امیدوارم حسن یزدانی من را به آرزوی دیرینه‌ام برساند

مریم روحی: منصور برزگر آزادکار صاحب نام و پیشکسوت کشتی و ورزش ایران عنوان نایب قهرمان المپیک 1976 مونترال را در کارنامه دارد. او در گفت وگو با خبرآنلاین درباره خاطرات حضورش در المپیک مونیخ و مونترال صحبت کرد و از آرزوی دیرینه خود برای کشتی ایران سخن گفت.

آقای برزگر؛ مونیخ اولین المپیکی بود که شما در آن شرکت کردید. درباره اولین تجربه حضور در بازی های مهم المپیک بفرمایید.

اردوهای بسیار خوبی را قبل از مونیخ داشتیم و در نهایت پنجم شدم هرچند که استحقاق این را داشتم که بهتر نتیجه بگیرم اما تیمسار حجت از تهران حرکاتی کرد که دودش به چشم عبدالله موحد و بقیه کشتی گیران رفت. در مونیخ من قهرمان قبل مسابقات را ضربه فنی کردم و قهرمان آسیا راهم شکست دادم. در ادامه مسابقاتم حریف مجارستانی به دنبال تساوی گرفتن بود و از من فرار می کرد. در نهایت من پنجم شدم اما سال بعد همان سوئدی که مدال گرفت را ضربه فنی کردم.

و دومین المپیک که مدال نقره را کسب کردید.

مونترال، المپیک خیلی سنگینی بود و همه خوب ها به من برخورد کردند. “دانه” ژاپنی یک سال روی کشتی من کار کرده بود ولی من او را دست کم گرفتم و باختم تا به مدال نقره برسم.

تفاوت فضای المپیکی ورزش ایران نسبت به گذشته چه تغییری کرده است؟

چه در دوره قبل و چه در توکیو من این سیستم و رفتار وزارت ورزش را المپیکی نمی بینیم. هرچه که بررسی می کنیم فلسفه المپیک در ایران اهمیت ندارد. رئیس کمیته ملی المپیک با احداث موزه ورزشکاران کمی به قهرمانان انگیزه داده است اما همه چیز به این موضوع ختم نمی شود. در المپیک قبلی سکه پاداش دادند.واقعا با این میزان پاداش ورزشکار در تهران چه می تواند برای زندگی خودش مهیا کند؟

یک ماه دیگر دولت تغییر می کند و به تنها چیزی که فکر نمی کنند المپیک 2024 پاریس است در حالی که بعد از پایان المپیک وزارت ورزش کشورها مسابقات انتخابی می گذارند و نفرات چهار سال بعد را معرفی می کنند. در این مسیر اگر ورزشکار به حد مطلوب برسد که ادامه می دهد در غیراینصورت تعویض می شود تا در نهایت کسی که شایسته است با آمادگی راهی بازی ها شود. به نظر من از نظر پاداش، امکانات و برنامه ریزی ما المپیکی نیستیم.

در دوره های اخیر حضور ورزشکارانمان در المپیک ثبات نداشته و حتی ستاره هایی بودند که در المپیک روی سکو رفتند اما چهارسال بعد هیچ خبری از آن ها نبود. به نظر شما علت اصلی این موضوع چیست؟

المپیک به نسبت تمام مسابقات جهانی و بین المللی متفاوت تر است. درخصوص اتفاقی که درباره آن صحبت کردید باید ببینیم که آیا سن ورزشکار هم در آن دخیل بوده یانه چرا که ورزش قهرمانی تاریخ دارد و یک جایی باید به آن پایان داد. اما به طور کلی یک ورزشکار از سن 16-17 سالگی به صورت حرفه ای کارش را آغاز می کند و 21 یا 22 سالگی می تواند المپیکی باشد. نهایت دوره ای که ما توانستیم یک ورزشکار به المپیک بفرستیم چهار دوره بوده است. اما بسیاری از مسائل به برنامه ریزی برمی گردد و اینکه وزارت با چه رویکردی در ورزش برنامه های خودش را پیش می برد.

کشورهایی مانند روسیه، آمریکا و چین المپیکی فکر می کنند و اگر دقت کرده باشید در فوتبال مثل ما هیاهو ندارند. قطعا به آن هم می پردازند اما معتقد هستند که ورزش فقط فوتبال نیست و حالا همین سه کشور مهم و بزرگ در المپیک رقابت می کنند و همیشه اول تا سوم هستند. آن هامی خواهند بگویند که ما همه رشته ها را داریم. هرکسی بدنش با یک ورزش هماهنگ است و همین تفکر باعث می شود که آن ها همیشه در کورس رقابت برای سه جایگاه نخست المپیک باشند.

باتوجه به شرایط موجود ورزش ایران و اتفاقاتی که در سال های اخیر برای آن رخ داده المپیک را چگونه پیش بینی می کنید؟

من درباره کشتی می توانم صحبت کنم. کشتی یک رشته بی رکورد است و گاهی پیش آمده کشتی گیری که روی او حسابی نمی شد مدال گرفت یا کسی که شانس مدال بود به هیچ جایگاهی نرسید. ما در رقابت های جهانی و بین المللی زیادی اعزام نشدیم که بتوانم ازیابی دقیقی داشته باشم اما همیشه به کشتی اعتماد داشتیم و همیشه هم برای ما مدال آور بوده است. امیدوارم حسن یزدانی دومین مدالش را بگیرد و با برنامه بتواند تیلور را هم شکست بدهد. ما در کشتی دو طلا نداشتیم و یکی از آرزوهای من این است که یک کشتی گیر با دو طلا در المپیک داشته باشیم و امیدوارم یزدانی این کار را انجام بدهد. نباید بار او را سنگین کنیم اما دوست دام این اتفاق رخ بدهد. کشتی همیشه مدال آور بوده و حتما بازهم به مدال می رسد.

پربیننده های سرویس ورزشی

برنامه بازی‌های والیبال در المپیک مشخص شد

ملاقات صمیمانه ستاره تیم ملی با عادل فردوسی‌پور

253 251