اسامی داروهایی که باعث کاهش حافظه می شوند

توجه! این 10 دارو می تواند و ممکن است که باعث فقدان و کاهش حافظه شوند 

اگر در حال تجربه فراموشی و یا گیجی هستید، کابینت خود را بررسی کنید؛ برای مدتی، پزشکان فراموشی و سردرگمی ذهنی را به عنوان بخشی عادی از پیری رها کردند اما دانشمندان در حال حاضر می دانند که از دست دادن حافظه به هنگام مسن تر شدن، به هیچ وجه اجتناب ناپذیر نیست.

در واقع مغز می تواند سلول های مغزی جدیدی را رشد دهد و ارتباطات خود را در طول زندگی تغییر دهد. اکثر مردم با برخی از چیزهایی آشنا هستند که به حافظه آسیب می زنند، از جمله الکل و مصرف مواد مخدر، سیگار کشیدن سنگین، سکته مغزی، کمبود خواب، استرس شدید، کمبود ویتامین ب 12 و بیماری هایی مانند بیماری آلزایمر و افسردگی.

اما چیزی که بسیاری از مردم نمی دانند، این است که بسیاری از داروها که عموماً تجویز می شوند می توانند با حافظه تداخل پیدا کنند؛ در ادامه بخش سلامت نمناک 10 نوع از این مجرمین وجود دارد.

1. کاهش حافظه با داروهای ضد اضطراب (بنزودیازپین ها):

چرا از آن ها تجویز می شود؟

بنزودیازپین ها برای درمان انواع اختلالات اضطراب، آشفتگی، هذیان و اسپاسم های ماهیچه ای و جلوگیری از تشنج مورد استفاده قرار می گیرند.از آنجا که بنزودیازپین ها یک اثر آرام بخش دارند، گاهی اوقات برای درمان بی خوابی و اضطراب که می تواند افسردگی را همراه داشته باشد، به کار می روند. 

مثال: آلپرازولام (زاناکس)، کلردیاازپوکسید (لیبیوم)، دیازپام (والیوم)،فلوئورزپام (والیوم)،لورازپام (ورسد)،میدازولام (دورال)،تمازپام (رستوریل)و تریازولام (هالسیون).

چگونه آن ها می توانند باعث از دست رفتن حافظه شوند؟

بنزودیازپین ها فعالیت را در بخش های کلیدی مغز کاهش می دهد، از جمله آن هایی که در انتقال رویدادها از حافظه بلند مدت به حافظه بلند مدت دست دارند.

در حقیقت، به همین دلیل در بی هوشی مورد استفاده قرار می گیرند. هنگامی که آن ها به مخلوط بیهوشی اضافه می شوند، بیماران به ندرت رفتار نامطبوع را از یک روش به یاد می آورند. میدازولام (ورسد) به طور خاص ویژگی های کاهش حافظه ای را مشخص کرده است.

گزینه های دیگر:

بنزودیازپین ها باید به ندرت در افراد مسن و فقط برای مدت زمان کوتاهی تجویز می شوند.

افراد مسن نسبت به افراد جوان تر، دیرتر این داروها را از بدنشان دفع می کنند، بنابراین افراد مسن تر را در معرض خطر بالاتری برای نه تنها از دست دادن حافظه، بلکه هذیان، افتادن، شکستگی و تصادفات وسایل نقلیه قرار می دهد.

اگر یکی از این قرص ها را به خاطر بی خوابی، اضطراب خفیف و یا اضطراب می خورید، با پزشک خود و یا سایر متخصصان مراقبت های بهداشتی در مورد درمان بیماری خود با انواع دیگر داروها و درمان های دارویی صحبت کنید. برای مثال اگر شما بیخوابی دارید ممکن است ملاتونین به شما کمک کند. قبل از خوابیدن در دوزهای 3 تا 10 میلی گرم، ملاتونین می تواند به ایجاد دوباره الگوهای خواب سالم کمک کند.

 دقت کنید که قبل از توقف یا کاهش میزان مصرف داروهای گیاهی، با متخصص بهداشت و درمان خود مشورت کنید.

کنار گذاشتن ناگهانی آنها می تواند اثرات جانبی جدی داشته باشد، بنابراین یک متخصص سلامت همیشه باید بر این فرآیند نظارت داشته باشد.

2. کاهش حافظه با مصرف داروهای کاهش کلسترول (استاتین ها):

چرا آن ها تجویز می شوند؟

استاتین ها برای درمان کلسترول بالا به کار می روند.

مثال: آتورواستاتین (لیپیتور)، فلوواستاتین (لسکول)،لواستاتین (مواکور)،پروستاتین (پراوچول)،رسوواستاتین (کرستور) و سیمواستاتین (زکور).

چگونه می توانند باعث کاهش حافظه شوند؟

داروهایی که سطوح کلسترول خون را پایین می آورد ممکن است به حافظه و دیگر فرآیندهای ذهنی از طریق کاهش سطح کلسترول آسیب برساند. در مغز، این لیپیدها به شکل گیری اتصالات بین سلول های عصبی – پیوند حافظه و یادگیری حیاتی هستند. (مغز در واقع شامل یک چهارم کلسترول بدن است)

مطالعه ای که در ژورنال دارویی سال 2009 منتشر شد، نشان داد که سه نفر از چهار فرد با استفاده از این داروها اثرات شناختی نامطلوب ” احتمالاً یا قطعاً مرتبط به “دارو” دارند. پژوهشگران همچنین دریافتند که 90 درصد بیمارانی که مصرف استاتین ها را متوقف کرده اند, بهبودی در شناخت را گاهی در عرض چند روز گزارش کرده اند.

در فوریه 2012, اداره غذا و دارو به شرکت های دارویی دستور داد تا یک برچسب هشدار جدید در مورد مشکلات حافظه احتمالی برای تجویز استاتین ها به آن ها اضافه کنند.

جایگزین ها:

اگر شما در میان بسیاری از افراد مسن بدون بیماری عروق کرونری هستید که این داروها را برای درمان ldl بالا (” بد “) کلسترول و hdl پایین (” خوب “) مصرف می کنند, از پزشک خود و یا دیگر عرضه کننده مراقبت های بهداشتی درخواست جایگزین کنید.

3. داروهای ضد تشنج عامل کاهش حافظه:

چرا آن ها تجویز می شوند؟

به مدت طولانی برای درمان تشنج, این داروها برای دردهای عصبی, اختلال دو قطبی, اختلالات خلقی و شیدایی تجویز می شوند.

مثال ها:استازولامید (دیاموکس)، کاربامازپین (تگرتول)،ازوگابین (پوتیگا)، گاباپنتین (نورونتین)، لاموتریژین (لامیکتال)، لوتیراکتام (کپرا)، اگزکاربازپین (تریلپتال)، پیشگابالین (لیریکا)، روفینامید (بانزل)، توپیرامات (توپاماکس)، والپرویک اسید (دپاکوت) و زونیسامید (زونگران).

چگونه آن ها می توانند باعث از دست رفتن حافظه شوند؟

اعتقاد بر این است که ضد تشنج ها، تشنجات را با کاهش جریان سیگنال ها در سیستم عصبی مرکزی محدود می کنند. تمام داروهایی که سیگنال دهی در cns را کاهش می دهند می توانند باعث از دست رفتن حافظه شوند.

روش های جایگزین:

بسیاری از بیماران مبتلا به صرع به خوبی از فینتوئین (دیلتانین) استفاده می کنند. بسیاری از بیماران مبتلا به دردهای مزمن اعصاب متوجه می شوند که ونلافاکسین (افورکس) می تواند از درد آنها بکاهند. 

4. داروهای ضد افسردگی از علل کاهش حافظه:

چرا آن ها تجویز می شوند؟

TCA برای افسردگی, اختلالات اضطرابی, اختلالات غذا خوردن, اختلال وسواسی – جبری, دردهای مزمن, ترک سیگار و برخی اختلالات هورمونی مانند گرفتگی عضلات شکم شدید و گرگرفتگی ها تجویز می شوند. 

مثال:آمیتریپتیلین (الویل)، کلومیفامین (آنافرانیل)، دسیپرامین (نورپرامین)، دوکسپین (سینگوان)، ایمیپرامین (توفرانیل)، نورتریپتیلین (پامولور)، پروتریپتیلین (ویواکتیل)، و تریمیپامینین (سورمونتیل).

چگونه می توانند موجب از دست رفتن حافظه شوند؟

حدود 35 درصد از بزرگ سالان مبتلا به TCA , درجاتی از اختلال حافظه را گزارش می کنند و در حدود 54 درصد گزارش مشکل تمرکز دادند. تصور می شود TCA با مسدود کردن عمل سروتونین و نور اپی نفرین دو عامل پیام آوران شیمیایی کلیدی مغز مشکلات حافظه ایجاد می کنند

جایگزین ها:

با پزشک خود در مورد این که آیا درمان های جایگزین ممکن است به خوبی یا بهتر از این دارو کار کنند, صحبت کنید.

همچنین ممکن است بخواهید میزان دوز خود را کاهش دهید (اثرات جانبی داروهای ضد افسردگی اغلب وابسته به دوز هستند) یا به یک مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین / نوراپی نفرین معاوضه کنید.

5. کاهش حافظه با مسکن های مخدری:

چرا آن ها تجویز می شوند؟

این داروها برای تسکین دردهای شدید و مزمن مانند درد ناشی از ورم مفاصل استفاده می شوند.

مثال ها:فنتانیل (دوراگسیک)، هیدروکودون (نوروکو، ویکودین)، هیدرومورفون (دیلودید، اگزالگو)، مورفین (آسترمورف، آوینزا) و اکسید کادون (اکسیکوتین، پرکوکت).

این داروها در شکل ها و فرم های مختلفی وجود دارند، مثل قرص ها, محلول ها برای تزریق, برچسب ها و غیره هستند.

این داروها چگونه می توانند باعث از دست رفتن حافظه شوند؟

این داروها با مهار جریان سیگنال های درد در سیستم عصبی مرکزی و با واکنش عاطفی فرد به درد کار می کنند. هر دوی این عوامل توسط پیک های مواد شیمیایی که در بسیاری از جنبه های شناخت درگیر هستند، میانجی گری می شوند.

بنابراین استفاده از این داروها می تواند با حافظه بلند مدت و کوتاه مدت، به ویژه زمانی که برای مدت زمان طولانی استفاده شود، تداخل داشته باشد.

گزینه های جایگزین:

در بیماران زیر 50 سال، داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs) اولین درمان برای درد هستند. متاسفانه، درمان NSAID برای بیماران مسن تر که خطر بیشتری از خونریزی معده و روده دارند، کم تر مناسب است.

تحقیقات نشان می دهند که میزان مصرف و مدت زمان درمان افزایش می یابد. 

با پزشک یا دیگر ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی در مورد این که آیا ترامادول، یک مسکن غیر مخدری است، ممکن است انتخابی خوب برای شما باشد یا خیر، مشورت کنید.

من اغلب یک دوز 50 میلی گرم را با یک قرص 325 میلی گرم استامینوفن توصیه می کنم.

در حالی که داروهای تجویزی وجود دارند که ترامادول و استامینوفن را ترکیب می کنند، این محصولات تنها 37.5 میلی گرم ترامادول دارند، و در عمل من متوجه شده ام که بیماران به طور کلی به دوزهای بالاتر نیاز دارند.

6. کاهش یافتن حافظه با داروهای پارکینسون (آگونیست دوپامین):

چرا تجویز می شوند؟

این داروها برای درمان بیماری های پارکینسون، تومور هیپوفیز مشخص و به طور فزاینده ای، سندروم پاهای بی قرار (RLS) مورد استفاده قرار می گیرند. 

مثال ها: آپومورفین (آپوکین)، پردیپزول (میراپکس) و روپینیرول (رکویپ).

چگونه می توانند باعث از دست رفتن حافظه شوند؟

این دارو مسیرهای سیگنال دهی برای دوپامین را فعال می کند و چنانچه در بخش سلامت نمناک گفته ایم یک پیام رسان شیمیایی که در بسیاری از عملکردهای مغز شامل انگیزه، تجربه لذت، کنترل موتور خوب، یادگیری و حافظه درگیر است. در نتیجه، عوارض جانبی مهمی می تواند شامل از دست دادن حافظه، گیجی، هذیان، توهم، خواب و رفتارهای وسواسی اجباری مانند پرخوری و قمار باشد. 

گزینه های جایگزین:

اگر شما با RLS تحت درمان هستید، از پزشک خود سوال کنید که آیا یکی از داروهای تجویزی شما می تواند عامل آن باشد یا خیر.

مجرمان بالقوه شامل داروهای ضدتهوع و ضدتشنج، داروهای ضدروان پریشی با اثرات سمی، برخی داروهای ضد افسردگی و برخی داروهای سرماخوردگی و آلرژی هستند.

در این مورد، مشکلات حافظه و RLS شما – می توانند به طور بالقوه با جایگزین کردن دارو خاطی با داروی دیگر حل و فصل شود.

7. داروی فشار خون (مسدود کننده های بتا) از عاملان کاهش حافظه:

چرا آن ها تجویز می شوند؟

مسدود کننده های بتا، ضربان قلب و فشار خون را کاهش می دهند و نوعاً برای فشار خون بالا، نارسایی احتقانی قلب و ریتم های قلب غیر عادی تجویز می شوند. آن ها همچنین برای درمان درده ای قفسه سینه، میگرن، لرزه ها و انواع خاصی از آب سیاه مورد استفاده قرار می گیرند. 

مثال ها: آتنولول (تنورمین)، کارودیلول (کورگ)، متپرولول (لوپرسور)، پروپرانولول (ایندرال)، سوتالول (تیموپتیک)، تیمولول (تیموپتیک) و برخی داروهای دیگر که نام شیمیایی آن ها با نام “olol” به پایان می رسد. 

چگونه آن ها می توانند باعث از دست رفتن حافظه شوند؟

مسدود کننده های بتا گمان می رود مشکلات حافظه را با دخالت در (“مسدود کردن”) عمل سیگنال های شیمیایی کلیدی در مغز، از جمله نور اپی نفرین و آدرنالین، ایجاد کنند. 

گزینه های جایگزین:

برای افراد مسن، مسدود کننده های کانال کلسیم بنزوتیازپین، نوع دیگری از داروهای فشار خون، اغلب ایمن تر و کارآمدتر از مسدود کننده های بتا است. اگر مسدود کننده بتا برای درمان گلوکوم مورد استفاده قرار می گیرد، توصیه می کنم که با مراقبت های بهداشتی خود در مورد استفاده بالقوه از یک بازدارنده آنیدراز مانند دورزولامی (تروسپات) صحبت کنید.

 

8. کاهش حافظه با مصرف خواب آورها (داروی تسکین دهنده خوابی غیر بنزودیازپین):

چرا آن ها تجویز می شوند؟

گاهی اوقات داروهایی “Z” نامیده می شوند، این داروها برای درمان بی خوابی و مشکلات خواب به کار می روند. آن ها هم چنین برای اضطراب ملایم هم تجویز می شوند. 

مثال ها: اسزوپیکلون (لونستا)، زالپلون (سوناتا) و زولپیدم (آمبین). 

چگونه می توانند باعث از دست رفتن حافظه شوند؟

اگرچه این ها از بنزودیازپین ها متمایز هستند، اما در بسیاری از مسیرهای مغزی و پیام رسانی شیمیایی عمل می کنند، و اثرات جانبی مشابهی و مشکلات با اعتیاد و کناره گیری را ایجاد می کنند. 

داروهای “Z” نیز می توانند دچار فراموشی شوند و برخی اوقات باعث رفتارهای خطرناک یا عجیب مثل پخت غذا یا رانندگی با خودرو می شوند – بدون هیچ خاطره ای از اتفاقی که بر روی بیدار شدن اتفاق می افتد.

 

گزینه های جایگزین:

درمان های دارویی و غیر دارویی جایگزینی برای بیخوابی و اضطراب وجود دارد، بنابراین با متخصص بهداشت و درمان خود در مورد گزینه ها صحبت کنید. ملاتونین، در دوزهای 3 تا 10 میلی گرم قبل از خواب، برای مثال، گاهی اوقات به ایجاد دوباره الگوهای خواب سالم کمک می کند. 

قبل از توقف یا کاهش مقدار این خواب آورها با پزشک خود صحبت کنید. کنار گذاشتن ناگهانی آن می تواند موجب اثرات جانبی جدی شود، بنابراین یک متخصص سلامت همیشه باید بر این فرآیند نظارت داشته باشد. 

9. داروی بی اختیاری ادرار (آنتی کولینرژیک) علت کاهش حافظه:

چرا این داروها تجویز می شوند؟

این داروهای معرفی شده در بخش سلامت نمناک برای تسکین علائم مثانه بیش فعال و بی اختیاری فوری، تمایل به ادرار کردن ناگهانی و قوی که اغلب به دستشویی نمی روند، استفاده می شود.

مثال ها: داریفناسین (انابلکس)، اکسیبوتینین (دیتراپن XL، ژلنیک، اکسیترول)، سولیفناسین (وسیکر)، تولترودین (دترول) و تروسپیم (سانکتورا).

محصولات دیگر اکسیبوتینین به نام اکسیترول برای زنان به فروش می رسد.

 

چگونه می توانند باعث از دست رفتن حافظه شوند؟

این داروها عمل استیل کولین، یک پیام شیمیایی را مسدود می کنند که واسطه تمام انواع عملکردهای بدن است.

در مثانه، آنتی کولینرژیک از انقباضات غیر ارادی ماهیچه که جریان ادرار را کنترل می کند جلوگیری می کند. در مغز، آن ها فعالیت را در حافظه و مراکز یادگیری مهار می کنند. خطر کاهش حافظه زمانی افزایش می یابد که داروها برای بیش از مدت کوتاهی مصرف شوند و یا با داروهای آنتی کولینرژیک دیگر مورد استفاده قرار گیرند. 

برای مثال، مطالعه ای که در سال 2006 روی اکسیبوتینین ER انجام شد، عوارضی را روی حافظه نشان داد که تأثیر آن بر حافظه تا حدود 10 سال پیری شناختی قابل مقایسه است. (به عبارت دیگر، همانطور که نویسنده می گوید:” ما این افراد را از لحاظ عملکرد را مانند افراد 67 ساله را به 77 ساله تغییر دادیم.”

افراد سالمند به ویژه در برابر سایر اثرات مضر مواد آنتی کولینرژیک از جمله یبوست (که به نوبه خود می تواند موجب بی اختیاری ادراری)، تاری دید، سرگیجه، اضطراب، افسردگی و توهم می شوند، آسیب پذیر هستند.

 

گزینه های جانشین:

به عنوان اولین گام، مهم است که اطمینان حاصل کنید به درستی مشکلتان تشخیص داده شده است.

با پزشک خود چک کنید تا ببینید آیا علائم بی اختیاری ادراری ممکن است از وضعیت دیگری (مانند عفونت مثانه و یا شکل دیگری از بی اختیاری) یا دارویی (مانند دارو فشار خون، ادرار اور و یا انقباض عضلانی) ریشه داشته باشد یاخیر. 

زمانی که این ها کنترل می شوند، توصیه می شود که برخی تغییرات سبک زندگی ساده را انجام دهید، مثل کاهش مصرف کافئین ها و مشروبات الکلی، نوشیدن کم تر قبل از خواب و انجام تمرینات کگل برای تقویت عضلات لگن که به دفع ادرار تحت کنترل کمک می کنند.

 اگر این کارها جواب نداد و تاثیری نداشت، سعی کنید پوشک، پدهای بزرگ سال یا غیره را امتحان کنید، که می تواند از هر جایی خریداری شود. آن ها می توانند به راحتی در لباس های روزمره تان جای شوند و عملاً خطر حوادث شرم آور را از بین ببرند.

از داروساز بپرسید:

اطلاعات موجود نوشته شده است. هدف از این کار کمک به افراد و خانواده هایی است که از این داروها استفاده می کنند و همچنین اطلاع به پزشکان است. هر گونه مشاوره یا اطلاعات ارایه شده نباید به جای مشورت شخصی با متخصص پزشکی آموزش دیده دنبال شود.

10. کاهش حافظه با آنتی هیستامین (نسل اول):

چرا آن ها تجویز می شوند؟

این داروها برای تسکین یا جلوگیری از علائم آلرژی یا سرماخوردگی استفاده می شوند.

همچنین از آنتی هیستامین ها نیز برای جلوگیری از بیماری حرکتی, تهوع, استفراغ و سرگیجه استفاده می شود. 

مثال ها:

برومفنیرامین (دی متیان)، کاربینوکسیامین (کلستین)، کلرپینیرامین (کلر – تریمتون)، کلمستین (توست)، دیفن هیدرامین (بنادریل) و هیدروکسی ایزین (ویستاریل). 

چگونه می توانند باعث از دست رفتن حافظه شوند؟

این داروها (تجویزی و غیر تجویزی) فعالیت استیل کولین را مهار می کنند, یک فرستاده شیمیایی که واسطه طیف وسیعی از وظایف در بدن است. در مغز, آن ها فعالیت در حافظه و مراکز یادگیری را مهار می کنند، که ممکن است منجر به از دست دادن حافظه شود.