بهداد سلیمی: ” اینه یل مازرون “

مرتضی رضایی؛ قهرمانی نساجی قائمشهر در جام حذفی فوتبال، یکی از اتفاقات شیرین مستطیل سبز بود که باعث شد فوتبال بار دیگر روی زیبای خودش را نشان بدهد و ثابت کند که چگونه قهرمانی یک تیم، می تواند شور و نشاطی بی حد و حصر را در شرایط سخت به مردم تزریق کند. نساجی با برتری مقابل آلومینیوم اراک قهرمان جام حذفی شد تا خیلی از رسانه ها برایش تیتر بزنند:«این شهر دیگر خسته نیست.»

بهداد سلیمی، قهرمان وزنه برداری جهان و المپیک هم یکی از طرفداران پر و پا قرص نساجی است که در بیشتر بازی های این تیم، در کنار بازیکنان حضور داشته و سعی کرده به آن ها روحیه بدهد .او هر زمانی که توانسته برای تماشای بازی های این تیم به ورزشگاه رفته و حمایت خودش از این تیم را اعلام کرده.حضور او در فینال جام حذفی هم یکی از قاب های زیبای این مسابقه بود.

*می دانیم که طرفدار فوتبال هستی و حسابی هوادار نساجی.تیم تان هم که در جام حذفی قهرمان شد.قهرمانی ای که البته حاشیه های زیادی را هم به همراه داشت.از قبل از بازی تا قفل شدن در رختکن و …

خب من زیاد در جریان این حواشی نیستم و خبر ندارم؛ اما حاشیه هم جزئی از ورزش است که گاهی یکسری اتفاقات پیش بینی نشده می افتد و اسمش می شود حاشیه. در آن زمان هم روی کادرفنی و ورزشکاران فشار روحی زیادی است و ممکن است نتوانند خودشان را کنترل کنند و چنین اتفاقاتی بیفتد.

*نظرت درباره ساکت الهامی چیست؟ به نظرت اگر ساکت مثلا در رشته ای مثل وزنه برداری هم بود سرمربی موفقی می شد؟

ساکت مربی درجه یک و خوبی است و دومین قهرمانی اش در جام حذفی را کسب کرد. او برای اولین بار مازندران را در سطح اول فوتبال ایران به جام رساند.به او خسته نباشید می گویم. مربی موفق می تواند در هر تیم و جایی موفق باشد و مطمئنا اگر جای دیگر هم بود موفق می شد حتی وزنه برداری.

*تقریبا برای بیشتر بازی های نساجی به ورزشگاه رفتی؛ این تیم محبوبیت فراتر از تصور دارد و گویی با قلب و روح مردم قائمشهر و مازندران عجین شده.

نمی توان گفت همه بازی ها، اما همیشه سعی کرده ام در بیشتر بازی های مهم به ورزشگاه بروم و به تیم روحیه بدهم. از جنبه های دیگر کاری از من بر نمی آید اما به عنوان تیم محبوب خودم و شهرم، سعی کرده ام هرکاری از دستم برآمده، هرچند ناچیز باشد، انجام دهم. حتی در این حد که در کنارشان باشم و این برای من، انفاق بزرگی است که سعی می کنم انجامش بدهم.

بیشتر بخوانید:

*شادی مردم قائمشهر پس از قهرمانی هم در نوع خودش بی نظیر بود.آنها تا صبح نخوابیدند.

دقیقا؛ مردم تا دو روز در خیابان ها بودند، شادی می کردند و همه خوشحال بودند که این ذات ورزش است.این است یل مازرون. اینکه در شرایط بد اقتصادی، که هر روز خبر های بدی از گوشه و کنار کشور به گوش می رسد و فشار اقتصادی و روحی زیادی روی مردم هست، چنین اتفاقاتی می تواند نشاط را به یک شهر و استان تزریق کند و قابل تقدیر است.

*اگر چه قهرمانی نساجی باعث شادی مردم شهر و استان شد، اما این باشگاه مشکلات بزرگی دارد و اگر قرار باشد این تیم به لیگ قهرمانان آسیا برود، حتی یک زمین هم برای تمرین و بازی ندارد.

متاسفانه الان در مازندران، نساجی نه زمینی برای بازی دارد و نه زمین تمرین. جا دارد مسئولان استان به خودشان بیایند. البته من در جریان یک سری کارها هستم.مدیرکل خوب ورزش، و استاندار مازندران پیگیر فراهم کردن یک زمین خوب هستند که زمین ورزشگاه وطنی را فراهم کنند تا هواداران از نزدیک بازی ها را ببینند.

*از فوتبال کمی فاصله بگیریم و به وزنه برداری بپردازیم.چند روز پیش بود که خبر رسید اوزان المپیکی در وزنه برداری تغییر کرده است. به نظرت این اتفاق می تواند به ضرر وزنه برداری ایران باشد.

اوزان المپیکی؛ از هفت به پنج وزن رسیده که در وزن های پایین، ما معمولا خیلی حرفی برای گفتن نداشتیم و در المپیک هم قطعا حرفی برای گفتن نخواهیم داشت.اما در اوزان بالا فکر کنم این اتفاق برای ما خوب نیست چون اوزان بالا کم شده. در دسته ۹۶ که همیشه مدعی بوده ایم و ورزشکاران خوبی مانند سهراب مرادی یا کیانوش رستمی داشته ایم، در ۱۰۲ کیلو هم همین طور مدعان زیادی داشتیم که این دو وزن ترکیب شده اند. در بین همه خوب های این دو وزن، باید فقط یک نفر به المپیک اعزام شود که شانس مدال آوری ما هم کمتر می شود.

از طرفی وزن ۱۰۹ کیلو هم همیشه یکی از نقاط قوت ما بوده که حذف شده و ۱۰۲ +کیلو جزو سنگین وزن محسوب می شود. همین موضوع باعث می شود که کار برای سنگین وزن های ما سخت شود چون در این سال ها سنگین وزن های خوبی داشته ایم و دسته فوق سنگین که در المپیک توکیو خلوت بود، در پاریس وزن بسیار شلوغ و سنگینی می شود که کار برای ایرانی ها را سخت می کند.

می خواستم درباره فدراسیون وزنه برداری و رئیس بازنشسته آن هم سوال بپرسم اما به نظر می رسد صحبت درباره این موضوع بی فایده باشد.

من نمی دانم چه باید بگویم؟ اگر قانون وجود دارد، باید برای همه یکسان باشد نه اینکه برای یک نفر استثنا قائل شوند و این اتفاق خوبی نیست. به نظرم جا دارد هم سازمان بازرسی و نهادهای نظارتی، هم وزارت ورزش و هم سازمان بازنشستگی ورود کنند. اگر واقعا رئیس فدراسیون بازنشسته است، پس با این رویه، حق نفرات دیگر ضایع می شود و این حق باید برگردد. لطمه این موضوع را هم در نهایت وزنه برداری و ورزش کشور می بینند که به نظرم هرکسی در این باره مسئول است، باید ورود کند که اگر اقای مرادی بازنشسته است، پس قانون درباره اش اجرا شود. اگر هم بازنشسته نیست، تا پایان دوره خود ادامه دهد که در آن صورت هم اوضاع به همین نحو ضعیفی که در سال های اخیر بوده ادامه پیدا می کند.این بلاتکلیفی که سه ماه پایانی سال قبل رئیس نداشت و الان هم که رئیس دارد، عملا کار خاصی انجام نمی دهد، به ورزش لطمه می زند که امیدوارم چه وزارت ورزش، چه کمیته ملی المپیک و نهاد های نظارتی به خود بیایند و این مشکل را برطرف کنند.

۲۵۷ ۲۵۱