 1956 ملبورن را به دست آورد.

مدال آزادی

هنگامی که سلتیکس شماره 6 خود را بازنشسته کرد، عشق راسل به حریم خصوصی و اعتقاد به مفهوم تیم، او را به برگزاری مراسم خصوصی با مربیان و هم تیمی‌ها در یک میدان خالی دعوت کرد. او از شرکت در مراسم سال 1972 که در آن شماره او در مقابل هواداران بازنشسته شد، خودداری کرد و همچنین از مراسم معارفه خود در تالار مشاهیر بسکتبال صرفنظر کرد.

راسل به عنوان مدیر کل و مربی سیاتل سوپرسونیکس از سال 1973 تا 1977 و به عنوان مربی ساکرامنتو کینگز برای بخشی از فصل 1987-1988 به بسکتبال بازگشت.

راسل پس از دوران مربیگری خود نیمه منزوی شد و گفت: “می خواستم فراموش شوم.” او در اوایل دهه 1990، پس از تبدیل شدن به یکی از اعضای هیئت موسس MENTOR: National Mentoring Partnership، گام های آزمایشی بازگشت به عرصه عمومی را برداشت. او گفت که تلاش های مربیگری او “غرور آفرین ترین دستاورد در زندگی” بود.

راسل به طور مکرر سخنرانی های عمومی و تبلیغات تلویزیونی انجام داد و حتی زمانی که سلتیکس مجسمه ای از او را در سالن شهرداری بوستون در پلازا در بوستون در سال 2013 تقدیم کرد، ظاهر شد.

در سال 2011، باراک اوباما، رئیس جمهور وقت آمریکا مدال آزادی ریاست جمهوری را که راسل دومین افتخار شخصی زندگی خود نامید، از تعهد راسل به مربیگری نام برد. او گفت اولین مورد زمانی بود که پدر 77 ساله اش به او گفت که به او افتخار می کند.

راسل که در جزیره مرسر، واشنگتن زندگی می کرد، سه بار ازدواج کرد و سه فرزند داشت.

(نوشتن و گزارش توسط بیل تروت؛ گزارش اضافی توسط فرانک پینگ در تورنتو؛ ویرایش توسط دیوید گرگوریو و توبی دیویس)