به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، بسیاری او را با کتاب‌های «من او»، «ارمیا» و «نیم دانگ پیونگ یانگ» می‌شناسند؛ رضا امیرخانیِ نویسنده و منتقد که باور دارد بخش اعظمی از مشکلات اقتصادی هنرمندان به‌خاطر نداشتن سواد اقتصادی درست است.
او در پاسخ به این پرسش که موضوع اصلی که خلا آن در جامعه احساس می‌شود، چیست، می‌گوید: «به گمان من موضوع اصلی در کشور ما، آموزش سواد اقتصادی و سواد مالی در دوره‌های ابتدایی تحصیل است. فقدان سواد مالی در مشاغلی که کم‌تر با اقتصاد نسبت دارند، در میان‌سالی و کهن‌سالی، مشکلات عدیده‌ای را موجب می‌شود. به گمان من پیش از آن‌که با نگاه کمیته امدادی، از دولت متوقع باشیم، باید در نهادهای صنفی هنرمندان، مسائل کاربردی نظیر قراردادها با ناشران و تهیه کنندگان آثار هنری، همچنین نوع تعامل با رسانه‌ها و سایر فضاهایی که هنرمند با آن‌ها نسبت دارد، باید آموزش داده شود.»
این داستان‌نویس ادامه می‌دهد: «بسیاری از مشکلات نویسندگان به قراردادهایی که ندیده امضا کرده و بدون علم به مفاد آن، درباره‌اش تصمیم گرفته‌اند، مربوط می‌شود. این تصمیمات در جوانی تاثیرات زیادی در زندگی نویسندگان ندارد، اما در دوره میان‌سالی و کهن‌سالی، می‌توانند ضربات جبران ناپذیری را به نویسنده وارد کنند.»
امیرخانی درباره رابطه دولت با نهادهای صنفی هنرمندان توضیح می‌دهد: «اگر این موضوع عرف شود که دولت موظف است مثلا به نویسنده و شاعر مسکن رایگان دهد، از فردا هزاران هزار، شاعر و نویسنده قلابی و مسئول پسند، در جامعه بازتولید خواهند شد، به گمان من، راه این نیست که دولت به شیوه‌های سابق و کمیته امدادی به این موضوع توجه کند، راه، یک راه طولانی است، که در آن باید نهادهای صنفی به صورت واقعی شکل بگیرند، تا نویسندگان و هنرمندان و شاعران رفتارهای اقتصادی خود را در قالب رفتارهای صنفی و با الگوی رفتارهای صنفی تنظیم کنند.»
او در این راستا تاکید می‌کند: «این‌که یک نویسنده به برنامه‌ای تلویزیونی دعوت شود و از آبدارچی برنامه تا تهیه‌کننده و راننده از این برنامه سود مالی داشته باشند اما مهمان برنامه هیچ سودی از آن نبرد، این یعنی ضعف ساز و کار اقتصادی وجود دارد.»
۵۷۲۴۵
آموزش مجازی مدیریت عالی و حرفه ای کسب و کار DBA
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : ۰