باز روابطی از جنس همگرایی

 با توجه به اعلام رسمی مقامات دو کشور مذکور، روابط دیپلماتیک دو کشور آغاز گردید. بسیار خرسندم که این اتفاق میمون و مبارک را از سال 1397 در تحلیل­های خود (“مثلثی دو ضلعی”، “مراسم تحلیف؛ فرصتی برای دولت سیزدهم”، “هفته وحدت؛ اختلافی مبارک”، “دولت سیزدهم و صلح منطقه­ای” و …) به این رخداد سیاسی پرداخته و پیش­بینی نموده ­ام که این اتفاق به وقوع خواهد پیوست و از برکات این رخداد (صلح و همکاری منطقه­ ای در جهان اسلام) همگان منتفع خواهند گردید.

اما چیزی که بیش از همه در این بین مهم بنظر می­رسد این است که هزینه­ های دو کشور در عرصه داخلی (افزایش مشروعیت سیاسی، همدلی دو ملت، و …)، منطقه ­ای (کاهش تنش­های جنگ نیابتی، خاتمه جنگ یمن، و …) و بین­ المللی (نفوذ بیشتر در سازمان ملل، فروش نفت، دور زدن تحریم­ها و …)، کاهش خواهد یافت و به وزنه سیاسی جهان اسلام افزوده خواهد شد.

اما با توجه به تحلیل­ های قبلی­ ام، باید خاطر نشان کنم که این از سرگیری روابط، درس بزرگی برای طرفین گردید که هزینه ­های قطع روابط سیاسی و در پی آن ایجاد افزایش تنش­های مرتبط با این قطع روابط، می­تواند بسیار گزاف تمام شود و اگر دوباره مسائلی از قبیل جدایی و تنش بین دو کشور رخ دهد، نخبگان سیاسی می­ بایست از درگیری احساسی دوری کرده و در فضایی کاملا بدور از تنش، به رفع کدورت­ها بپردازند. چرا که منافع آن فقط و فقط به نفع قدرت­های متجاوز فرامنطقه­ ای (که مشروعیت به حضورشان در منطقه غرب آسیا دهند) و رژیم صهیونیستی که کمر به نابودی جهان اسلام بسته است، متوجه خواهد بود.

  در این راستا، دو کشور برای اثبات حسن نیت شان به هم و مردمِ دو کشور، بهتر است که گردشگری مذهبی (حج عمره و تمتع، و زیارت حضرت علی بی موسی الرضا (ع) برای شیعیان عربستان سعودی)، گردشگری سلامتی، و … و نیز حمایت از مواضع یکدیگر در سازمان ملل، اوپک، دعوت رسمی از جمهوری اسلامی ایران برای عضویت در شورای همکاری خلیج ­­فارس، و … انجام دهند. امید است که دو کشور بزرگ دنیای اسلام سرمشق و الگویی برای صلح و ثبات در جهان اسلام گردند.