احساسات نژاد پرستانه ما و انفعال و سکوت دولت

چندتا خرده فرمایش دیگر هم داشت که برایش انجام دادم. بی هیچ حرف و صحبتی. مشغول کار بودم که عیال از راه رسید و گفت چی کار داری می کنی؟ گفتم هیچی این آقا به کمک احتیاج داشت و من هم… که طرف دستپاچه شد و گفت: آقا تورو خدا من و ببخش من فکر کردم شما افغانی هستی و سرایدار این ساختمان. گفتم ایرادی ندارد اما مرد حسابی اگر من افغانستانی باشم تو باید به خودت اجازه بدهی به من بگویی هوی؟ اگر سرایدار باشم تو باید مثل نوکر خانه زادت با من رفتار کنی؟ بیشتر خجالت کشید و گفت: شما چرا چیزی نگفتی؟ عیال گفت: اگر من از راه نمی رسیدم بعید بود چیزی به شما بگوید، احتمالا می خواست ببیند شما تا کی به این رفتارت ادامه می دهی؟ طرف زد روی شانه هایم و گفت: درس بزرگی به من دادی و…

نمی خواستم بزرگواری ام را به رخ بکشم فقط خواستم بگویم رفتارهایی از این دست بین ما ایرانیان بسیار رایج است و اگر هم بسیار نباشد دست کم این قدر هست که من چندتایی شبیه به این خاطره را در ذهن دارم.تعارف را کنار بگذاریم. این که ما میهمان نوازیم و چند میلیون همسایه را به عنوان میهمان پذیرفته ایم به کنار اما در کنار این تعارفات همیشگی که بخشی از آن هم واقعیت دارد عده ای از ما رفتار زشت و ناپسند کم نداشته ایم. رفتارهای نژاد پرستانه ای که مایه شرم و وهن انسان است. به چه می نازیم نمی دانم؟ اما اگر به زبان فارسی است که زبان این عزیزان به مراتب از ما پاکیزه تر است. اگر به مفاخر و پیشینه خود می نازیم که پیش از این خط کشی های احمقانه سیاسی، ما و افغانستانی ها یکی بوده ایم و هنوز هم بسیاری از مفاخر نام آور ما در آن سرزمین مدفونند. اگر به شعر و موسیقی و معماری خود می نازیم بازهم در جغرافیای خط کشی شده آن سوی مرز کلی آدم حسابی وجود دارد که سر بر فلک می سایند. اگر پهلوانی و جنگاوری شرط است اینان همانانی اند که در آخرین نبردشان با بیگانه یکی از بزرگ ترین ارتش های جهان را به زانو در آوردند. اگر به همت و پشتکار و درستی است که این عزیزان به مراتب از به اصطلاح ایرانی های خودمان قابل اعتماد ترند و اگر نبود عزم و جزم آن ها این همه بناهای باشکوه و بی شکوه در این سرزمین پا نمی گرفت.

در بین آن ها جانی و دزد و شرور یافت می شود؟ در بین ما یافت نمی شود؟ در بین آن هایی که از ایران مهاجرت کردند یافت نمی شود؟ در بین آن هایی که به اسم کارگر به ژاپن می رفتند قاتل و شرور یافت نشد؟ همین الان در اروپا همه ایرانیان جنتلمنند و دکتر و مهندس و پرفسور؟ این همه اعتماد به نفس را از کجا آورده ایم؟ عرب ها کثیفند. افغان ها شرورند. ترک ها نفهمند. فقط ما خوبیم.از دماغ فیل افتاده ایم و محور و معیار خلقتیم. تازه به آمریکا هم که می رویم به آن هایی که بومی آن جا هستند می گوییم این خارجی ها!

قطعا آن چه می گویم شامل همه ایرانیان نمی شود. نه مهمان نوازی صفتی است که شامل همه ایرانیان شود و نه ناسپاسی و نژادپرستی. اما آن چه این روزها شاهد آن هستیم به ویژه حمله به افغانستانی ها در چند شهر و تظاهرات سامان یافته و فحاشی به آن ها در بعضی نقاط، چیزی نیست که بتوان آن را به آسانی نادیده گرفت. صدالبته حاکمیت در این میان به شدت مقصر است چرا که طبق معمول در مقابل سیل اخبار و شایعاتی که به مهاجرت افسار گسیخته افغانستانی ها مربوط می شد ساکت ماند. بی عرضگی و انفعال دولت و رسانه های رسمی و نیمه رسمی اش در مقابل این شایعات بزرگ ترین عامل این مصیبت هاست. و نه فقط این مصیبت که مصیبت های دیگر هم به همین بی عرضگی و انفعال برمی گردد. اگر یک رسانه قابل اعتماد در این سرزمین وجود داشت و خبرنگاران به جای بازداشت شدن اجازه می یافتند تا از چند و چون ماجرا سر در بیاورند و حقیقت را به گوش مردم برسانند و دولت و حاکمیت هم به جای حرف های کلی و طلبکار بودن خودش را ملزم به پاسخگویی می دانست دست کم نود درصد از بحران های چند دهه اخیر اصلا به وقوع نمی پیوست.

در تمامی این سال ها رسانه ها هیچ تصور درستی از افغانستانی ها در اختیار مردم قرار ندادند. نه در تولیدات نمایشی و نه در برنامه های آموزشی و مستند. سیاستگذاری ها هم در قبال این عزیزان همیشه نامشخص بوده. نوعی سر در گمی و بلاتکلیفی. از طرفی از مهمان نوازی سخن می گوییم و از طرفی اجازه استفاده از عابربانک هم به آن ها نمی دهیم. از یک طرف چنان در ورودشان سخت گیری می کنیم که مجبور می شوند ده بیست نفر در صندوق عقب یک سمند به صورت قاچاقی خودشان را به این طرف مرز برسانند و از طرفی کرور کرور مهاجر بی هیچ مانعی وارد کشور می شوند. اصلا معلوم نیست چه خبر است. این سیاستگذاری های غلط و یک بام و دو هوا را بگذارید کنار بی اطلاعی مردم و شایعات رسانه های بیمار و ببینید از دل آن چه در می آید.

۵۷۵۷