بیانیه مشترک وزیران بنت ، ویلکینسون ، لامتی ، گیلبو ، میلر و وندال در روز ملی حقیقت و آشتی

مراقبت: ما می دانیم که این بیانیه در زمانی است که برای بسیاری دشوار است و تلاش ما برای احترام به بازماندگان و خانواده ها ممکن است به عنوان یک یادآوری ناخواسته برای کسانی باشد که از طریق سیاست های دولت برای نسل های بومی آسیب دیده اند.

یک خط پشتیبانی برای دانش آموزان سابق مدارس مسکونی و خانواده های آنها در دسترس است. این خط خدمات ارجاع احساسی و بحرانی و همچنین اطلاعاتی در مورد سایر پشتیبانی های سلامت روانی ارائه می دهد.

لطفاً با خط بحران مدارس مسکونی ملی هند با شماره 1-866-925-4419 تماس بگیرید تا با یک مشاور مجرب صحبت کنید.

علاوه بر این ، خط راهنمایی Hope for Wellness به صورت تلفنی ، رایگان و پشتیبانی مبتنی بر چت آنلاین و مداخله در بحران ، به همه مردم بومی کانادا ارائه می دهد. این سرویس بصورت شبانه روزی به زبانهای انگلیسی و فرانسوی و در صورت درخواست در Cree ، Ojibway و Inuktitut در دسترس است. مشاوران آموزش دیده از طریق تلفن 1-855-242-3310 1-85 یا از طریق چت آنلاین در خط راهنمایی Hope for Wellness در دسترس هستند.

اتاوا ، انتاریو (30 سپتامبر 2021) – کارولین بنت محترم ، وزیر روابط تاج و بومی ؛ جاناتان ویلکینسون ، وزیر محیط زیست و تغییرات آب و هوا و وزیر مسئول پارکهای کانادا ؛ جناب دیوید لامتتی ، وزیر دادگستری و دادستان کل کانادا ؛ استیون محترم گیلبو، وزیر میراث کانادا ؛ مارک میلر ، وزیر خدمات بومی ؛ و محترم دانیل وندال ، وزیر امور شمال ، امروز بیانیه زیر را صادر کردند:

“امروز اولین روز ملی حقیقت و آشتی است ، یک روز بزرگداشت برای بزرگداشت کودکان از دست رفته و بازماندگان مدارس مسکونی ، خانواده ها و جوامع آنها. همه کانادایی ها این فرصت را دارند که برای اطمینان از یادآوری تاریخ و به رسمیت شناختن آنها دور هم جمع شوند. میراث مضر مدارس مسکونی ، و این بخشی اساسی از آشتی است. زمان تفکر و تعهد به آشتی و ادامه کار پیش رو است.

مدارس مسکونی بخشی شرم آور از سیاستهای نژادپرستانه و استعماری هستند که کودکان First Nations ، Inuit و Metis را از جوامع ، خانواده ها ، زبانها و فرهنگهای خود حذف کردند. کمیسیون حقیقت و آشتی (TRC) برای یافتن حقیقت آنچه در مدارس مسکونی در کانادا اتفاق افتاده است ، تأسیس شد. گزارش نهایی آنها شامل 94 فراخوان برای اقدام است که برای بسیج همه سطوح دولت ، سازمان ها و افراد برای ایجاد تغییرات مشخص در جامعه است. روز ملی حقیقت و آشتی در پاسخ به فراخوان شماره 80 TRC برای اقدام ایجاد شد.

روز ملی حقیقت و آشتی بر شتاب ایجاد شده توسط روز پیراهن نارنجی ، پایه مردم ، جنبش بومیان و رویداد سالانه با الهام از تجربه Phyllis Webstad از اولین ملت Stswecem’c Xgat’tem است. ماجرای برداشتن پیراهن نارنجی جدید او در اولین روز او در مدرسه مسکونی سنت جوزف مأموریت به نمادی قوی از مقاومت در پاسخ به بی عدالتی تبدیل شده است. روز پیراهن نارنجی و روز ملی حقیقت و آشتی در 30 سپتامبر برگزار می شود زیرا زمان سالی بود که کودکان از خانه هایشان سرقت می شدند.

اجرای فراخوان های اقدام TRC بخش مهمی از کار دولت کانادا برای پیشبرد آشتی است. در حالی که پیشرفت هایی در زمینه فراخوان TRC برای اقداماتی که دولت فدرال مسئول آن است انجام شده است ، کارهای بیشتری برای انجام دادن وجود دارد و دولت کانادا به این تلاش خود توصیه می کند.

محل گورهای بدون نشان در مدارس مسکونی سابق سراسر کشور در سال گذشته نه تنها همه کانادایی ها ، بلکه جهان را شوکه کرد. وقتی حقیقت را بدانید ، نمی توانید آن را ناآگاه بدانید. همه کانادایی ها بهتر می توانند احساس کنند و بفهمند که چگونه باید فرزندان خود را بر خلاف میل خود تصور می کردند ، برخی دیگر هرگز برنگشتند و همه شاهد این بودند که زندگی کسانی که بازگشتند برای همیشه تغییر کرده و آسیب دیده است.

ما هرگز نباید آن کودکان بی گناهی را که هرگز به خانه بازنگشته اند ، خانواده ها و جوامعی را که منتظر آنها بودند و کسانی که همچنان از آسیب های بین نسلی رنج می برند ، فراموش کنیم. جلد چهارم گزارش نهایی TRC بر کودکان گمشده و اطلاعات دفن ناشناخته متمرکز بود. این مستند جامع چیزی است که توسط بسیاری از کودکان بومی شناخته شده است. کانادایی هایی که علاقمند به کسب اطلاعات بیشتر در مورد پروژه گمشده کودکان و گورهای بدون نشان هستند ، به خواندن آن و مجلدات دیگر تشویق می شوند.

به رسمیت شناختن ملی این روز بزرگداشت ، گامی دیگر در جهت تشخیص اشتباهات ناشی از خط مشی مدارس مسکونی ، تصدیق تأثیرات مداوم و تأمل بر اقداماتی است که هر روز در مسیر آشتی انجام می شود. این فرصتی است برای همه کانادایی ها که درک ما را از شیوه های زندگی بومی بیشتر و عمیق تر کنند. این همچنین فرصتی است برای همه ما که در کنار مردم بومی باشیم. حمایت خود را از آسیب دیدگان مجدداً تأیید کرده ، آسیب های بین نسلی مدارس مسکونی را که همچنان تأثیر عمیقی بر بازماندگان ، خانواده ها و جوامع آنها دارد ، به رسمیت بشناسیم. و مسئولیت مشترک ما برای شفا را تشخیص دهید. “