افزایش جرم و جنایت، آینده تیره و تار روهینگیا را در بنگلادش به خطر انداختن زندگی در دریا سوق می دهد

اسماعیل که روی یک تشک پلاستیکی نشسته و اندام چپش با باند سفید و پارچه پوشانده شده بود، به رویترز در اردوگاه پناهندگان کوتوپالونگ گفت: «آنها بارها از من پرسیدند که چرا مشخصات شخصی آنها را به پلیس دادم. من مدام به آنها می گفتم که چیزی در مورد آنها نمی دانم و هیچ اطلاعاتی ارائه نکرده ام.

حدود 730000 روهینگیا، اقلیت عمدتا مسلمانی که برای قرن ها در میانمار حضور داشتند اما از سال 1982 از تابعیت این کشور با اکثریت بودایی محروم بودند، در سال 2017 برای فرار از سرکوب نظامی به بنگلادش گریختند. از جمله دیگرانی که در امواج قبلی مهاجرت کردند، نزدیک به 1 میلیون نفر در نزدیکی مرز در ده ها هزار کلبه ساخته شده از بامبو و ورقه های پلاستیکی نازک زندگی می کنند.

تعداد فزاینده ای از روهینگیا در حال حاضر از طریق سفرهای خطرناک قایق، بنگلادش را به مقصد کشورهایی مانند مالزی و اندونزی ترک می کنند، زیرا افزایش جرم و جنایت در اردوگاه ها به مشکلات طولانی مدت مانند کمبود فرصت های آموزشی و کاری و دورنمای تیره بازگشت به میانمار تحت حاکمیت نظامی می افزاید.

بر اساس اطلاعاتی که پلیس بنگلادش به طور انحصاری در اختیار رویترز قرار داده است، جنایات ثبت شده در این اردوگاه ها – از جمله قتل، آدم ربایی، تجاوز جنسی، سرقت، قاچاق انسان و تجارت مواد مخدر – در سال های اخیر افزایش یافته است. قتل ها در سال 2022 به 31 نفر رسید که بالاترین میزان در حداقل پنج سال گذشته است.

دیل محمد، یکی از رهبران جامعه روهینگیا در این اردوگاه‌ها، گفت: «یک سری از قتل‌های مردان روهینگیا، از جمله برخی از رهبران، در اردوگاه‌ها باعث ترس و نگرانی در مورد قدرت گرفتن گروه‌های شبه‌نظامی و ناتوانی مقامات محلی در مهار خشونت‌های روزافزون شده است».

این یکی از دلایل اصلی افزایش موج روهینگیا برای انجام سفرهای دریایی خطرناک است.

پلیس از اظهار نظر در مورد سؤالات مربوط به اسماعیل یا مسائل مربوط به اردوگاه ها فراتر از اطلاعاتی که آنها به اشتراک گذاشته بودند، خودداری کرد.

داده های کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل، آژانس پناهندگان سازمان ملل، نشان می دهد که تصور می شود حدود 348 روهینگیا در دریا در سال 2022 جان خود را از دست داده اند، از جمله در غرق شدن احتمالی قایق حامل 180 نفر در اواخر سال گذشته، که آن را به یکی از مرگبارترین سال ها از سال 2014 تبدیل کرده است. کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل (UNHCR) اعلام کرد که 3545 روهینگیا سال گذشته از خلیج بنگال و دریای آندامان به کشورهای جنوب شرقی آسیا عبور کرده یا تلاش کردند که این رقم در سال 2021 حدود 700 نفر بود.

“بهتر است در دریا بمیری”

اسماعیل، 23 ساله، گفت که معتقد است شورشیان او و بستگانش را که بین 26 تا 40 سال سن داشتند، پس از اینکه پسرعموهایش رویکردهای مکرر طی سه یا چهار سال گذشته برای پیوستن به یک گروه شبه نظامی، ارتش نجات روهینگیا آراکان (ARSA) را رد کردند، هدف قرار دادند. این گروه علیه نیروهای امنیتی میانمار جنگیده است و برخی از روهینگیاها می گویند که در اردوگاه های بنگلادش جنگجویان را اغلب از طریق اجبار جذب می کند.

اسماعیل در نامه‌هایی به کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل در نوامبر و این ماه که رویترز مشاهده کرد، گفت که شاهد قتل دو پسر عموی خود در 27 اکتبر بوده است.

رویترز به طور مستقل نتوانست مرگ بستگان اسماعیل را تأیید کند، اما حساب او توسط برادرش، محمد عارف الله، 18 ساله تأیید شد.

حدود 12 مرد روهینگیا در اردوگاه‌ها که به شرط ناشناس ماندن با رویترز از ترس انتقام‌جویی صحبت کردند، گفتند که شبه‌نظامیان ARSA که هدف اعلام شده‌شان مبارزه برای و بازگرداندن حقوق و آزادی روهینگیا در سرزمین اجدادی‌شان است، هستند. درگیر فعالیت های مجرمانه در کمپ ها، از جمله قاچاق انسان و مواد مخدر.

سخنگوی ARSA به سوالاتی که رویترز از طریق ایمیل و توییتر درباره سرنوشت اسماعیل و خانواده اش و ادعای دخالت آن در قاچاق و تلاش برای جذب جنگجویان در اردوگاه ها ارسال شده بود، پاسخ نداد. این گروه در ماه دسامبر در توییتر اعلام کرد که فعالیت هایش به میانمار محدود می شود.

در این بیانیه آمده است: «هر جنایت و حادثه‌ای که در اردوگاه‌ها اتفاق می‌افتد… در تمام این اتفاقات، اکثر اوقات پناهندگان بی‌گناه روهینگیا از اردوگاه‌ها به عنوان اعضای ARSA برچسب‌گذاری می‌شوند و مقامات به‌طور فراقانونی دستگیر می‌شوند.»

کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل نگرانی در مورد جرم و جنایت در اردوگاه ها را تایید کرد و گفت که حضور خود را افزایش داده است تا پناهندگان بتوانند به حفاظت و حمایت دسترسی داشته باشند.

رجینا د لا پورتیلا، افسر ارتباطات این آژانس در بنگلادش گفت: «در میان حوادث حفاظتی جدی گزارش شده به کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل، آدم ربایی، ناپدید شدن، تهدید یا حملات فیزیکی توسط گروه های مسلح و باندهای جنایتکار درگیر در فعالیت های غیرقانونی است.

رویترز نتوانست به طور مستقل شواهدی مبنی بر قاچاق مواد مخدر توسط ARSA به دست آورد، اگرچه گزارش قبلی رویترز توضیح داد که چگونه پناهندگان از روی ناامیدی به این تجارت کشیده شده اند.

گزارش‌های مربوط به جنایات خشونت‌آمیز در شهرک‌های پرجمعیت پناهجویان بر فشار بر بنگلادش پرجمعیت می‌افزاید؛ بنگلادش که برای حمایت از روهینگیا تلاش کرده و از میانمار خواسته است که آنها را پس بگیرد.

محمد میزان الرحمن، کمیسر امداد و بازگرداندن پناهجویان بنگلادش مستقر در کاکس بازار، گفت که دولت در تلاش است تا جنایات را کنترل کند، از جمله از طریق یک گردان پلیس جداگانه که در اردوگاه ها مستقر شده است، اما “زمانی که ما عملیاتی را انجام می دهیم، جنایتکاران فقط از مرزها فرار می کنند”.

او گفت: «برای من، ARSA اراذل و اوباش، آدم‌های ناامید و ناامید هستند که اکنون به فروش مواد مخدر و اخاذی وابسته هستند. آنها کشور، جامعه ای ندارند و هیچ کس آنها را به رسمیت نمی شناسد. به همین دلیل درگیر جنایات هستند و زندگی برایشان بی معنی است.»

دیده بان حقوق بشر در این ماه، در گزارشی بر اساس مصاحبه با بیش از 40 پناهجو، گفت که گردان پلیس مسلح پلیس بنگلادش که در سال 2020 امنیت اردوگاه ها را به دست گرفت، مرتکب اخاذی، دستگیری خودسرانه و آزار و اذیت پناهندگان روهینگیا شده است. گردان به ایمیل‌هایی که به دنبال اظهار نظر بودند، پاسخ نداد.

رحمان گفت که بازگشت روهینگیا به میانمار “تنها راه حل” مشکلات آنها است. اما حکومت نظامی میانمار که دو سال پیش در یک کودتا قدرت را در دست گرفت، تمایل چندانی برای پس گرفتن آنها نشان نداده است. سخنگوی دولت میانمار برای اظهار نظر در ارتباط نیست.

اسماعیل که با والدین، همسر و برادرش زندگی می‌کند، می‌گوید که از جان خود می‌ترسد و می‌داند که چرا برخی از روهینگیاها از بنگلادش می‌گریزند.

او گفت: «مردن در دریا بهتر از کشته شدن توسط تروریست ها یا مرگ هر روز با زندگی در ترس است.

امیدی به بازگشت نیست

داده‌های پلیس نشان می‌دهد که جنایات در اردوگاه‌ها و تعداد روهینگیایی‌های دستگیر شده در بنگلادش در سال گذشته 16 برابر سال 2017 بوده است – حتی با توجه به هجوم آوارگان. پلیس 2531 روهینگیا را دستگیر و 1220 مورد را در سال گذشته به ثبت رساند که در مقایسه با 1628 دستگیری و 666 مورد در سال 2021 افزایش یافته است.

حدود 90 درصد از پرونده ها در سال گذشته و نسبت مشابهی از دستگیری ها شامل قتل، استفاده غیرقانونی از سلاح، تجارت مواد مخدر، سرقت، تجاوز جنسی، آدم ربایی، حمله به پلیس و قاچاق انسان بوده است. رویترز نتوانست تعیین کند که چه تعداد از این موارد منجر به محکومیت شده است.

قتل 31 روهینگیا نسبت به بالاترین رقم قبلی 27 مورد در سال 2021 افزایش یافته است. دستگیری های مرتبط در مقایسه با 97 سال قبل به 290 نفر رسید. پرونده ها و دستگیری های مرتبط با مواد مخدر نیز افزایش یافت.

خیر الله، یک مدرس ارشد زبان برمه ای در گروه تحقیق و اقدام توسعه، یک سازمان غیردولتی، گفت که پناهندگان علاوه بر نگرانی در مورد جرم و جنایت، ناامید شده اند، زیرا حدود 90 درصد آنها تحصیل یا شغلی ندارند.

«آنها نگران آینده خود هستند. آنها نمی توانند از والدین پیر خود حمایت کنند. «وقتی بچه دار شوند چه اتفاقی خواهد افتاد؟ مسئله بزرگ دیگر این است که هیچ امیدی به بازگشت از اینجا وجود ندارد، بنابراین آنها سعی می کنند به طور غیرقانونی اردوگاه ها را ترک کنند.