با پیشروی شورشیان، کنگوها پیاده به سمت گوما می گریزند

این خانواده در میان صدها کنگویی بودند که روز جمعه از طریق شهر ساکه گریختند، که پس از اینکه گروه شورشی M23 کنترل نقطه اصلی موشاکی را در حدود 15 کیلومتری (9 مایلی) غرب به دست آورد، دیگر آن را امن نمی دیدند.

هانگی، 42 ساله، در حالی که خانواده برای استراحت در جاده سنگلاخی مکث می کردند، گفت: «اگر این جنگ نبود، ما بدون هیچ مشکلی در روستای خود بودیم، کشاورزی می کردیم و کارهای روزمره را انجام می دادیم.

او با صدای بلند نگران این بود که پسر جوانش چگونه مسافت طولانی را بدون کفش مدیریت می کند، گفت: «اکنون که آواره شده ایم، همه چیز تمام شده است و ما رنج می بریم.

ارتش کنگو بلافاصله به درخواست برای اظهارنظر درباره وضعیت امنیتی پاسخ نداد، اما یک مقام ارشد ارتش گفت که نیروهای کنگو تصمیم گرفته اند از موشاکی عقب نشینی کرده و توپخانه خود را از ساکه خارج کنند تا از تلفات غیرنظامیان جلوگیری کنند.

M23 مشاکی را نگرفت. یک عقب نشینی استراتژیک وجود داشت.» این مقام که نخواست نامش فاش شود گفت. آوارگان زیادی در ساکه هستند و جنگ نزدیک‌تر می‌شد.»

M23 به رهبری توتسی سال گذشته پس از تعقیب به رواندا و اوگاندا در همسایگی خود در سال 2013 بازگشت کرد. از زمان حمله جدید، این گروه بخش هایی از استان کیوو شمالی را تصرف کرده و صدها هزار نفر را آواره کرده است. دولت آن را به جنایات جمعی و زیر پا گذاشتن توافق آتش بس متهم می کند.

لارنس کانیاکا، سخنگوی M23 به رویترز گفت که تنها تهدید برای غیرنظامیان، استفاده نیروهای کنگو از سلاح های سنگین و اتحاد آنها با سایر گروه های مسلح است. کنگو همکاری با دیگر گروه های شبه نظامی فعال در این منطقه را رد می کند.

تعداد زیادی از سربازان کنگو روز جمعه از یک ایست بازرسی در لبه ساکه محافظت می کردند و کسانی را که به داخل و خارج شهر می رفتند زیر نظر داشتند. اوضاع آرام به نظر می‌رسید، اما خیابان‌ها خالی‌تر از حد معمول بود، بازار معمولاً شلوغ ساکت بود و غرفه‌های آن خالی بود.

این شهر یکی از آخرین پیوندهای تجاری باقی مانده برای گوما در 15 کیلومتری شرق است. این شهر پس از تصرف مناطق کلیدی کشاورزی و قطع مسیرهای عرضه توسط شورشیان شاهد افزایش قیمت کالاهای روزمره بوده است.

پاسکال هابامونگو کاسیلیکا، تاجر بازار گفت که پیشروی شورشیان به سمت موشاکی شبی ناآرام را به همراه داشت.

“ما را نگران می کند. از خود می پرسیم – کجا برویم؟ به کجا فرار کنیم؟ برای کمک پیش چه کسی برویم؟ این مشکل فراتر از ماست.»

(نوشته الساندرا پرنتیس؛ ویرایش توسط سونیا رولی و مایک هریسون)